သေျပတခက္ ေၾကြရက္ကယ္ေစာ- အခန္း (၈)
ေဆာင္းပါးရွင္ - ေမာင္စည္သာ (တပ္မေတာ္ အရာရွိေဟာင္း တစ္ဦး)
ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး၏ ကိုယ္ေတြ႔မ်ားကို တဆင့္ျပန္ ေျပာျပေနသူ ကိုေအာင္သူေရာ၊ နားေထာင္ေနသူ က်ေနာ္ပါ ေရၾကည္အိုင္တြင္ လူမဆန္ေအာင္ႏွိပ္စက္ၫွင္းပန္းခံရျခင္းကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ႀကံဳေတြ ့ခံစားခဲ့ၾကရသူမ်ား ျဖစ္ရာ၊ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး မေသမီ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ မည္မွ် ခံစားသြားရသည္ကုိ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ စိတ္၀ိညဥ္ခ်င္း ထိကပ္စြာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္ နားလည္ေနၾကပါသည္။
ထိုေခတ္ ထိုအခါက ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္မႀကံဳဘူးမၾကားဘူးေသးသည့္ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း စနစ္တက် ျပင္ဆင္၍ ႏွိပ္စက္ၫွင္းပန္းျခင္းကို ခံစားသြားရသည့္ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး၏ မေသဆုံးမီ ကိုယ္ေတြ႔ အျဖစ္အပ်က္မ်ားအား ကုိေအာင္သူမွ ဆက္ျပန္ပါသည္။
“အဲဒီလို ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ စစ္ေဆးေနတဲ့ အရာရွိတေယာက္က အခ်က္ေပးလိုက္တဲ့ အခါမွာ အေစာင့္စစ္သားက ပန္ကာတစ္လုံးကုိ ယူလာၿပီး၊ က်ေနာ့္ေရွ႔ ႏွစ္ေပခြဲ သုံးေပေလာက္ ရွိတဲ့ ေနရာမွာ လာခ်တယ္။ သူတို႔ေပးတဲ့ အမိန္႔အတိုင္း က်ေနာ္ဟာ လက္ႏွစ္ဘက္ကိုေနာက္ပစ္ၿပီး ပန္ကာေရွ ့မွာ ရပ္ေနရပါတယ္။ အရာရွိက အမိန္႔ေပး လိုက္တဲ့အခါမွာ အေစာင့္စစ္သားက ပန္ကာကို အရွိန္အျပင္းဆုံး ခလုပ္မွာ ထားၿပီး ဖြင့္လိုက္တယ္။ အစမွာေတာ့ ေစာေစာက ၫွင္းဆဲထားလို ့ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲ ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ ကိုယ္ခႏၶာဟာ ပန္ကာေလေအးရဲ ့အရသာကို အရူး အမူးလက္ခံေနမိတယ္။ နာရီ၀က္ေက်ာ္ ၾကာလာတဲ့အခါ မွာေတာ့ ၾကက္သီးေတြထလာၿပီး၊ ပန္ကာေလေအးရဲ ့စူးစူးရဲရဲ အေအးဒဏ္ကို လွလွႀကီး ခံရေတာ့တယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ ့ကိုယ္ေတြ လက္ေတြ ရင္ဘတ္ေတြ ေအာင့္လာ က်င္လာ တက္လာၿပီး ေျခသလုံး ႄကြက္တက္ လာေတာ့တယ္၊ အသားလတ္လတ္ ဂင္တိုတို အရာရွိက ေျဖာင့္ခ်က္ မေပးရင္ ပန္ကာကုိ မရပ္ဘူးလုိ႔ က်ေနာ့္ကို မုိက္ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး ေျပာေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ ၾကာလာတဲ့အခါမွာ က်ေနာ့္ တကိုယ္လုံး တုန္တုန္ရီရီ ျဖစ္လာၿပီး ဘယ္လိုမွ မဟန္နိုင္ေတာ့ပဲ သံမန္တလင္းေပၚ က်ေနာ္လဲက် သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာမွ ပန္ကာကို ရပ္လိုက္ၾကေတာ့တယ္။
က်ေနာ့္ကို စစ္တဲ့အရာရွိက ‘ဒါ အစပဲ ရွိေသးတယ္၊ ဒီ ထက္ဆက္ၿပီး ေခါင္းမာေနရင္ ဒီထက္သာတဲ့နည္းေတြနဲ ့ ခင္ဗ်ားကိုစစ္မယ့္ နက္ဖန္ သို႔မဟုတ္ ဘယ္ေသာအခါေတြက ေစာင့္ႀကိဳေနတယ္၊ ဒါကို သေဘာေပါက္ၿပီး နက္ဖန္ည ျပန္ဆုံၾကတဲ့အခါ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးဖို ့အသင့္လုပ္ ထားပါ’ လို႔ေျပာၿပီး၊ က်ေနာ့္ကို ျပန္ေခၚသြားဖို႔ အေစာင့္ေတြကို အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။ ထုံးစံအတိုင္း က်ေနာ့္မ်က္နွာကို မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါနဲ ့စည္း၊ အေစာင့္က ေဖ်ာင္းကနဲေနေအာင္ ေသနတ္ေမာင္းကိုတင္လိုက္ၿပီးမွ က်ေနာ့္ကို ျပန္ေခၚလာခဲ့ၾကတယ္”
ကိုေအာင္သူမွ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး၏ ကိုယ္ေတြ႔မ်ားကို အသဲလိႈက္ေသာ အသံျဖင့္ ေျပာေနရာမွ ေခတၱ နားလိုက္ပါသည္။
ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး၏ ကိုယ္ေတြ႔ေျပာျပခ်က္မ်ားအား တဆင့္ျပန္ ေျပာျပေနသူ ကိုေအာင္သူသည္ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး ႏွင့္ ေရၾကည္အိုင္ကို စိတ္အာရုံထဲတြင္ လုံး၀ ႏွစ္ထားၿပီး ခံစားခ်က္ အျပည့္ႏွင့္ ေျပာျပေနသည္မ်ား ျဖစ္ရာ၊ က်ေနာ္သည္ မိမိကိုယ္တိုင္ ေရၾကည္အုိင္ျပန္ ျဖစ္သည္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနၿပီး၊ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးမွ ေ၀ဒနာမ်ား မခ်ိမဆန္ ့ခံစား သြားရသည္ကို ျမင္ေယာင္ကာ စုပ္တသတ္သတ္နွင့္ နားေထာင္ေနမိ၏။
ကိုေအာင္သူသည္ ေရေႏြးၾကမ္းကို တခ်က္ေမာ့ေသာက္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္အား ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ
“အကိုက က်ေနာ့္ကို ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး ေျပာသြားသမွ် အကုန္လုံး တခုမက်န္ သိခ်င္တာဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ဘာမွမခ်န္ပဲ ဆက္ေျပာပါ့မယ္၊ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး က်ေနာ့္ကိုမွာသြားသလိုသာ အခုလို ရက္စက္မႈကမ္းကုန္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုးႀကီး ဗမာျပည္မွာ ထပ္မေပၚေအာင္ တေန ့က်ရင္ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးရဲ ့အျဖစ္အပ်က္ေတြကို တိုင္းျပည္ကသိ ေအာင္ မွတ္တမ္းတင္ေဖၚထုတ္ေပးပါ အကိုရာ”
“အဲဒီအတြက္ပဲ ကိုေအာင္သူကို က်ေနာ္ကအရမ္းေတြ ့ခ်င္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ”
“အဲဒီညက ပန္ကာေလနဲ႔အဆုံးသတ္ခဲ့တဲ့ ငရဲခန္းအၿပီးမွာ၊ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး က်ေနာ့္ကိုေျပာျပတာက - က်ေနာ္က လမ္းမေလွ်ာက္ နိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ ပါးကြက္သားႏွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကိုတြဲေခၚလာၿပီး က်ားျခေသၤ့ ထည့္တဲ့ ေလွာင္အိမ္ထဲ ျပန္သြင္းလိုက္တယ္၊ က်ေနာ္လဲ သံမန္တလင္းေပၚ တုံးကနဲလဲက်သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းလို အိပ္ေပ်ာ္ သြားတယ္။ ေနာက္တေန႔ က်ေနာ္နိုးလာေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ အစားအေသာက္ေတြ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာနဲ႔ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ ေရာက္လာတယ္၊ သိမ္းသြားတဲ့ ကုတင္၊ အိပ္ယာ၊ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္ေတြ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ညေနပိုင္းမွာ က်ေနာ့္ကို ေရခ်ိဳးထုတ္တယ္၊ အေစာင့္လုပ္တဲ့လူရဲ ့မ်က္နွာထားတို႔ ေျပာပုံဆိုပုံေတြကပါ ခ်ိဳသာေနတယ္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ မယုံနိုင္ ျဖစ္ေနရတယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ ဒါေတြဟာ မုန္တိုင္းမက်ခင္ လာေနတဲ့ေလေျပေတြဆိုတာ ေနာက္သုံးရက္ေျမာက္ညမွာ သိရပါေတာ့တယ္။ နွစ္ညနဲ ့တရက္ ေကာင္းေကာင္း အနားရ၊ ေကာင္းေကာင္းစားရလို႔ က်ေနာ့္ရဲ့ စိတ္ေရာခႏၶာကိုယ္ပါ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနတာကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ သတိထား မိတယ္။ အမွန္ကေတာ့ သူတို႔ စိတ္ႀကိဳက္ ထပ္ၿပီးႏွိပ္စက္နိုင္ေအာင္ က်ေနာ့္ကို က်က်နန အားေမြးေပး ထားတာကိုး။ အဲဒီ သုံးရက္ေျမာက္ ညသန္းေခါင္ေလာက္မွာ ထုံးစံအတိုင္း က်ေနာ့္ကို လက္ထိပ္ခတ္၊ မ်က္နွာကို အ၀တ္စည္းၿပီး ေခၚထုတ္သြားၾကတယ္။
သူတို ့ရဲ ့အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို သူတို ့ထဲက အရာရွိတေယာက္က၊ အမွန္အတိုင္း ေျဖာင့္ခ်က္ေပးရင္ အထက္လူႀကီးေတြက က်ေနာ့္ကို အစိုးရ သက္ေသ အျဖစ္ ထားေပးမယ့္ အေၾကာင္း၊ လူႀကီးေတြ ရဲ ့ေစတနာကို ေလးစားၿပီး သူတို႔ကို ကူညီဖို႔ အေၾကာင္း၊ အျဖစ္မွန္ကို သူတို႔ အေနနဲ႔ အစစအရာရာ သိၿပီးသားျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ အနာမခံဖို႔ အေၾကာင္းေတြ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္းတ၀က္ သတိေပးျခင္းတပိုင္းနဲ႔ ေျပာလာပါတယ္။ က်ေနာ္က က်ေနာ္ သိသမွ်ေရာ က်ေနာ့္ သေဘာထားေတြကိုပါ ေျပာၿပီးၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘာမွထပ္ေျပာ စရာမရွိတဲ့ အေၾကာင္း၊ ဒါကို မေက်နပ္လို႔ က်ေနာ့္ကို ထပ္ႏွိပ္စက္ဦးမယ္ဆိုရင္လဲ ခံရမွာျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေတာ့၊ က်ေနာ့္ကို စစ္ေနတဲ့ ဂင္တိုတို အသားလတ္လတ္ အရာရွိဟာ မ်က္နွာမွာ ေဒါသေတြ ျပည့္လွ်မ္းသြားၿပီး သူ႔ေခါင္းကို ဘယ္ညာရမ္းေနပါတယ္။
‘ကဲ ဒီလိုဆို လုပ္ငန္းစဖို႔ပဲ ရွိတယ္’ လို ့သူကဆိုၿပီး၊ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္ကို အခ်က္ျပ လိုက္တဲ့အခါ ခုံတန္းရွည္ တခုကို အခန္းထဲ သြင္းလာၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ခုံတန္းရွည္ေပၚမွာ ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းဆန္႔ၿပီး ထိုင္ခိုင္းပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ ေျခက်င္း၀တ္ ႏွစ္ဘက္ကိုႀကိဳးနဲ ့တင္းေနေအာင္ခ်ည္ၿပီး၊ အေပၚကေန သားေရႀကိဳး ျပားျပားထူထူ တေခ်ာင္းနဲ႔ ခုံတန္းရွည္နဲ႔ပါ ရစ္ပတ္ၿပီး ခ်ည္ထားျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ ၫို႔သႀကီး ႏွစ္ဘက္ ေပၚမွာေတာ့ အ၀တ္စပါးပါးကို ေရဆြတ္တင္ထားၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္ ကိုယ္အေပၚပိုင္းကိုပါ ခုံတန္းရွည္ေပၚ လွဲခ်လိုက္ၿပီး ရင္ဘတ္ေတြ လက္ေတြကို ခုံတန္းရွည္နဲ ့တင္းေနေအာင္ ႀကိဳးခ်ည္လိုက္ၾကပါတယ္။
စစ္ေနတဲ့အရာရွိက ေခါင္းၫွိမ့္ျပလိုက္တဲ့အခါမွာ အေစာင့္တေယာက္က လုံးပတ္ႏွစ္လက္မေလာက္ အရွည္ႏွစ္ ေပခြဲေလာက္ရွိတဲ့ သစ္သားမ်ဥ္းလုံးကို က်ေနာ့္ၫို ့သႀကီးေပၚက အ၀တ္စေပၚမွာ တင္ၿပီး မ်ဥ္းလုံးရဲ ့တဘက္ကို ကိုင္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္အေစာင့္တေယာက္ကပါ မ်ဥ္းလုံးရဲ့ က်န္တဲ့တဘက္ကို ကိုင္လိုက္ပါတယ္။ သူတို ့ႏွစ္ ေယာက္ကို ရတဲ့အလစ္ေလးမွာလွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ရဲရဲျပန္မၾကည့္ရဲပဲ မ်က္နွာေတြကို လႊဲလိုက္ၾက ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ့ မ်က္လုံးေတြ ရီေ၀ေ၀ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္၊ ရဲေဆးတင္ အရက္ေသာက္ထားၾကတာကို အရက္နံ ့ ေတြနဲ ့အတူ က်ေနာ္သတိထားလိုက္မိတယ္။
MI ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ဟာ ပထမေတာ့ လက္အားနည္းနည္း၊ ကိုယ္အားနည္းနည္းနဲ႔ မ်ဥ္းလုံးကို အထက္ေအာက္ အစုန္အဆန္ လွိမ့္ေနပါေသးတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လက္ ဖိအား၊ ကိုယ္ဖိအားေတြကို ျမွင့္ၿပီး အျပန္အလွန္ လိွမ့္လိုက္ၾကတာ၊ က်ေနာ့္အသားထဲမက အရိုးထဲထိေအာင္ အခံ ရခက္ေအာင္နာတဲ့အတြက္ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ ထားတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ အံမခဲနိုင္ေတာ့ပဲ အေဖ အေမတၿပီး ေအာ္ရေတာ့တယ္။ ၫို့သႀကီးေတြဟာ ပူစပ္ပူေလာင္နဲ႔ ေၾကမြသြားသလို စိတ္ကထင္မိတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ ၾကာေတာ့မွ အသားညိဳညိဳ ခပ္ပိန္ပိန္ မ်က္မွန္နဲ႔ အရာရွိတေယာက္က မ်ဥ္းလုံးလွိမ့္တာကို ရပ္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။
ဂင္တိုတိုအရာရွိကေတာ့ က်ေနာ့္ကို မေက်နိုင္မခ်မ္းနိုင္ မ်က္နွာနဲ ့ၾကည့္ေနပါတယ္။ အေစာင့္တေယာက္ ၫို ့သ ႀကီးေပၚက အ၀တ္စကို ဆြဲလွန္လိုက္တဲ့အခါ အညိဳအမဲေတြ ေသြးခ်ဥ္းခ်ဥ္းနီေနတာေတြကို ေတြ ့လိုက္ရတယ္။ အဲဒီညဟာ ေရၾကည္အုိင္မွာ ပထမဆုံး က်ေနာ့္ ေသြးေျမက်တဲ့ညမို ့ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူးဗ်ာ။ မ်ဥ္းလွိမ့္တာကို ရပ္ၿပီး တဲ့ေနာက္၊ ညိဳညိဳပိန္ပိန္ အရာရွိက တာ၀န္အရ လုပ္ရတာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ရတဲ့နည္းနဲ႔ စစ္လို႔ အထက္က အမိန္႔ေပးထားလို႔ ဒီလိုလုပ္ရတာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဆက္ၿပီး “ဘူး” ခံေနရင္ ပိုနာမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေလေအးေအးနဲ ့ က်ေနာ့္ကို ေျပာေနပါတယ္။
က်ေနာ္က က်ေနာ္သိတာကို သိသလို ေျပာၿပီးၿပီ၊ မသိတာကို သိသလိုလိုလည္ဆည္ၿပီး ေျပာဖို ့မျဖစ္နိုင္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ဘာကို သိခ်င္တယ္ဆိုတာ ဒဲ့ဒိုး ေမးဖို႔နဲ႔ သိရင္သိတာ ကိုေျဖမယ့္ အေၾကာင္းျပန္ေျပာ လိုက္တဲ့အခါ ညိဳညိဳပိန္ပိန္အရာရွိက အေစာင့္နွစ္ေယာက္ကိုလမ္းမေလွ်ာက္နိုင္ေတာ့တဲ့ က်ေနာ့္ကိုတြဲေခၚလာ ခိုင္းၿပီး၊ သူတို႔ ေရွ့ကကုလား ထိုင္မွာထိုင္ခိုင္းပါတယ္။ ဂင္တိုတို အရာရွိကေတာ့ ေဒါသမီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ ့က်ေနာ့္ကို စိုုက္ၾကည့္ေနတယ္။
မၾကာခင္မွာပဲ က်ေနာ့္ေရွ ့က စားပြဲေပၚမွာ ေရ၊ ေကာ္ဖီ၊ ကိတ္မုံ ့၊ စီးကရက္တို ့ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္က ေရကို နွစ္ဖန္ခြက္ေလာက္ အားရပါးရေသာက္၊ ေကာ္ဖီကိုလဲေသာက္ လိုက္ေတာ့ သူတို႔က စီးကရက္ တလိပ္ကိုပါ မီးညွိၿပီး ေပးလာတယ္။ က်ေနာ္ စိတ္ရွိလက္ရွိ ဖြာပစ္လိုက္တယ္။ သူတို႔က စစ္ေဆးနည္း ေျပာင္းျပန္ၿပီေလ။ ညိဳညိဳပိန္ပိန္ ပုဂၢိဳလ္က က်ေနာ္နဲ႔ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္မႉးႀကီးၾကည္ေမာင္၊ သခင္သာခင္တို႔နဲ႔ ဘယ္လုိ အဆက္အသြယ္ရွိတယ္၊ တပ္ထဲကေန ဘယ္လိုပုန္ကန္ဖို႔ အစီအစဥ္ေတြရွိလဲ လို႔ ေမးၿပီးသားေတြကိုပဲ ေလေအးေလးနဲ႔ ေမးျပန္တယ္။
က်ေနာ္က အဲဒီတပ္မႉးႀကီးေတြ ဘာစီစဥ္တယ္ဆိုတာ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မသိနိုင္တဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ သခင္သာခင္ကိုလဲ ဗိုလ္မႉးႀကီးၾကည္ေမာင္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က က်ဴတာကို ခ်စ္ၿမိဳင္တို႔က တဆင့္ အသိ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ တခါမွ သခင္သာခင္နဲ႔ စကားစျမည္ေဆြးေႏြး တာမ်ိဳးမရွိခဲ့တဲ့အေၾကာင္း အပ္ေၾကာင္း ထပ္ေနတဲ့ အေျဖကိုပဲ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ညိဳညိဳပိန္ပိန္အရာရွိက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ နားေထာင္ေနၿပီး ဂင္တိုတုိ ပုဂိၢဳလ္ကေတာ့ ေဒါသတႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာအေစာင့္ တေယာက္ဟာ အျပင္ကေန စာရြက္တရြက္ ကိုင္ၿပီး အခန္းထဲကို ၀င္လာတယ္။
ဂင္တိုတို ပုဂိၢဳလ္က စာကိုဖတ္ၿပီး အားရေက်နပ္သြားတဲ့ပုံနဲ႔ ျပဳံးေနတယ္။ One way mirror ေနာက္ကေန အခန္းထဲကို ၾကည့္ေနတဲ့ ဆရာႀကီးေတြက ေနာက္ထပ္ အမိန္႔အသစ္တခု ေပးလိုက္တာပဲ ဆိုတာ က်ေနာ္ သိလိုက္တယ္။ အဲဒီကစၿပီး က်ေနာ့္ကို စစ္ေဆးတာမွာ ညိဳညိဳပိန္ပိန္ အရာရွိရဲ ့က႑ၿပီးသြားၿပီး၊ ဂင္တိုအရာရွိကပဲ စစ္ေဆးေရးကို ကိုင္ေတာ့တယ္။
သူကတခ်က္ မဲ့လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ‘ခင္ဗ်ား သက္သက္မဲ့ လိမ္ေနတာပဲ၊ သခင္သာခင္နဲ႔ သိၿပီးေတာ့မွ တပ္ထဲကေနျပန္ခ်မယ့္ အစီအစဥ္ေတြ မသိဘူးဆိုတာ လုံး၀မျဖစ္နိုင္ဘူး။ သူမ်ားကိုပဲ လိမ္လို႔ရမယ္။ က်ဳပ္တို႔ MI ကို လိမ္လို႔မရဘူး၊ ၾကာတယ္၊ တပ္ထဲမွာ ဘာေတြလုပ္ဖို႔ လုပ္ထားတယ္ ဆိုတာ ေျပာမလား မေျပာဘူးလား၊ ဒါကိုပဲေျဖ’ ဆိုၿပီး လုပ္လာျပန္တယ္။
က်ေနာ္က ‘ခင္ဗ်ားတို႔ ႀကိဳက္တာသာလုပ္၊ ကိုယ္မသိတာကို ဘယ္လိုလုပ္ ဘာသြားေျပာရမွာလဲ၊ တေန႔က်ရင္ က်ေနာ္ မသိဘူး ဆိုတာ မွန္တဲ့အေၾကာင္း ခင္ဗ်ားတို႔ သိလာလိမ့္မယ္’ လုိ႔ပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ဖို႔ သႏၷိဌာန္ခ်ထားတဲ့ ဂင္တိုတို အရာရွိက ရဲေဘာ္တေယာက္ကို ဆက္လုပ္လို႔ အမိန္႔ေပး လိုက္တဲ့အခါ၊ ညိဳညိဳပိန္ပိန္ပုဂၢိဳလ္ဟာ က်ေနာ့္ကိုမၾကည့္ေတာ့ပဲ၊ မ်က္နွာက်က္ကိုပဲ ၾကည့္ေနတယ္။
အခန္းထဲကို ရဲေဘာ္ တေယာက္က ဒိုင္နမိုတလုံးနဲ႔ ၀ါယာႀကိဳးေတြယူလာၿပီး၊ ၀ါယာႀကိဳး အမွ်င္ေတြကို ဖြာေနေအာင္ လုပ္လိုက္ၿပီးမွ၊ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြ ေျခေခ်ာင္းေတြကို ၀ါယာႀကိဳးမွ်င္တခုစီနဲ႔ ပတ္ၿပီး တင္းေနေအာင္ ခ်ည္ၾကတယ္။ က်ေနာ့္ ကိုက်င္စက္နဲ႔ ႏိွပ္စက္ၾကေတာ့မယ္ဆိုတာ ရိပ္မိလိုက္ပါတယ္။ က်င္စက္ရဲ့ အရွိန္ကို ျဖည္းျဖည္းေလး စလွည့္ေနရာကေန အရွိန္ကို တျဖည္းျဖည္းျမွင့္ယူသြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အရွိန္ကို ျပန္မခ်ပဲ ျမန္ျမန္ႀကီး လွည့္ေတာ့တာပဲ။ တမိနစ္လွည့္လိုက္၊ တခါရပ္၊ တခါတေလ ဂင္တိုတို အရာရွိက လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ျပလိုက္ရင္ ႏွစ္မိနစ္ဆက္ တိုက္လွည့္လိုက္နဲ႔၊ ၀ါယာႀကိဳးေတြကေန လာေနတဲ့ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ဟာ ေျခေခ်ာင္းလက္ေခ်ာင္းေတြကတဆင့္ အသားထဲ၊ အရိုးထဲ၊ အဆစ္အျမစ္ေတြထဲ စီး၀င္ေနေတာ့၊ တကိုယ္လုံး ေၾကမြသြားသလို နာလိုက္က်င္လိုက္တာဟာ၊ တျခားဘာနာနည္းေတြနဲ႔မွ မတူေအာင္ မ်က္လုံးေတြပါ ေ၀၀ါးသြားၿပီး ဘာမွမျမင္ေတာ့တဲ့အထိ အခံရခက္တယ္။
က်င္စက္ရပ္သြားတိုင္း ေျဖာင့္ခ်က္ေပးေတာ့မလားလို႔ သူတို႔က ေမးရင္၊ က်ေနာ္က ယိမ္းထိုးေနတဲ့ က်ေနာ့္ ကိုယ္ကို ႀကိဳးစားထိန္းရင္း ေခါင္းခါျပလိုက္၊ က်င္စက္ကိုင္တဲ့ရဲေဘာ္က အမိန္ ့ေတာင္မေစာင့္ေတာ့ပဲ ဆက္လွည့္ လိုက္နဲ႔ေပါ့။ ကိုယ္ထဲက အာရုံေၾကာစနစ္ေတြပါ ပ်က္သြားတဲ့အထိ တကိုယ္လုံးက်င္ေနၿပီး၊ ဆီးေတြပါ အလိုလို ထြက္က်ေနတဲ့အထိ ျဖစ္လာေတာ့၊ က်ေနာ္ဟာ ခႏၶာကိုယ္ကို မထိန္းနိုင္ေတာ့ပဲ သံမန္တလင္းေပၚ ပစ္လဲက်ၿပီး သတိလစ္သြားခဲ့တယ္။ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ က်ေနာ္ သတိလစ္ေနၿပီး၊ သတိျပန္ရလာေတာ့ အခန္းထဲမွာဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ပဲ၊ က်ေနာ့္ကို ဒီအတိုင္း ထားထားတယ္။ အေတာ္ႀကီးၾကာမွ ရဲေဘာ္ေတြ အခန္းထဲ ျပန္၀င္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို ဆြဲထူၿပီး ကုလားထိုင္ေပၚ ထိုင္ရက္အေနအထားနဲ႔ ေရႊ ့တင္ၾကတယ္။
က်ေနာ္က က်ေနာ့္ဟာ က်ေနာ္ ဘာမွ မလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ စစ္ေဆးေရးအရာရွိေတြပါ ျပန္၀င္လာၾကၿပီး၊ က်ေနာ္နဲ႔ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ၾကျပန္တယ္။ က်ေနာ့္ကိုေရတိုက္၊ စီးကရက္တိုက္ေပမယ့္ ဒီတခါ က်ေနာ္ ဘာမွ မေသာက္ခ်င္ေတာ့လို႔ ေခါင္းခါျပလိုက္တယ္။ ဂင္တိုတိုအရာရွိက အံတႀကိတ္ႀကိတ္နဲ ့က်ေနာ့္ကို အစိမ္းလိုက္ “၀ါး” စားမယ့္ပုံနဲ႔ ၾကည့္ေနၿပီး၊ သူကပဲ ရေအာင္စစ္ နိုင္မလား၊ က်ေနာ္ကပဲ ဒီထက္ ခံနိုင္ရည္ရွိမလား ဆက္ၿပီး စမ္းခ်င္ေနတဲ့ပုံပါပဲ။
သူက က်ေနာ္ဟာ အင္မတန္ ေခါင္းမာၿပီး အေပးအယူ မလုပ္ခ်င္တဲ့ေကာင္လုိ႔ လူႀကီးေတြက ယူဆသြားၿပီး အရမ္း စိတ္ဆိုးေနၾကတယ္၊ မရ ရတဲ့နည္းနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုစစ္ဖို႔ အထက္လူႀကီးရဲ ့အမိန္႔ ေရာက္လာၿပီ၊ ဒီထက္ တဆင့္ျမင့္တဲ့နည္းနဲ႔ စစ္မယ္လို႔ ေျပာတယ္၊ အထက္လူႀကီးဆိုတာ မ်က္မွန္ႀကီးတင္ဦး ပဲလို ့က်ေနာ္ နားလည္လိုက္ ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးၫႊန္ၾကားေရးမႉး ဗိုလ္မႉးႀကီးခ်စ္ခင္ (ေလ) ကိုေက်ာ္ၿပီး ေရၾကည္အိုင္ ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရးတပ္မႉးနဲ႔ ေထာက္လွမ္ေရး ဒုၫႊန္ၾကားေရးမႉး မ်က္မွန္ႀကီး တင္ဦးဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းနဲ႔ သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ တုိင္ပင္ၿပီး နိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် ဖမ္းတာဆီးတာ စစ္တာေဆးတာေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို ပုံေဖၚေပးေန တယ္ဆိုတာ တပ္ထဲမွာ အားလုံးသိေနလို ့ပဲ။
က်ေနာ္က ‘ဒီေလာက္ထိ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ိဳးစုံနဲ႔ အစစ္ခံေနတာ ေခါင္းမာေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္သိတာနဲ႔ ကိုယ့္သေဘာထား အယူအဆေတြကိုေတာင္ ဖြင့္ေျပာၿပီးၿပီ၊ ကိုယ္မသိတာကိုေတာ့ ကိုယ္အသိလုပ္ၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ က်ေနာ္က ေျပာတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို ့အထက္က ဆရာႀကီးကို ျပန္ေျပာလိုက္’ လို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဂင္တိုတိုအရာရွိရဲ ့မ်က္ႏွာဟာ မီး၀င္း၀င္းေတာက္ သြားၿပီး ရဲေဘာ္ေတြကို ဆက္လုပ္လို႔ အသံကုန္ ေအာ္လိုက္တယ္။
ညိဳညိဳပိန္ပိန္ အရာရွိကေတာ့ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနတယ္။ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကုိ ကုလားထိုင္ေပၚကေန ဒရြတ္တိုက္ဆြဲ ေခၚသြားၿပီး၊ ေခါင္းရင္းဘက္ကိုႏွိမ့္ ေျခရင္းဘက္က ိုျမွင့္ထားတဲ့ ခုံတန္းေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ လွဲခ်လိုက္တယ္။ ရုန္းလို႔ မရေအာင္ က်ေနာ့္ တကိုယ္လုံးကို ခုံတန္းနဲ ့ေရာၿပီး အ၀တ္ျဖဴစေတြနဲ႔ ႀကိဳးတုပ္သလိုတုပ္ၿပီး ခ်ည္ၾကၿပီး၊ ေခါင္းေပၚမွာ ေရဆြတ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ အေသးတထည္ လာအုပ္ထားတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ ့နွာေခါင္းေပါက္နဲ႔ ပါးစပ္ေပါက္ထဲကို ေရကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလာင္းခ်လာတယ္။
ပါးစပ္က ပိတ္ထားလို႔ ရေပမဲ့ ႏွာေခါင္းကပိတ္လို႔ မရေတာ့ ေရဟာ အတားအဆီးမရွိ စီး၀င္လာတယ္။ ေရေလာင္းတဲ့ အရွိန္ကလည္း တျဖည္းျဖည္းျမန္လာတယ္။ အသက္မရႈပဲ အသက္ေအာင့္ထားတာကို လုပ္ေပမယ့္ တမိနစ္ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ပဲ လုပ္နိုင္ၿပီး၊ အသက္ရႈလိုက္တာနဲ႔ ေရက ဒလေဟာ ႏွာေခါင္းထဲကို စီး၀င္လာေတာ့ အသက္ေအာင့္တာ လုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ အသက္ရႈမရတာရယ္၊ ေရမြန္းတာရယ္ေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ႀကီး ဖူးေယာင္လာသလို ေအာင့္ေနၿပီး က်ေနာ္ သတိလစ္သြားၿပီး ဘာေတြဆက္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာမသိေတာ့ဘူး။
သတိျပန္ရလာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ က်ားျခေသၤ့ေလွာင္အိမ္ထဲျပန္ေရာက္ေနတာသိလိုက္ရ တယ္။ က်ေနာ့္ တကိုယ္လုံး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ထားတာ၊ ညိဳသႀကီးမွာ ေဆးထည့္ပတ္တီးပတ္ထားတာ၊ အကၤ် ီ အ၀တ္အစားလဲ ေပးထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ မနက္တုိင္းမွာ ရဲေဘာ္တေယာက္လာၿပီး ဒဏ္ရာေတြကို ေဆးထည့္ ပတ္တီးလဲ ေပးေနတယ္။ ငါးရက္ေလာက္ က်ေနာ့္ကို ဘယ္သူမွ လာမေခၚၾကျပန္ဘူး။ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ အနာက်က္တဲ့အထိ၊ ခႏၶာကိုယ္ ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္တဲ့အထိ အနားေပးထားတယ္၊ ၿပီးရင္ ထပ္ႏွိပ္စက္ၾကဦးမယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္။
အခန္း(၉) ကို ဆက္လက္ တင္ျပေပးပါမယ္ ခင္ဗ်ား။
ထိုေခတ္ ထိုအခါက ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္မႀကံဳဘူးမၾကားဘူးေသးသည့္ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း စနစ္တက် ျပင္ဆင္၍ ႏွိပ္စက္ၫွင္းပန္းျခင္းကို ခံစားသြားရသည့္ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး၏ မေသဆုံးမီ ကိုယ္ေတြ႔ အျဖစ္အပ်က္မ်ားအား ကုိေအာင္သူမွ ဆက္ျပန္ပါသည္။
“အဲဒီလို ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ စစ္ေဆးေနတဲ့ အရာရွိတေယာက္က အခ်က္ေပးလိုက္တဲ့ အခါမွာ အေစာင့္စစ္သားက ပန္ကာတစ္လုံးကုိ ယူလာၿပီး၊ က်ေနာ့္ေရွ႔ ႏွစ္ေပခြဲ သုံးေပေလာက္ ရွိတဲ့ ေနရာမွာ လာခ်တယ္။ သူတို႔ေပးတဲ့ အမိန္႔အတိုင္း က်ေနာ္ဟာ လက္ႏွစ္ဘက္ကိုေနာက္ပစ္ၿပီး ပန္ကာေရွ ့မွာ ရပ္ေနရပါတယ္။ အရာရွိက အမိန္႔ေပး လိုက္တဲ့အခါမွာ အေစာင့္စစ္သားက ပန္ကာကို အရွိန္အျပင္းဆုံး ခလုပ္မွာ ထားၿပီး ဖြင့္လိုက္တယ္။ အစမွာေတာ့ ေစာေစာက ၫွင္းဆဲထားလို ့ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲ ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ ကိုယ္ခႏၶာဟာ ပန္ကာေလေအးရဲ ့အရသာကို အရူး အမူးလက္ခံေနမိတယ္။ နာရီ၀က္ေက်ာ္ ၾကာလာတဲ့အခါ မွာေတာ့ ၾကက္သီးေတြထလာၿပီး၊ ပန္ကာေလေအးရဲ ့စူးစူးရဲရဲ အေအးဒဏ္ကို လွလွႀကီး ခံရေတာ့တယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ ့ကိုယ္ေတြ လက္ေတြ ရင္ဘတ္ေတြ ေအာင့္လာ က်င္လာ တက္လာၿပီး ေျခသလုံး ႄကြက္တက္ လာေတာ့တယ္၊ အသားလတ္လတ္ ဂင္တိုတို အရာရွိက ေျဖာင့္ခ်က္ မေပးရင္ ပန္ကာကုိ မရပ္ဘူးလုိ႔ က်ေနာ့္ကို မုိက္ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး ေျပာေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ ၾကာလာတဲ့အခါမွာ က်ေနာ့္ တကိုယ္လုံး တုန္တုန္ရီရီ ျဖစ္လာၿပီး ဘယ္လိုမွ မဟန္နိုင္ေတာ့ပဲ သံမန္တလင္းေပၚ က်ေနာ္လဲက် သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာမွ ပန္ကာကို ရပ္လိုက္ၾကေတာ့တယ္။
က်ေနာ့္ကို စစ္တဲ့အရာရွိက ‘ဒါ အစပဲ ရွိေသးတယ္၊ ဒီ ထက္ဆက္ၿပီး ေခါင္းမာေနရင္ ဒီထက္သာတဲ့နည္းေတြနဲ ့ ခင္ဗ်ားကိုစစ္မယ့္ နက္ဖန္ သို႔မဟုတ္ ဘယ္ေသာအခါေတြက ေစာင့္ႀကိဳေနတယ္၊ ဒါကို သေဘာေပါက္ၿပီး နက္ဖန္ည ျပန္ဆုံၾကတဲ့အခါ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးဖို ့အသင့္လုပ္ ထားပါ’ လို႔ေျပာၿပီး၊ က်ေနာ့္ကို ျပန္ေခၚသြားဖို႔ အေစာင့္ေတြကို အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။ ထုံးစံအတိုင္း က်ေနာ့္မ်က္နွာကို မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါနဲ ့စည္း၊ အေစာင့္က ေဖ်ာင္းကနဲေနေအာင္ ေသနတ္ေမာင္းကိုတင္လိုက္ၿပီးမွ က်ေနာ့္ကို ျပန္ေခၚလာခဲ့ၾကတယ္”
ကိုေအာင္သူမွ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး၏ ကိုယ္ေတြ႔မ်ားကို အသဲလိႈက္ေသာ အသံျဖင့္ ေျပာေနရာမွ ေခတၱ နားလိုက္ပါသည္။
ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး၏ ကိုယ္ေတြ႔ေျပာျပခ်က္မ်ားအား တဆင့္ျပန္ ေျပာျပေနသူ ကိုေအာင္သူသည္ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး ႏွင့္ ေရၾကည္အိုင္ကို စိတ္အာရုံထဲတြင္ လုံး၀ ႏွစ္ထားၿပီး ခံစားခ်က္ အျပည့္ႏွင့္ ေျပာျပေနသည္မ်ား ျဖစ္ရာ၊ က်ေနာ္သည္ မိမိကိုယ္တိုင္ ေရၾကည္အုိင္ျပန္ ျဖစ္သည္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနၿပီး၊ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးမွ ေ၀ဒနာမ်ား မခ်ိမဆန္ ့ခံစား သြားရသည္ကို ျမင္ေယာင္ကာ စုပ္တသတ္သတ္နွင့္ နားေထာင္ေနမိ၏။
ကိုေအာင္သူသည္ ေရေႏြးၾကမ္းကို တခ်က္ေမာ့ေသာက္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္အား ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ
“အကိုက က်ေနာ့္ကို ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး ေျပာသြားသမွ် အကုန္လုံး တခုမက်န္ သိခ်င္တာဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ဘာမွမခ်န္ပဲ ဆက္ေျပာပါ့မယ္၊ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး က်ေနာ့္ကိုမွာသြားသလိုသာ အခုလို ရက္စက္မႈကမ္းကုန္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုးႀကီး ဗမာျပည္မွာ ထပ္မေပၚေအာင္ တေန ့က်ရင္ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူးရဲ ့အျဖစ္အပ်က္ေတြကို တိုင္းျပည္ကသိ ေအာင္ မွတ္တမ္းတင္ေဖၚထုတ္ေပးပါ အကိုရာ”
“အဲဒီအတြက္ပဲ ကိုေအာင္သူကို က်ေနာ္ကအရမ္းေတြ ့ခ်င္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ”
“အဲဒီညက ပန္ကာေလနဲ႔အဆုံးသတ္ခဲ့တဲ့ ငရဲခန္းအၿပီးမွာ၊ ဗိုလ္ႀကီးျမင့္ထူး က်ေနာ့္ကိုေျပာျပတာက - က်ေနာ္က လမ္းမေလွ်ာက္ နိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ ပါးကြက္သားႏွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကိုတြဲေခၚလာၿပီး က်ားျခေသၤ့ ထည့္တဲ့ ေလွာင္အိမ္ထဲ ျပန္သြင္းလိုက္တယ္၊ က်ေနာ္လဲ သံမန္တလင္းေပၚ တုံးကနဲလဲက်သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းလို အိပ္ေပ်ာ္ သြားတယ္။ ေနာက္တေန႔ က်ေနာ္နိုးလာေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ အစားအေသာက္ေတြ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာနဲ႔ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ ေရာက္လာတယ္၊ သိမ္းသြားတဲ့ ကုတင္၊ အိပ္ယာ၊ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္ေတြ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ညေနပိုင္းမွာ က်ေနာ့္ကို ေရခ်ိဳးထုတ္တယ္၊ အေစာင့္လုပ္တဲ့လူရဲ ့မ်က္နွာထားတို႔ ေျပာပုံဆိုပုံေတြကပါ ခ်ိဳသာေနတယ္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ မယုံနိုင္ ျဖစ္ေနရတယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ ဒါေတြဟာ မုန္တိုင္းမက်ခင္ လာေနတဲ့ေလေျပေတြဆိုတာ ေနာက္သုံးရက္ေျမာက္ညမွာ သိရပါေတာ့တယ္။ နွစ္ညနဲ ့တရက္ ေကာင္းေကာင္း အနားရ၊ ေကာင္းေကာင္းစားရလို႔ က်ေနာ့္ရဲ့ စိတ္ေရာခႏၶာကိုယ္ပါ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနတာကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ သတိထား မိတယ္။ အမွန္ကေတာ့ သူတို႔ စိတ္ႀကိဳက္ ထပ္ၿပီးႏွိပ္စက္နိုင္ေအာင္ က်ေနာ့္ကို က်က်နန အားေမြးေပး ထားတာကိုး။ အဲဒီ သုံးရက္ေျမာက္ ညသန္းေခါင္ေလာက္မွာ ထုံးစံအတိုင္း က်ေနာ့္ကို လက္ထိပ္ခတ္၊ မ်က္နွာကို အ၀တ္စည္းၿပီး ေခၚထုတ္သြားၾကတယ္။
သူတို ့ရဲ ့အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို သူတို ့ထဲက အရာရွိတေယာက္က၊ အမွန္အတိုင္း ေျဖာင့္ခ်က္ေပးရင္ အထက္လူႀကီးေတြက က်ေနာ့္ကို အစိုးရ သက္ေသ အျဖစ္ ထားေပးမယ့္ အေၾကာင္း၊ လူႀကီးေတြ ရဲ ့ေစတနာကို ေလးစားၿပီး သူတို႔ကို ကူညီဖို႔ အေၾကာင္း၊ အျဖစ္မွန္ကို သူတို႔ အေနနဲ႔ အစစအရာရာ သိၿပီးသားျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ အနာမခံဖို႔ အေၾကာင္းေတြ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္းတ၀က္ သတိေပးျခင္းတပိုင္းနဲ႔ ေျပာလာပါတယ္။ က်ေနာ္က က်ေနာ္ သိသမွ်ေရာ က်ေနာ့္ သေဘာထားေတြကိုပါ ေျပာၿပီးၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘာမွထပ္ေျပာ စရာမရွိတဲ့ အေၾကာင္း၊ ဒါကို မေက်နပ္လို႔ က်ေနာ့္ကို ထပ္ႏွိပ္စက္ဦးမယ္ဆိုရင္လဲ ခံရမွာျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေတာ့၊ က်ေနာ့္ကို စစ္ေနတဲ့ ဂင္တိုတို အသားလတ္လတ္ အရာရွိဟာ မ်က္နွာမွာ ေဒါသေတြ ျပည့္လွ်မ္းသြားၿပီး သူ႔ေခါင္းကို ဘယ္ညာရမ္းေနပါတယ္။
‘ကဲ ဒီလိုဆို လုပ္ငန္းစဖို႔ပဲ ရွိတယ္’ လို ့သူကဆိုၿပီး၊ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္ကို အခ်က္ျပ လိုက္တဲ့အခါ ခုံတန္းရွည္ တခုကို အခန္းထဲ သြင္းလာၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ခုံတန္းရွည္ေပၚမွာ ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္းဆန္႔ၿပီး ထိုင္ခိုင္းပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ ေျခက်င္း၀တ္ ႏွစ္ဘက္ကိုႀကိဳးနဲ ့တင္းေနေအာင္ခ်ည္ၿပီး၊ အေပၚကေန သားေရႀကိဳး ျပားျပားထူထူ တေခ်ာင္းနဲ႔ ခုံတန္းရွည္နဲ႔ပါ ရစ္ပတ္ၿပီး ခ်ည္ထားျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ ၫို႔သႀကီး ႏွစ္ဘက္ ေပၚမွာေတာ့ အ၀တ္စပါးပါးကို ေရဆြတ္တင္ထားၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္ ကိုယ္အေပၚပိုင္းကိုပါ ခုံတန္းရွည္ေပၚ လွဲခ်လိုက္ၿပီး ရင္ဘတ္ေတြ လက္ေတြကို ခုံတန္းရွည္နဲ ့တင္းေနေအာင္ ႀကိဳးခ်ည္လိုက္ၾကပါတယ္။
စစ္ေနတဲ့အရာရွိက ေခါင္းၫွိမ့္ျပလိုက္တဲ့အခါမွာ အေစာင့္တေယာက္က လုံးပတ္ႏွစ္လက္မေလာက္ အရွည္ႏွစ္ ေပခြဲေလာက္ရွိတဲ့ သစ္သားမ်ဥ္းလုံးကို က်ေနာ့္ၫို ့သႀကီးေပၚက အ၀တ္စေပၚမွာ တင္ၿပီး မ်ဥ္းလုံးရဲ ့တဘက္ကို ကိုင္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္အေစာင့္တေယာက္ကပါ မ်ဥ္းလုံးရဲ့ က်န္တဲ့တဘက္ကို ကိုင္လိုက္ပါတယ္။ သူတို ့ႏွစ္ ေယာက္ကို ရတဲ့အလစ္ေလးမွာလွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ရဲရဲျပန္မၾကည့္ရဲပဲ မ်က္နွာေတြကို လႊဲလိုက္ၾက ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ့ မ်က္လုံးေတြ ရီေ၀ေ၀ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္၊ ရဲေဆးတင္ အရက္ေသာက္ထားၾကတာကို အရက္နံ ့ ေတြနဲ ့အတူ က်ေနာ္သတိထားလိုက္မိတယ္။
MI ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ဟာ ပထမေတာ့ လက္အားနည္းနည္း၊ ကိုယ္အားနည္းနည္းနဲ႔ မ်ဥ္းလုံးကို အထက္ေအာက္ အစုန္အဆန္ လွိမ့္ေနပါေသးတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လက္ ဖိအား၊ ကိုယ္ဖိအားေတြကို ျမွင့္ၿပီး အျပန္အလွန္ လိွမ့္လိုက္ၾကတာ၊ က်ေနာ့္အသားထဲမက အရိုးထဲထိေအာင္ အခံ ရခက္ေအာင္နာတဲ့အတြက္ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ ထားတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ အံမခဲနိုင္ေတာ့ပဲ အေဖ အေမတၿပီး ေအာ္ရေတာ့တယ္။ ၫို့သႀကီးေတြဟာ ပူစပ္ပူေလာင္နဲ႔ ေၾကမြသြားသလို စိတ္ကထင္မိတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ ၾကာေတာ့မွ အသားညိဳညိဳ ခပ္ပိန္ပိန္ မ်က္မွန္နဲ႔ အရာရွိတေယာက္က မ်ဥ္းလုံးလွိမ့္တာကို ရပ္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။
ဂင္တိုတိုအရာရွိကေတာ့ က်ေနာ့္ကို မေက်နိုင္မခ်မ္းနိုင္ မ်က္နွာနဲ ့ၾကည့္ေနပါတယ္။ အေစာင့္တေယာက္ ၫို ့သ ႀကီးေပၚက အ၀တ္စကို ဆြဲလွန္လိုက္တဲ့အခါ အညိဳအမဲေတြ ေသြးခ်ဥ္းခ်ဥ္းနီေနတာေတြကို ေတြ ့လိုက္ရတယ္။ အဲဒီညဟာ ေရၾကည္အုိင္မွာ ပထမဆုံး က်ေနာ့္ ေသြးေျမက်တဲ့ညမို ့ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူးဗ်ာ။ မ်ဥ္းလွိမ့္တာကို ရပ္ၿပီး တဲ့ေနာက္၊ ညိဳညိဳပိန္ပိန္ အရာရွိက တာ၀န္အရ လုပ္ရတာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ရတဲ့နည္းနဲ႔ စစ္လို႔ အထက္က အမိန္႔ေပးထားလို႔ ဒီလိုလုပ္ရတာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဆက္ၿပီး “ဘူး” ခံေနရင္ ပိုနာမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေလေအးေအးနဲ ့ က်ေနာ့္ကို ေျပာေနပါတယ္။
က်ေနာ္က က်ေနာ္သိတာကို သိသလို ေျပာၿပီးၿပီ၊ မသိတာကို သိသလိုလိုလည္ဆည္ၿပီး ေျပာဖို ့မျဖစ္နိုင္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ဘာကို သိခ်င္တယ္ဆိုတာ ဒဲ့ဒိုး ေမးဖို႔နဲ႔ သိရင္သိတာ ကိုေျဖမယ့္ အေၾကာင္းျပန္ေျပာ လိုက္တဲ့အခါ ညိဳညိဳပိန္ပိန္အရာရွိက အေစာင့္နွစ္ေယာက္ကိုလမ္းမေလွ်ာက္နိုင္ေတာ့တဲ့ က်ေနာ့္ကိုတြဲေခၚလာ ခိုင္းၿပီး၊ သူတို႔ ေရွ့ကကုလား ထိုင္မွာထိုင္ခိုင္းပါတယ္။ ဂင္တိုတို အရာရွိကေတာ့ ေဒါသမီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ ့က်ေနာ့္ကို စိုုက္ၾကည့္ေနတယ္။
မၾကာခင္မွာပဲ က်ေနာ့္ေရွ ့က စားပြဲေပၚမွာ ေရ၊ ေကာ္ဖီ၊ ကိတ္မုံ ့၊ စီးကရက္တို ့ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္က ေရကို နွစ္ဖန္ခြက္ေလာက္ အားရပါးရေသာက္၊ ေကာ္ဖီကိုလဲေသာက္ လိုက္ေတာ့ သူတို႔က စီးကရက္ တလိပ္ကိုပါ မီးညွိၿပီး ေပးလာတယ္။ က်ေနာ္ စိတ္ရွိလက္ရွိ ဖြာပစ္လိုက္တယ္။ သူတို႔က စစ္ေဆးနည္း ေျပာင္းျပန္ၿပီေလ။ ညိဳညိဳပိန္ပိန္ ပုဂၢိဳလ္က က်ေနာ္နဲ႔ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္မႉးႀကီးၾကည္ေမာင္၊ သခင္သာခင္တို႔နဲ႔ ဘယ္လုိ အဆက္အသြယ္ရွိတယ္၊ တပ္ထဲကေန ဘယ္လိုပုန္ကန္ဖို႔ အစီအစဥ္ေတြရွိလဲ လို႔ ေမးၿပီးသားေတြကိုပဲ ေလေအးေလးနဲ႔ ေမးျပန္တယ္။
က်ေနာ္က အဲဒီတပ္မႉးႀကီးေတြ ဘာစီစဥ္တယ္ဆိုတာ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မသိနိုင္တဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ သခင္သာခင္ကိုလဲ ဗိုလ္မႉးႀကီးၾကည္ေမာင္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က က်ဴတာကို ခ်စ္ၿမိဳင္တို႔က တဆင့္ အသိ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ တခါမွ သခင္သာခင္နဲ႔ စကားစျမည္ေဆြးေႏြး တာမ်ိဳးမရွိခဲ့တဲ့အေၾကာင္း အပ္ေၾကာင္း ထပ္ေနတဲ့ အေျဖကိုပဲ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ညိဳညိဳပိန္ပိန္အရာရွိက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ နားေထာင္ေနၿပီး ဂင္တိုတုိ ပုဂိၢဳလ္ကေတာ့ ေဒါသတႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာအေစာင့္ တေယာက္ဟာ အျပင္ကေန စာရြက္တရြက္ ကိုင္ၿပီး အခန္းထဲကို ၀င္လာတယ္။
ဂင္တိုတို ပုဂိၢဳလ္က စာကိုဖတ္ၿပီး အားရေက်နပ္သြားတဲ့ပုံနဲ႔ ျပဳံးေနတယ္။ One way mirror ေနာက္ကေန အခန္းထဲကို ၾကည့္ေနတဲ့ ဆရာႀကီးေတြက ေနာက္ထပ္ အမိန္႔အသစ္တခု ေပးလိုက္တာပဲ ဆိုတာ က်ေနာ္ သိလိုက္တယ္။ အဲဒီကစၿပီး က်ေနာ့္ကို စစ္ေဆးတာမွာ ညိဳညိဳပိန္ပိန္ အရာရွိရဲ ့က႑ၿပီးသြားၿပီး၊ ဂင္တိုအရာရွိကပဲ စစ္ေဆးေရးကို ကိုင္ေတာ့တယ္။
သူကတခ်က္ မဲ့လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ‘ခင္ဗ်ား သက္သက္မဲ့ လိမ္ေနတာပဲ၊ သခင္သာခင္နဲ႔ သိၿပီးေတာ့မွ တပ္ထဲကေနျပန္ခ်မယ့္ အစီအစဥ္ေတြ မသိဘူးဆိုတာ လုံး၀မျဖစ္နိုင္ဘူး။ သူမ်ားကိုပဲ လိမ္လို႔ရမယ္။ က်ဳပ္တို႔ MI ကို လိမ္လို႔မရဘူး၊ ၾကာတယ္၊ တပ္ထဲမွာ ဘာေတြလုပ္ဖို႔ လုပ္ထားတယ္ ဆိုတာ ေျပာမလား မေျပာဘူးလား၊ ဒါကိုပဲေျဖ’ ဆိုၿပီး လုပ္လာျပန္တယ္။
က်ေနာ္က ‘ခင္ဗ်ားတို႔ ႀကိဳက္တာသာလုပ္၊ ကိုယ္မသိတာကို ဘယ္လိုလုပ္ ဘာသြားေျပာရမွာလဲ၊ တေန႔က်ရင္ က်ေနာ္ မသိဘူး ဆိုတာ မွန္တဲ့အေၾကာင္း ခင္ဗ်ားတို႔ သိလာလိမ့္မယ္’ လုိ႔ပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ဖို႔ သႏၷိဌာန္ခ်ထားတဲ့ ဂင္တိုတို အရာရွိက ရဲေဘာ္တေယာက္ကို ဆက္လုပ္လို႔ အမိန္႔ေပး လိုက္တဲ့အခါ၊ ညိဳညိဳပိန္ပိန္ပုဂၢိဳလ္ဟာ က်ေနာ့္ကိုမၾကည့္ေတာ့ပဲ၊ မ်က္နွာက်က္ကိုပဲ ၾကည့္ေနတယ္။
အခန္းထဲကို ရဲေဘာ္ တေယာက္က ဒိုင္နမိုတလုံးနဲ႔ ၀ါယာႀကိဳးေတြယူလာၿပီး၊ ၀ါယာႀကိဳး အမွ်င္ေတြကို ဖြာေနေအာင္ လုပ္လိုက္ၿပီးမွ၊ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြ ေျခေခ်ာင္းေတြကို ၀ါယာႀကိဳးမွ်င္တခုစီနဲ႔ ပတ္ၿပီး တင္းေနေအာင္ ခ်ည္ၾကတယ္။ က်ေနာ့္ ကိုက်င္စက္နဲ႔ ႏိွပ္စက္ၾကေတာ့မယ္ဆိုတာ ရိပ္မိလိုက္ပါတယ္။ က်င္စက္ရဲ့ အရွိန္ကို ျဖည္းျဖည္းေလး စလွည့္ေနရာကေန အရွိန္ကို တျဖည္းျဖည္းျမွင့္ယူသြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အရွိန္ကို ျပန္မခ်ပဲ ျမန္ျမန္ႀကီး လွည့္ေတာ့တာပဲ။ တမိနစ္လွည့္လိုက္၊ တခါရပ္၊ တခါတေလ ဂင္တိုတို အရာရွိက လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ျပလိုက္ရင္ ႏွစ္မိနစ္ဆက္ တိုက္လွည့္လိုက္နဲ႔၊ ၀ါယာႀကိဳးေတြကေန လာေနတဲ့ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ဟာ ေျခေခ်ာင္းလက္ေခ်ာင္းေတြကတဆင့္ အသားထဲ၊ အရိုးထဲ၊ အဆစ္အျမစ္ေတြထဲ စီး၀င္ေနေတာ့၊ တကိုယ္လုံး ေၾကမြသြားသလို နာလိုက္က်င္လိုက္တာဟာ၊ တျခားဘာနာနည္းေတြနဲ႔မွ မတူေအာင္ မ်က္လုံးေတြပါ ေ၀၀ါးသြားၿပီး ဘာမွမျမင္ေတာ့တဲ့အထိ အခံရခက္တယ္။
က်င္စက္ရပ္သြားတိုင္း ေျဖာင့္ခ်က္ေပးေတာ့မလားလို႔ သူတို႔က ေမးရင္၊ က်ေနာ္က ယိမ္းထိုးေနတဲ့ က်ေနာ့္ ကိုယ္ကို ႀကိဳးစားထိန္းရင္း ေခါင္းခါျပလိုက္၊ က်င္စက္ကိုင္တဲ့ရဲေဘာ္က အမိန္ ့ေတာင္မေစာင့္ေတာ့ပဲ ဆက္လွည့္ လိုက္နဲ႔ေပါ့။ ကိုယ္ထဲက အာရုံေၾကာစနစ္ေတြပါ ပ်က္သြားတဲ့အထိ တကိုယ္လုံးက်င္ေနၿပီး၊ ဆီးေတြပါ အလိုလို ထြက္က်ေနတဲ့အထိ ျဖစ္လာေတာ့၊ က်ေနာ္ဟာ ခႏၶာကိုယ္ကို မထိန္းနိုင္ေတာ့ပဲ သံမန္တလင္းေပၚ ပစ္လဲက်ၿပီး သတိလစ္သြားခဲ့တယ္။ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ က်ေနာ္ သတိလစ္ေနၿပီး၊ သတိျပန္ရလာေတာ့ အခန္းထဲမွာဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ပဲ၊ က်ေနာ့္ကို ဒီအတိုင္း ထားထားတယ္။ အေတာ္ႀကီးၾကာမွ ရဲေဘာ္ေတြ အခန္းထဲ ျပန္၀င္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို ဆြဲထူၿပီး ကုလားထိုင္ေပၚ ထိုင္ရက္အေနအထားနဲ႔ ေရႊ ့တင္ၾကတယ္။
က်ေနာ္က က်ေနာ့္ဟာ က်ေနာ္ ဘာမွ မလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ စစ္ေဆးေရးအရာရွိေတြပါ ျပန္၀င္လာၾကၿပီး၊ က်ေနာ္နဲ႔ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ၾကျပန္တယ္။ က်ေနာ့္ကိုေရတိုက္၊ စီးကရက္တိုက္ေပမယ့္ ဒီတခါ က်ေနာ္ ဘာမွ မေသာက္ခ်င္ေတာ့လို႔ ေခါင္းခါျပလိုက္တယ္။ ဂင္တိုတိုအရာရွိက အံတႀကိတ္ႀကိတ္နဲ ့က်ေနာ့္ကို အစိမ္းလိုက္ “၀ါး” စားမယ့္ပုံနဲ႔ ၾကည့္ေနၿပီး၊ သူကပဲ ရေအာင္စစ္ နိုင္မလား၊ က်ေနာ္ကပဲ ဒီထက္ ခံနိုင္ရည္ရွိမလား ဆက္ၿပီး စမ္းခ်င္ေနတဲ့ပုံပါပဲ။
သူက က်ေနာ္ဟာ အင္မတန္ ေခါင္းမာၿပီး အေပးအယူ မလုပ္ခ်င္တဲ့ေကာင္လုိ႔ လူႀကီးေတြက ယူဆသြားၿပီး အရမ္း စိတ္ဆိုးေနၾကတယ္၊ မရ ရတဲ့နည္းနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုစစ္ဖို႔ အထက္လူႀကီးရဲ ့အမိန္႔ ေရာက္လာၿပီ၊ ဒီထက္ တဆင့္ျမင့္တဲ့နည္းနဲ႔ စစ္မယ္လို႔ ေျပာတယ္၊ အထက္လူႀကီးဆိုတာ မ်က္မွန္ႀကီးတင္ဦး ပဲလို ့က်ေနာ္ နားလည္လိုက္ ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးၫႊန္ၾကားေရးမႉး ဗိုလ္မႉးႀကီးခ်စ္ခင္ (ေလ) ကိုေက်ာ္ၿပီး ေရၾကည္အိုင္ ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရးတပ္မႉးနဲ႔ ေထာက္လွမ္ေရး ဒုၫႊန္ၾကားေရးမႉး မ်က္မွန္ႀကီး တင္ဦးဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းနဲ႔ သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ တုိင္ပင္ၿပီး နိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် ဖမ္းတာဆီးတာ စစ္တာေဆးတာေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို ပုံေဖၚေပးေန တယ္ဆိုတာ တပ္ထဲမွာ အားလုံးသိေနလို ့ပဲ။
က်ေနာ္က ‘ဒီေလာက္ထိ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ိဳးစုံနဲ႔ အစစ္ခံေနတာ ေခါင္းမာေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္သိတာနဲ႔ ကိုယ့္သေဘာထား အယူအဆေတြကိုေတာင္ ဖြင့္ေျပာၿပီးၿပီ၊ ကိုယ္မသိတာကိုေတာ့ ကိုယ္အသိလုပ္ၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ က်ေနာ္က ေျပာတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို ့အထက္က ဆရာႀကီးကို ျပန္ေျပာလိုက္’ လို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဂင္တိုတိုအရာရွိရဲ ့မ်က္ႏွာဟာ မီး၀င္း၀င္းေတာက္ သြားၿပီး ရဲေဘာ္ေတြကို ဆက္လုပ္လို႔ အသံကုန္ ေအာ္လိုက္တယ္။
ညိဳညိဳပိန္ပိန္ အရာရွိကေတာ့ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနတယ္။ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကုိ ကုလားထိုင္ေပၚကေန ဒရြတ္တိုက္ဆြဲ ေခၚသြားၿပီး၊ ေခါင္းရင္းဘက္ကိုႏွိမ့္ ေျခရင္းဘက္က ိုျမွင့္ထားတဲ့ ခုံတန္းေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ လွဲခ်လိုက္တယ္။ ရုန္းလို႔ မရေအာင္ က်ေနာ့္ တကိုယ္လုံးကို ခုံတန္းနဲ ့ေရာၿပီး အ၀တ္ျဖဴစေတြနဲ႔ ႀကိဳးတုပ္သလိုတုပ္ၿပီး ခ်ည္ၾကၿပီး၊ ေခါင္းေပၚမွာ ေရဆြတ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ အေသးတထည္ လာအုပ္ထားတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ ့နွာေခါင္းေပါက္နဲ႔ ပါးစပ္ေပါက္ထဲကို ေရကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလာင္းခ်လာတယ္။
ပါးစပ္က ပိတ္ထားလို႔ ရေပမဲ့ ႏွာေခါင္းကပိတ္လို႔ မရေတာ့ ေရဟာ အတားအဆီးမရွိ စီး၀င္လာတယ္။ ေရေလာင္းတဲ့ အရွိန္ကလည္း တျဖည္းျဖည္းျမန္လာတယ္။ အသက္မရႈပဲ အသက္ေအာင့္ထားတာကို လုပ္ေပမယ့္ တမိနစ္ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ပဲ လုပ္နိုင္ၿပီး၊ အသက္ရႈလိုက္တာနဲ႔ ေရက ဒလေဟာ ႏွာေခါင္းထဲကို စီး၀င္လာေတာ့ အသက္ေအာင့္တာ လုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ အသက္ရႈမရတာရယ္၊ ေရမြန္းတာရယ္ေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ႀကီး ဖူးေယာင္လာသလို ေအာင့္ေနၿပီး က်ေနာ္ သတိလစ္သြားၿပီး ဘာေတြဆက္ျဖစ္တယ္ ဆိုတာမသိေတာ့ဘူး။
သတိျပန္ရလာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ က်ားျခေသၤ့ေလွာင္အိမ္ထဲျပန္ေရာက္ေနတာသိလိုက္ရ တယ္။ က်ေနာ့္ တကိုယ္လုံး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ထားတာ၊ ညိဳသႀကီးမွာ ေဆးထည့္ပတ္တီးပတ္ထားတာ၊ အကၤ် ီ အ၀တ္အစားလဲ ေပးထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ မနက္တုိင္းမွာ ရဲေဘာ္တေယာက္လာၿပီး ဒဏ္ရာေတြကို ေဆးထည့္ ပတ္တီးလဲ ေပးေနတယ္။ ငါးရက္ေလာက္ က်ေနာ့္ကို ဘယ္သူမွ လာမေခၚၾကျပန္ဘူး။ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ အနာက်က္တဲ့အထိ၊ ခႏၶာကိုယ္ ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္တဲ့အထိ အနားေပးထားတယ္၊ ၿပီးရင္ ထပ္ႏွိပ္စက္ၾကဦးမယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္။
အခန္း(၉) ကို ဆက္လက္ တင္ျပေပးပါမယ္ ခင္ဗ်ား။
No comments:
Post a Comment