ေဆာင္းပါးရွင္ - ေမာင္ရဲေဘာ္ ( ျပည္တြင္းမွ တပ္မေတာ္ အရာရွိ တစ္ဦး )
ေနာက္ဆံုး အနမ္းဆိုသည္မွာ ခြဲခါနီးတြင္ ေပးေသာ ျမတ္ႏိုးမႈ သေကၤတ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္ခင္သူ တစ္ဦးက အျခားေသာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရသူ တစ္ဦးကို အျမဲအမွတ္တရ ရွိေနမည့္ အေၾကာင္း ၊ ခြဲခြါျပီး၍ ျပန္ဆံုေတြ႔ ၾကသည့္တိုင္ ျမတ္ႏိုး ခ်စ္ခင္မႈ ပ်က္ျပယ္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း သိေစျခင္းငွာ အနမ္းေလးေတြ ေပးၾကသည္။
က်ေနာ္သည္ေန႔ က်ေနာ္ခ်စ္ေသာ သားေလးကို ႏႈတ္ဆက္ အနမ္းတစ္ပြင့္ ေပးထားရအံုးမည္။ ဘာျပစ္မႈ က်ဴးလြန္မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပင္ မသိလိုက္ရဘဲ လူမသိ သူမသိ အဖမ္းအဆီးခံေနရေသာ သတင္းမ်ား မၾကာခဏ ၾကားေနရေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္လည္း မနက္ျဖန္ အတြက္ မေရရာႏိုင္ပါ။
က်ေနာ္သည္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရပါေသာ သားငယ္အား အနမ္းေပးတိုင္း ဒီတစ္ၾကိမ္ဟာ ေနာက္ဆံုးလားဟု အျမဲ ေတြးေနမိေလ့ရွိသည္။ က်ေနာ္ ဒီညလည္း ခ်စ္ေသာ သားငယ္အား အနမ္းေခၽြပါအံုးမည္။ ေနာက္ဆံုး မျဖစ္ပါေစႏွင့္ဟုလည္း ဆုေတာင္း ပါအံုးမည္။
ဘာေၾကာင့္ဆိုလွ်င္ ………
ဤစာသည္ လြတ္လပ္ခြင့္ ရခိုက္ ေနာက္ဆံုးေရးေသာစာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ပင္ ………..
ယေန႔သည္ (၆၂) ႏွစ္ေျမာက္ အာဇာနည္ေန႔ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္း ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွ က်ေနာ္တို႕ လူေနမႈ စနစ္အတြင္း အာဇာနည္ေန႔ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အထိမ္းအမွတ္၊ သတိတရ က်င္းပေသာ အခမ္းအနား၊ ၊အဆင္အယင္ ဘာတစ္ခုမွ မရွိပါ။ ယေန႔ ထုတ္ေသာ ျမန္မာ့သတင္းစာမ်ားကိုလည္း ေသခ်ာအာရံုစိုက္ျပီး ဖတ္ရႈသည္။ အာဇာနည္ ဆိုေသာ စကားလံုး တစ္လံုးကို အယ္ဒီတာ အာေဘာ္တြင္ ဖတ္ရသည္။ အာဇာနည္မ်ား နယ္ခ်ဲ႕ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ဇူလိုင္၁၉ တြင္ က်ဆံုးခဲ့ရသည္ ဆိုေသာ တစ္ေၾကာင္းသာ ေတြ႕သည္။
ရန္ကုန္တြင္း အိမ္ေျခေနရာ အႏွံ႔ ေမာင္းနွင္သြားလာေနေသာ ယာဥ္အမ်ားစုကို ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္မိသည္။ တိုင္တ၀က္ လႊင့္ထူထားေသာ အလံ ဟူ၍ မေတြ႔မိပါ။ က်င္းပေသာ အခမ္းအနားမ်ားလည္း မရွိပါ။
က်ေနာ္တို႔ အသက္ရွင္ေနေသာ ေခတ္သည္ ဘယ္လို ေခတ္ၾကီးမွန္းမသိ၊ ေတြးေလ ေခါင္းရႈပ္ေလျဖစ္သည္။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံတကာတို႔တြင္ သူတို႔ တိုင္းျပည္ကို ထူေထာင္ခဲ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား အတြက္၊ တိုင္းျပည္ အတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့ေသာ သူရဲေကာင္း၊ လူစြမ္းေကာင္းမ်ား အတြက္ တခမ္းတနား တေလးတစား အေလးထား ကာ အမွတ္တရပြဲမ်ား၊ အခင္းအက်င္းမ်ား၊ ဂုဏ္ပုဒ္ သတိရေအာက္ေမ့ျခင္းမ်ားျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳ ၾကျမဲျဖစ္သည္။ မ်ဳိးရိုးစဥ္ဆက္ လက္ဆင့္ကမ္း အေမြေပးျမဲျဖစ္သည္။ မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားကို ထိုခမ္းနားၾကီးက်ယ္ခဲ့ေသာ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားကဲ့သို႔ မြန္ျမတ္ရဲရင့္သည့္ စိတ္ထားမ်ား ပိုင္ရွင္ ျဖစ္လာေအာင္ သြန္သင္ ပဲ့ျပင္ၾကစျမဲျဖစ္သည္။
က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ယေန႔ အာဇာနည္ေန႔သည္ ဘာလိုလိုမွန္း မသိ၊ ေျခာက္ကပ္ေသာ ေၾကာက္လန္႔စိုးထိတ္ဖြယ္ေသာ၊ အျပင္ထြက္ရန္ပင္ မ၀ံ့သူ မ်ားေသာ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္ေနေပသည္။
က်ေနာ္တို႔ လူငယ္မ်ားအတြက္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားမ်ားအတြက္ လြန္စြာ ၀မ္းနည္း ဖြယ္ပင္။
ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ အေျခအေနကို ေျပာျပခ်င္သည္။
ႏွစ္တိုင္း ႏွစ္တိုင္း ဤအခ်ိန္ ဤေန႔ရက္သို႔ ေရာက္တိုင္း မိုးဖြဲဖြဲရြာေလ့ရွိခဲ့သည္ ဆိုသည့္အျပင္ သမိုင္းအရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ လုပ္ၾကံခံရသည့္ ၁၉၄၇ ခု၊ ဇူလိုင္ (၁၉) ရက္ ကလည္း မိုးဖြဲဖြဲရြာေနေၾကာင္း သိခဲ့ရသည္။
ယေန႔လည္း မိုးအံု႔ေနသည္။ မၾကာမီ ရြာေတာ့မည္။ ယေန႔ ဇူလိုင္လ (၁၉) ရက္ တြင္ မနက္ခင္း ကတည္းက အံု႔မိႈင္းေနသည္။ ရြာေတာ့မည့္ဟန္ ျပင္ေနသည္။
ရန္ကုန္သားမ်ားကေတာ့ မျဖစ္မေန အျပင္ထြက္ၾကရသူမ်ားသည္ အံု႔ေနေသာ မိုးသားမ်ားေအာက္ ပ်ားပန္း ခတ္မွ် သြားလာ တိုးေ၀ွ႔ေနတုန္းပင္ ျဖစ္သည္။
သို႔ေပမင့္ ခါတိုင္းထက္ေတာ့ ထူးျခားေနသေယာင္ ရွိသည္။ ျမိဳ႕ထဲသြားေသာ သို႔မဟုတ္ ျပန္လာေသာ လူတို႔ မ်က္၀န္းသည္ တစံုတခုကို စိုးထိတ္ေနၾကဟန္ ေတြ႔ရသည္။ မၾကာခင္ ဘာျဖစ္မည္၊ ဘယ္လိုမ်ဳိးေတြ ေပၚလာမည္ ဘာမွ မေသခ်ာ၊ အခ်ဳိ႕ကလည္း ဒီေန႔ ဘာေန႔မွန္းေတာင္ သိၾကသည့္ပံုမေပၚ။ ျမန္မာႏိုင္ငံသား အမ်ားစုသည္ ေၾကာက္ရြံ ႔ျခင္းနွင့္စိုးရြံ႕ျခင္း ဖိစီးျခင္းေအာက္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနလာခဲ့၍လား မသိ။ လူတိုင္း နီးပါးသည္ အရာရာကို မရဲမ၀့ံ မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္သာ ၾကည့္တတ္သည္က က်ေနာ္ ဂရုျပဳမိသည္။
ယေန႔ က်ေနာ္ အာဇာနည္ ဗိမာန္သို႕ သြားေရာက္အေလးျပဳရန္ သံဓိဌာန္ ခ်ထား၍ မနက္ေစာေစာကပင္ အာဇာနည္ ဗိမာန္ ရွိရာဆီသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။
လမ္းတေလ်ာက္တြင္ ေတြ႔ရသည္က ၀မ္းနည္းေၾကာင္း အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္ တိုင္၀က္ လႊင့္ထူထားေသာ အလံငယ္မ်ား မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ျပီးေလျပီ။ ဒါဆို လမ္းတေလွ်ာက္ ဘာေတြ႔ရသလဲ ေျပာျပပါဦးမည္။
လမ္းဆံု လမ္းခြ ေနရာမ်ား၊ အခ်က္အျခာက်ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ခ်ထားေသာ ရဲလက္နက္ကိုင္မ်ား၊ စြမ္းအားရွင္ ဟု ေခၚသည့္ အခေပး ေၾကးစား လူမိုက္ အုပ္စုမ်ား ကိုသာ ေနရာအႏွံ႔တြင္ လမ္းသြားလမ္းလာ လူထုအား ေစာင့္ၾကည့္ ေနသည္ကို ေတြ႕ရွိရေပသည္။ လြန္စြာ ၀မ္းနည္းရပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ပတ္သက္ ေသာ ႏိုင္ငံ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အရိပ္၊ အေငြ႔အသက္ အျပင္အဆင္ ဘာတစ္ခုမွ မျမင္ရ မၾကားရပါ။
ေရႊဂံုတိုင္ မီးပြိဳင့္နား မေရာက္ခင္ ကေမၻာဇဘဏ္နံေဘး ဗုဒၶသာသနာျပဳ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ အထဲမွာ ရဲကားမ်ား၊ အေရွ႕တြင္ အဆင့္သင့္ ရပ္ထားေသာ ရဲကားတန္းမ်ားကို စေတြ႔ရသည္။ ကားမ်ားေပၚတြင္ လက္နက္ကိုင္ ရဲတပ္ဖြဲ႕အင္အားမ်ား အျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။
က်ေနာ့္ ရင္ထဲ အလြန္မွ ၀မ္းနည္းမိသည္။
ဒါလား အာဇာနည္ေန႔။
ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး ႏိုင္ငံသားေတြ အထြတ္အျမတ္ ထားရမယ့္ က်ဆံုး ေလျပီးေသာ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ အာဇာနည္ၾကီးမ်ားကို ေအာက္ေမ့ သတိရ တမ္းတမႈ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ လြမ္းဆြတ္သတိရ ၾကရမည့္ အာဇာနည္ေန႔… ဟုတ္ရဲ႕လား ဟုေတာင္ ထင္မိသည္။
ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ေတြ႔ရသည့္ အဘြားအို တစ္ဦးအား က်ေနာ္ ထိုင္ခံုေနရာ ဖယ္ေပးလိုက္သည္။ သူသည္ က်ေနာ္ႏွင့္ အတူ ေနရာတစ္ေနရာသို႔ သြားမည့္သူမွန္း က်ေနာ္သိလိုက္၍လည္း ျဖစ္သည္။ အသက္ အရြယ္ၾကီးရင့္ေနေသာ သူ႔အား ခရီးသည္မ်ားအၾကား မတ္တပ္ မစီးေစလိုေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။
အဘြားအိုသည္ ပင္နီ ရင္ေစ့အကႌ်ကို ၀တ္ထားျပီး ဘယ္ဘက္ ရင္အံုတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဓါတ္ပံုငယ္ပါ ေသာ ရင္ထိုးကို ထိုးထားသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းမ်ားသည္ စူးရွသည္။ ျငိမ္းခ်မ္းသည္။ က်ေနာ္ အဘြားအိုိကို တေလးတစားပင္ ျပံဳးျပခဲ့သည္။ သူသည္ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္သစ္ လူငယ္မ်ားထက္စာလ်င္ ႏိုင္ငံအေပၚ တာ၀န္ေက်သူ တစ္ဦးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ေလးစားရမည့္သူျဖစ္သည္။ ကားသည္ က်ပ္ညပ္သည္ ထိေအာင္ေတာ့ ခရီးသည္မမ်ားပါ။
သူႏွင့္ က်ေနာ္ အုတ္လမ္း မွတ္တိုင္တြင္ အတူတူ ဆင္းၾကသည္။ ကားေပၚမွ ဆင္းလာသူ အမ်ားစုမွာ ပင္နီ ၀တ္ေသာသူ မ၀တ္ေသာသူ အမ်ဳိးမ်ဳိး အစံုစံုပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အားလံုးနီးပါးသည္ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ရွိရာဆီ ဦးတည္ကာ သြားေနၾကသည္။ က်ေနာ္သည္ မည္သည့္ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္း၀င္မွ် မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ယေန႔ကဲ့သို႔ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အထြတ္အျမတ္ထားရမည့္ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ အခမ္းအနားကိုေတာ့ တက္ေရာက္ခ်င္ ဆင္ႏြဲခ်င္သည္။
သို႔ေသာ္ ျမိဳ႕အႏွံ႔ဘယ္ေနရာမွာမွ မက်င္းပၾက။ သို႔အတြက္ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွ ဦးစီး က်င္းပရာသို႔ သြားရာလူအုပ္ႏွင့္ ေရာေႏွာျပီး က်ေနာ္ ၾကားခ်င္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္းမ်ားကို သြားနား ေထာင္သည္။ က်ေနာ္အေလးျပဳခ်င္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို တေလးတစား သြားအေလးျပဳျခင္းျဖစ္သည္။
ေဆာင္းေဘာက္စ္မ်ားမွ လြင့္ပ်ံ႕ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာၾကားခဲ့သည့္ မိန္႔ခြန္းမ်ား အထဲတြင္ နားထဲ အစြဲဆံုးမွာ လူထု စည္းလံုးညီညြတ္မႈ မရွိဘူး ဆိုလွ်င္ ဘယ္ပါတီ ဘယ္အစိုးရတက္တက္ ဟိုလူ႔မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးရ ၊ ဒီလူ႔ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးရ ဖာသယ္လို ႏိုင္ငံျဖစ္ေနမွာဘဲ ဆိုသည္ မိန္႔ခြန္းျဖစ္သည္။ မိန္႔ခြန္းမ်ား အဆံုး ဆယ္နာရီ သံုးဆယ့္ ခြန္ မိနစ္တြင္ အသံရွည္ ဥၾသသံျဖင့္ အားလံုး ျငိမ္သက္ အေလးျပဳရန္ တန္းစီေသာ အခိုက္တြင္ လမ္းတဖက္မွ လူမ်ား ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ေျပးလာျပီး ဓါတ္ပံုမ်ား ဗီြဒီယိုမ်ား ရိုက္ယူၾကသည္။
သူတို႔သည္ ေထာင္ခ်ီေသာ လူထုၾကီး တရိုတေသ ဦးညြတ္ေနခ်ိန္တြင္ သူတို႔ အေလးမျပဳၾက ။ ဥၾသသံ ဆြဲေနခ်ိန္တြင္ပင္ ထိုင္ရာမထ ၾကည့္ေနသူမ်ား ရွိေၾကာင္း က်ေနာ္ေခါင္းေမာ့အျပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္ခ်ိန္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူတို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ အုပ္ခ်ဳပ္ ကြပ္ကဲမႈျဖင့္ ဤေနရာသို႔ လာေရာက္သတင္းယူၾကေသာ စံုစမ္းေထာက္လွမ္းေရး အဖြဲ႕၀င္မ်ားျဖစ္ ၾကသည္။
သူတို႔သည္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အာဇာနည္မ်ား အသက္ေပး၍ တိုက္ယူ ေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့သည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေမြးဖြါးလာေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔သည္ သူတို႔ေက်းဇူးရွင္ကို ေလးစား ရိုေသသမႈ ျပဳရန္ မသိသူမ်ားေပေလာ။ ေလးစားမႈ မျပဳရဲေစရန္ ကန္႔သတ္ ထားခံရေသာေၾကာင့္ ေပေလာ။ သူတို႔သမိုင္းကို သူတို႔သာ ေရးျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
က်ေနာ္တို႔ လူငယ္မ်ားကေတာ့ အစိုးရဘက္သား ၀န္ထမ္းမ်ား ႏိုင္ငံေရး ပါတီ၀င္ ျပည္သူမ်ား အားလံုး ညီညီညႊတ္ညြတ္ စည္းစည္းလံုးလံုးပဲ ရွိတာျမင္ခ်င္သည္။ စည္းစည္းလုံးလံုး မရွိလ်င္ျဖင့္ ေစာေစာကတင္ ၾကားခဲ့ရေသာ မိန္႔ခြန္းထဲကလို ဖါသည္ႏိုင္ငံ ျဖစ္ေနမည္ ဆိုသည္ကို ယံုၾကည္သည္။
အေလးျပဳျပီးေသာ အခါ က်ေနာ္တစ္ဦးတည္း အာဇာနည္ ဗိမာန္ရွိရာဆီဘက္ ထြက္ခဲ့သည္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ျပီး ခိုင္မာေစရမည္။ ကိုယ္လုပ္မည္ ဆိုေသာ အလုပ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရေပမည္။
ေသြးေဆးကန္ဘက္ အထြက္ လင့္ခ္လမ္း မွတ္တိုင္ ေကြ႔နားအေရာက္ အာဇာနည္ ဗိမာန္ဆီ သြားရာလမ္းတြင္ တန္းစီရပ္ထားေသာ ရဲကားအစီး အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔လိုက္ရျပီး လူသူ အလြန္ရွင္းေနသည္ကို စိတ္မေကာင္း ဖြယ္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။
ရဲလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ားက ေသနတ္ အသင့္ျဖင့္ လမ္းေဘး၀ဲယာတြင္ ရွိေနၾကသလို စာသင္ေက်ာင္းၾကီး ၀င္းအတြင္းတြင္လည္း ဒိုင္နာကားမ်ား ရပ္ထားျပီး ကားေပၚ ကားနံေဘးတြင္ အဆင္သင့္ အေနအထားရွိေသာ အရပ္၀တ္ႏွင့္ လူမ်ားစြာတို႔က အျပင္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ စြမ္းအားရွင္ အမည္ခံ လူမ်ားစြာတို႔သည္ ထံုထိုင္းေငးေမာေသာ အၾကည့္မ်ားျဖင့္ အျပင္ကို ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူတို႔မ်က္၀န္းမ်ားသည္ အရွိကို အရွိအတိုင္း ျမင္ၾကပံုမေပၚပါ။ အသိဥာဏ္မဲ့ေသာ မ်က္၀န္းေသၾကီးမ်ားႏွင့္ ႏႈတ္ဆြံ႕ေသာ ပံုစံက အမ်ားသားပင္။ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရျပန္သည္။
သူတို႔သည္လည္း အာဇာနည္ေန႔ ဥၾသဆြဲျခင္းကို ၾကားခိုက္ အေလးျပဳခ်င္သူမ်ား ပါေကာင္းပါေပမည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကို ၾကီးၾကပ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္အမိန္႔အတိုင္း ဒီေနရာ ေနဆို ေနၾကရသူမ်ားသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ေအာ္ စနစ္ …. စနစ္…. က်ေနာ္ အျပစ္မတင္ပါ။ စနစ္ဆိုသည္ကို က်ေနာ္တို႔ ဖန္တီးႏိုင္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ စည္းလံုး ညီညြတ္ဖို႔ ရိုးေျဖာင့္ဖို႔ တိုင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဖို႔ေတာ့ လိုေပလိမ့္မည္။
အာဇာနည္ ဗိမာန္အနား က်ေနာ္ ရဲရဲတိုးသြားပါသည္။ အခ်ိန္သည္ ဆယ္နာရီ ငါးဆယ္ခန္႔ရွိပါျပီ။ အထဲ၀င္ဖို႔ စာရင္းေပးသည္မွာ က်ေနာ္ တစ္ဦးတည္းသာ ျဖစ္ေနသည္။ အနားတြင္ ဘယ္သူမွ မရွိ။ ေျခာက္ကပ္ တိတ္ဆိတ္လြန္းသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အခမ္းအနားၾကီးတစ္ခုရွိရာဆီ လာေနရသည္ႏွင့္ မတူပါေပ။
သံဆူးၾကိဳးမ်ား ကာရံထားသည့္ အတားအဆီးနား မေရာက္ခင္ကပင္ ရဲတပ္သားမ်ား ျခံရံေစာင့္ၾကပ္ေနေသာ အုပ္စုမွ ဒုရဲမွဴးႏွစ္ပြင့္ႏွင့္ လူက ဘယ္သြားမလဲ ဟု ကြ်န္ေတာ့္ကို လွမ္းေမးပါသည္။ အာဇာနည္ ဗိမာန္ဆီ ဦးတည္လွမ္းလာသည့္ က်ေနာ့္ကို သိသိခ်ည္းျဖင့္ ဘယ္သြားမလဲဟု ေမးေသာအခါ ပထမ ဘာေျပာရမွန္း မစဥ္းစားမိ။
အာဇာနည္ဗိမာန္ကို အေလးျပဳသြားမလို႔ပါဟု ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ က်ေနာ္သည္ လက္နက္ကိုင္မွန္သမွ် ေၾကာက္က်င့္ရေနသည့္ အရပ္သား မဟုတ္။ ၀တ္စံုမေသမသပ္ ကြမ္းတရဲရဲျဖင့္ ေလ်ာ့ရဲေသာ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႕၀င္မ်ား စည္းကမ္းအားနည္း ေနၾကပံုပင္ က်ေနာ္ ျမင္လိုက္ေသးသည္။
မ်က္ႏွာခပ္တည္တည္ျဖင့္ ထိတ္လန္႔ျခင္းမဲ့စြာ ေျဖလို္က္ေသာအခါ “ ဟိုအေပါက္ေလးက သြားပါ” ဟု လက္ညိဳး ညြန္လိုက္ရာ သံဆူးၾကိဳးတား ဂိတ္ကေလးရွိရာဆီ က်ေနာ္ ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ျပီး ၀င္သြားေတာ့ သည္။
က်ေနာ္ ဤေနရာသို႕လာျခင္းမွာ ႏိုင္ငံဘ႑ာခိုးရန္မဟုတ္။ မတရားမႈ က်ဴးလြန္ရန္ မဟုတ္။ ႏိုင္ငံ့ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား၏ စံထားေလးစားအပ္ေသာ ဂုဏ္ျဒပ္မ်ားကို လာေရာက္ အေလးျပဳ ဦးညြတ္ျခင္း သာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ရဲ၀ံ့စြာ ၀င္သြားခဲ့သည္။
ရဲမ်ား အရပ္၀တ္ႏွင့္ လူမ်ားက က်ေနာ့္ကို ၀ိုင္း၀န္း ျပဴးၾကည့္ၾကသည္။ နာမည္၊ ေနရပ္၊ မွတ္ပံုတင္၊ အသက္၊ အဖအမည္ စံုေနေအာင္ ေရးသားေမးျမန္းသည္။ မွတ္တမ္း စာအုပ္ၾကီးထဲ ေရးသြင္းသည္။
က်ေနာ္စစ္သား မလိမ္မညာပါ။ ၀င္ခြင့္ျပဳမည္ မျပဳမည္ မေသခ်ာေသာေၾကာင့္ နာမည္ အရင္းပင္ ေျပာလိုက္ပါသည္။ အနာဂတ္၏ ေအာင္စစ္သည္ဟု ခံယူထားခဲ့ေသာ က်ေနာ္ မလိမ္မညာခ်င္ပါ။ ႏိုင္ငံၾကီး ယေန႔လို ဆင္းရဲခၽြတ္ခ်ဳံက်ေနျခင္းမွာ အမွန္မေျပာ ကတိမတည္ ျပည္သူ႔အေပၚ သစၥာမေစာင့္သည့္ ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္ သံုးသပ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လိမ္ညာျခင္းကို ကြ်န္ေတာ္ မၾကိဳက္။
ရဲတပ္သားေလးမ်ားအား က်ေနာ့္ နာမည္ႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္နံပတ္ကို ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ အံ့ၾသေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၀ိုင္းၾကည့္ပါသည္။ ျပီးေတာ့ ျပံဳးျပပါသည္။ က်ေနာ္ကလည္း ျပန္ျပံဳးျပလိုက္ပါသည္။ ေစာေစာက တင္းမာေသာ သူတို႔ ဟန္ပန္တို႔ ေလ်ာ့ရဲသြားသည္။ တစ္ဦးက ယခု၀င္ေရာက္လာေသာ လူစာရင္းကို လမ္းေလ်ာက္ စကား ေျပာစက္ျဖင့္ ရြတ္ဖတ္ျပီး သတင္းပို႔ေနသည္။
တာလပတ္မ်ား ကာရံထားေသာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ က်ေနာ့္ကို ေခၚသြားသည္။ တာ၀န္ အရပါ ခင္ဗ်ားဟု ရဲတပ္သားေလးက ေျပာျပီး ကိုယ္ေပၚရွာေဖြစမ္းသပ္သည့္အခါ က်ေနာ္က ျပံဳးျပလို္က္သည္။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ကို မွာပါသည္။ တာ၀န္ဆိုတာေတြထက္ ျပည္သူႏွင့္ ႏိုင္ငံ့အက်ဳိးကို အျမဲေရွးရႈထမ္းေဆာင္တဲ့ ၀န္ထမ္းေကာင္းေတြ ျဖစ္ပါေစ ဆိုေသာအခါ သူတို႔ မ၀ံ့မရဲ ျပံဳးပါသည္။
က်ေနာ္ေျပာသည္ကို သူတို႔ နားလည္ပါသည္။ ထိုမွ တဖန္ အရပ္၀တ္နွင့္ ရဲတပ္သား တစ္ဦးက က်ေနာ္ႏွင့္ ကပ္လွ်က္ ေလ်ာက္လိုက္ပါျပီး အ၀င္ဂိတ္၀ဆီ လိုက္ပို႔ပါသည္။ သူ႔ကို က်ေနာ္ေမးၾကည့္ပါသည္။ လစာႏွင့္ ေနထိုင္မႈ အဆင္ေျပပါရဲ႕လားဟု ေမးၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အဆင္မေျပပါဘူးဗ်ာ ဟု ျပန္ေျဖရွာပါသည္။ ဒါဆို ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲဟု က်ေနာ္ ေမးေငါ့ျပလိုက္ေသာအခါ “ မခ်စ္လည္း ေအာင့္နမ္း ေနရအုန္းမွာေပါ႕ ဗိုလ္ၾကီးရာ” ဟု ျပန္ေျဖေတာ့သည္။
သူ႔လို မခ်စ္လည္း ေအာင့္နမ္းခဲ့ရသူထဲတြင္ က်ေနာ္လည္း ပါခဲ့ဖူးပါသည္။ ေအာင့္နမ္း ေနရံုျဖင့္ေတာ့ မိမိတို႕ အနာဂတ္ လူေမႊးေျပာင္လာဖြယ္ မရွိေသာေၾကာင့္ ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သူ႔ကိုေျပာခဲ့ျပီး ဗိမာန္တြင္း ၀င္ေရာက္သည့္ဂိတ္ရွိရာဆီ က်ေနာ္ တစ္ဦးတည္း ၀င္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
အေလးျပဳရန္ ေနရာဆီသို႔ အ၀င္တြင္ ႏွစ္ၾက္ိမ္မွ် ထပ္မံစစ္ေမး ခံရျပီးေနာက္ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ ရွင္းလင္းေနေသာ အ၀င္လမ္း တေလ်ာက္ က်ေနာ္ တစ္ေယာက္တည္း ၀င္ခဲ့ပါသည္။ လမ္းေဘး တေလ်ာက္ တြင္လည္း မီးသတ္မ်ား ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားက တန္းစီျပီး ၀ိုင္း၀န္းၾကည့္ရႈေနပါသည္။ ကင္မရာသမားမ်ား ရုပ္ျမင္သံၾကား ရိုက္ကူးသူတို႔ကလည္း ၀ိုင္း၀န္းရိုက္ကူးၾကသည္။ လာသူရွား၍ေလာ။ လာသည့္သူ မွန္သမွ် မွတ္တမ္းတင္ ထားလို၍ေလာ။
က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း ရင္ေကာ့ ေခါင္းေမာ့၍ ၀င္သြားပါသည္။ ထီးထီးၾကီးရွိေသာ ဗိမာန္ အနီေရာင္ၾကီးကို လွမ္းျမင္ေနရပါျပီ။ က်ေနာ့္ ရင္ထဲ ၀မ္းနည္း ဟာတာ သလိုၾကီးျဖစ္မိသည္။ အျပစ္မလံုသလို ခံစားရသည္။ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္တို႔ တိုင္းျပည္ေပၚ တာ၀န္ေက် ခဲ့ပါလ်က္ က်ေနာ္တို႔ေခတ္မွ တာ၀န္ မေက်သလို ခံစားရသည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီအထဲကို ဒီေန႔ ၀င္လာႏိုင္ဖို႔ အေတာ္အားခဲ ၾကိဳးပမ္း ခဲ့ရသည္ကို တင္ျပ ခဲ့ျပီးေသာ အထက္ စာတို႔အရ သိေပလိမ့္မည္။
က်ေနာ္ ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့ျပီး တစ္ဦးထဲ ၀င္ေရာက္ကာ တစ္ဦးတည္း အေလးျပဳ ခဲ့ေသာ္ျငား က်ေနာ့္ အေနာက္တြင္ က်ေနာ့္ နံေဘးတြင္ က်ေနာ့္နည္းတူ အာဇာနည္ ပုဂၢိဳလ္ၾကီး မ်ားအား အေလး အျမတ္ ျပဳခ်င္ပါလွ်က္ လာေရာက္ႏိုင္ျခင္း မရွိေသာ လာေရာက္ ႏိုင္ခြင့္ မရွိေသာ မ်ဳိးခ်စ္စစ္သားမ်ား၊ မ်ဳိးခ်စ္ ႏိုင္ငံ သားျပည္သူ ျပည္သားမ်ားတို႔၏ စိတ္၀ိဥာဥ္မ်ား အတူတူ ကပ္ပါလာသည္ဟုသာ ခံယူျပီး အားလံုးကိုယ္စား အာဇာနည္ ဂူဗိမာန္အား နက္ရိႈင္းရိုးသားေသာ ဂုဏ္ျပဳျခင္း မ်ဳိးျဖင့္ အေလးျပဳခဲ့ပါသည္။
ဤသို႔ ႏိုင္ငံႏွင့္ခ်ီ ေမ့ေပ်ာက္ဖယ္ရွားဖို႔ ၾကိဳးစားျခင္း ခံေနရေသာ အာဇာနည္ၾကီးတို႔အား အေလးျပဳျခင္းေၾကာင့္ ရလာႏိုင္ေသာ ရလာဒ္ကား အျမင့္ဆံုးအျဖစ္ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးျပကာ ပုဒ္မ အမ်ဳိးမ်ိဳးတပ္ အဖမ္းခံရျခင္းႏွင့္ အနိမ့္ဆံုး လက္ရွိ မိမိရပ္တည္ေနေသာ ဘ၀ ၊ စည္းစိမ္၊ စီးပြားလုပ္ငန္း ၊ ထိခိုက္ခံရျခင္းမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္လာႏိုင္ သည္ကို ကြ်န္ေတာ္သိပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ဤသို႔ နစ္နာဆံုးရႈံးမႈ ျဖစ္လာႏိုင္သည္ကို သိေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ အေလးမျပဳပဲ ေနရမည္ ေလာ။
ထို႔ေၾကာင့္ နိဒါန္းတြင္ ေဖၚျပခဲ့ျပီးသည့္အတုိင္း ကြ်န္ေတာ့္ သားေလးအား ျမတ္ႏိုးစြာ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ ေစာင့္ေရွာက္ရင္း အနမ္းေလးေတြ ေပးပါဦးမည္။ ေနာက္ဆံုး အနမ္း မျဖစ္ပါေစႏွင့္ ဟုလည္း ဆုေတာင္းကာ လုပ္စရာ ရွိသည္မ်ား ဆက္လုပ္ ေနပါအံုးမည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဤေန႔ ဤအခါမ်ဳိး ေနာက္ႏွစ္တြင္ ၾကံဳဆံုရေသာအခါ ယေန႔ လက္ရွိ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားေရာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား သာမက ဗိုလ္ခ်ုဳပ္ကို ျမတ္ႏိုးသူ စစ္သား ျပည္သူ လူထု အားလံုးပါ တစုတေ၀းတည္း ဤဗိမာန္တြင္ ရိုေသစြာ အေလးျပဳႏိုင္ၾကပါေစဟု ဆုေတာင္းမိ ပါေတာ့သည္။
ေနာက္ဆံုး အနမ္းဆိုသည္မွာ ခြဲခါနီးတြင္ ေပးေသာ ျမတ္ႏိုးမႈ သေကၤတ ျဖစ္သည္။ ခ်စ္ခင္သူ တစ္ဦးက အျခားေသာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရသူ တစ္ဦးကို အျမဲအမွတ္တရ ရွိေနမည့္ အေၾကာင္း ၊ ခြဲခြါျပီး၍ ျပန္ဆံုေတြ႔ ၾကသည့္တိုင္ ျမတ္ႏိုး ခ်စ္ခင္မႈ ပ်က္ျပယ္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း သိေစျခင္းငွာ အနမ္းေလးေတြ ေပးၾကသည္။က်ေနာ္သည္ေန႔ က်ေနာ္ခ်စ္ေသာ သားေလးကို ႏႈတ္ဆက္ အနမ္းတစ္ပြင့္ ေပးထားရအံုးမည္။ ဘာျပစ္မႈ က်ဴးလြန္မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပင္ မသိလိုက္ရဘဲ လူမသိ သူမသိ အဖမ္းအဆီးခံေနရေသာ သတင္းမ်ား မၾကာခဏ ၾကားေနရေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္လည္း မနက္ျဖန္ အတြက္ မေရရာႏိုင္ပါ။
က်ေနာ္သည္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရပါေသာ သားငယ္အား အနမ္းေပးတိုင္း ဒီတစ္ၾကိမ္ဟာ ေနာက္ဆံုးလားဟု အျမဲ ေတြးေနမိေလ့ရွိသည္။ က်ေနာ္ ဒီညလည္း ခ်စ္ေသာ သားငယ္အား အနမ္းေခၽြပါအံုးမည္။ ေနာက္ဆံုး မျဖစ္ပါေစႏွင့္ဟုလည္း ဆုေတာင္း ပါအံုးမည္။
ဘာေၾကာင့္ဆိုလွ်င္ ………
ဤစာသည္ လြတ္လပ္ခြင့္ ရခိုက္ ေနာက္ဆံုးေရးေသာစာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ပင္ ………..
ယေန႔သည္ (၆၂) ႏွစ္ေျမာက္ အာဇာနည္ေန႔ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္း ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွ က်ေနာ္တို႕ လူေနမႈ စနစ္အတြင္း အာဇာနည္ေန႔ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အထိမ္းအမွတ္၊ သတိတရ က်င္းပေသာ အခမ္းအနား၊ ၊အဆင္အယင္ ဘာတစ္ခုမွ မရွိပါ။ ယေန႔ ထုတ္ေသာ ျမန္မာ့သတင္းစာမ်ားကိုလည္း ေသခ်ာအာရံုစိုက္ျပီး ဖတ္ရႈသည္။ အာဇာနည္ ဆိုေသာ စကားလံုး တစ္လံုးကို အယ္ဒီတာ အာေဘာ္တြင္ ဖတ္ရသည္။ အာဇာနည္မ်ား နယ္ခ်ဲ႕ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ဇူလိုင္၁၉ တြင္ က်ဆံုးခဲ့ရသည္ ဆိုေသာ တစ္ေၾကာင္းသာ ေတြ႕သည္။
ရန္ကုန္တြင္း အိမ္ေျခေနရာ အႏွံ႔ ေမာင္းနွင္သြားလာေနေသာ ယာဥ္အမ်ားစုကို ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္မိသည္။ တိုင္တ၀က္ လႊင့္ထူထားေသာ အလံ ဟူ၍ မေတြ႔မိပါ။ က်င္းပေသာ အခမ္းအနားမ်ားလည္း မရွိပါ။
က်ေနာ္တို႔ အသက္ရွင္ေနေသာ ေခတ္သည္ ဘယ္လို ေခတ္ၾကီးမွန္းမသိ၊ ေတြးေလ ေခါင္းရႈပ္ေလျဖစ္သည္။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံတကာတို႔တြင္ သူတို႔ တိုင္းျပည္ကို ထူေထာင္ခဲ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား အတြက္၊ တိုင္းျပည္ အတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့ေသာ သူရဲေကာင္း၊ လူစြမ္းေကာင္းမ်ား အတြက္ တခမ္းတနား တေလးတစား အေလးထား ကာ အမွတ္တရပြဲမ်ား၊ အခင္းအက်င္းမ်ား၊ ဂုဏ္ပုဒ္ သတိရေအာက္ေမ့ျခင္းမ်ားျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳ ၾကျမဲျဖစ္သည္။ မ်ဳိးရိုးစဥ္ဆက္ လက္ဆင့္ကမ္း အေမြေပးျမဲျဖစ္သည္။ မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားကို ထိုခမ္းနားၾကီးက်ယ္ခဲ့ေသာ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားကဲ့သို႔ မြန္ျမတ္ရဲရင့္သည့္ စိတ္ထားမ်ား ပိုင္ရွင္ ျဖစ္လာေအာင္ သြန္သင္ ပဲ့ျပင္ၾကစျမဲျဖစ္သည္။
က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ယေန႔ အာဇာနည္ေန႔သည္ ဘာလိုလိုမွန္း မသိ၊ ေျခာက္ကပ္ေသာ ေၾကာက္လန္႔စိုးထိတ္ဖြယ္ေသာ၊ အျပင္ထြက္ရန္ပင္ မ၀ံ့သူ မ်ားေသာ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္ေနေပသည္။
က်ေနာ္တို႔ လူငယ္မ်ားအတြက္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားမ်ားအတြက္ လြန္စြာ ၀မ္းနည္း ဖြယ္ပင္။
ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ အေျခအေနကို ေျပာျပခ်င္သည္။
ႏွစ္တိုင္း ႏွစ္တိုင္း ဤအခ်ိန္ ဤေန႔ရက္သို႔ ေရာက္တိုင္း မိုးဖြဲဖြဲရြာေလ့ရွိခဲ့သည္ ဆိုသည့္အျပင္ သမိုင္းအရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ လုပ္ၾကံခံရသည့္ ၁၉၄၇ ခု၊ ဇူလိုင္ (၁၉) ရက္ ကလည္း မိုးဖြဲဖြဲရြာေနေၾကာင္း သိခဲ့ရသည္။
ယေန႔လည္း မိုးအံု႔ေနသည္။ မၾကာမီ ရြာေတာ့မည္။ ယေန႔ ဇူလိုင္လ (၁၉) ရက္ တြင္ မနက္ခင္း ကတည္းက အံု႔မိႈင္းေနသည္။ ရြာေတာ့မည့္ဟန္ ျပင္ေနသည္။
ရန္ကုန္သားမ်ားကေတာ့ မျဖစ္မေန အျပင္ထြက္ၾကရသူမ်ားသည္ အံု႔ေနေသာ မိုးသားမ်ားေအာက္ ပ်ားပန္း ခတ္မွ် သြားလာ တိုးေ၀ွ႔ေနတုန္းပင္ ျဖစ္သည္။
သို႔ေပမင့္ ခါတိုင္းထက္ေတာ့ ထူးျခားေနသေယာင္ ရွိသည္။ ျမိဳ႕ထဲသြားေသာ သို႔မဟုတ္ ျပန္လာေသာ လူတို႔ မ်က္၀န္းသည္ တစံုတခုကို စိုးထိတ္ေနၾကဟန္ ေတြ႔ရသည္။ မၾကာခင္ ဘာျဖစ္မည္၊ ဘယ္လိုမ်ဳိးေတြ ေပၚလာမည္ ဘာမွ မေသခ်ာ၊ အခ်ဳိ႕ကလည္း ဒီေန႔ ဘာေန႔မွန္းေတာင္ သိၾကသည့္ပံုမေပၚ။ ျမန္မာႏိုင္ငံသား အမ်ားစုသည္ ေၾကာက္ရြံ ႔ျခင္းနွင့္စိုးရြံ႕ျခင္း ဖိစီးျခင္းေအာက္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနလာခဲ့၍လား မသိ။ လူတိုင္း နီးပါးသည္ အရာရာကို မရဲမ၀့ံ မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္သာ ၾကည့္တတ္သည္က က်ေနာ္ ဂရုျပဳမိသည္။
ယေန႔ က်ေနာ္ အာဇာနည္ ဗိမာန္သို႕ သြားေရာက္အေလးျပဳရန္ သံဓိဌာန္ ခ်ထား၍ မနက္ေစာေစာကပင္ အာဇာနည္ ဗိမာန္ ရွိရာဆီသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။
လမ္းတေလ်ာက္တြင္ ေတြ႔ရသည္က ၀မ္းနည္းေၾကာင္း အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္ တိုင္၀က္ လႊင့္ထူထားေသာ အလံငယ္မ်ား မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ျပီးေလျပီ။ ဒါဆို လမ္းတေလွ်ာက္ ဘာေတြ႔ရသလဲ ေျပာျပပါဦးမည္။
လမ္းဆံု လမ္းခြ ေနရာမ်ား၊ အခ်က္အျခာက်ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ခ်ထားေသာ ရဲလက္နက္ကိုင္မ်ား၊ စြမ္းအားရွင္ ဟု ေခၚသည့္ အခေပး ေၾကးစား လူမိုက္ အုပ္စုမ်ား ကိုသာ ေနရာအႏွံ႔တြင္ လမ္းသြားလမ္းလာ လူထုအား ေစာင့္ၾကည့္ ေနသည္ကို ေတြ႕ရွိရေပသည္။ လြန္စြာ ၀မ္းနည္းရပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ပတ္သက္ ေသာ ႏိုင္ငံ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အရိပ္၊ အေငြ႔အသက္ အျပင္အဆင္ ဘာတစ္ခုမွ မျမင္ရ မၾကားရပါ။
ေရႊဂံုတိုင္ မီးပြိဳင့္နား မေရာက္ခင္ ကေမၻာဇဘဏ္နံေဘး ဗုဒၶသာသနာျပဳ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ အထဲမွာ ရဲကားမ်ား၊ အေရွ႕တြင္ အဆင့္သင့္ ရပ္ထားေသာ ရဲကားတန္းမ်ားကို စေတြ႔ရသည္။ ကားမ်ားေပၚတြင္ လက္နက္ကိုင္ ရဲတပ္ဖြဲ႕အင္အားမ်ား အျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။
က်ေနာ့္ ရင္ထဲ အလြန္မွ ၀မ္းနည္းမိသည္။
ဒါလား အာဇာနည္ေန႔။
ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး ႏိုင္ငံသားေတြ အထြတ္အျမတ္ ထားရမယ့္ က်ဆံုး ေလျပီးေသာ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ အာဇာနည္ၾကီးမ်ားကို ေအာက္ေမ့ သတိရ တမ္းတမႈ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ လြမ္းဆြတ္သတိရ ၾကရမည့္ အာဇာနည္ေန႔… ဟုတ္ရဲ႕လား ဟုေတာင္ ထင္မိသည္။
ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ေတြ႔ရသည့္ အဘြားအို တစ္ဦးအား က်ေနာ္ ထိုင္ခံုေနရာ ဖယ္ေပးလိုက္သည္။ သူသည္ က်ေနာ္ႏွင့္ အတူ ေနရာတစ္ေနရာသို႔ သြားမည့္သူမွန္း က်ေနာ္သိလိုက္၍လည္း ျဖစ္သည္။ အသက္ အရြယ္ၾကီးရင့္ေနေသာ သူ႔အား ခရီးသည္မ်ားအၾကား မတ္တပ္ မစီးေစလိုေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။
အဘြားအိုသည္ ပင္နီ ရင္ေစ့အကႌ်ကို ၀တ္ထားျပီး ဘယ္ဘက္ ရင္အံုတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဓါတ္ပံုငယ္ပါ ေသာ ရင္ထိုးကို ထိုးထားသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းမ်ားသည္ စူးရွသည္။ ျငိမ္းခ်မ္းသည္။ က်ေနာ္ အဘြားအိုိကို တေလးတစားပင္ ျပံဳးျပခဲ့သည္။ သူသည္ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္သစ္ လူငယ္မ်ားထက္စာလ်င္ ႏိုင္ငံအေပၚ တာ၀န္ေက်သူ တစ္ဦးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ေလးစားရမည့္သူျဖစ္သည္။ ကားသည္ က်ပ္ညပ္သည္ ထိေအာင္ေတာ့ ခရီးသည္မမ်ားပါ။
သူႏွင့္ က်ေနာ္ အုတ္လမ္း မွတ္တိုင္တြင္ အတူတူ ဆင္းၾကသည္။ ကားေပၚမွ ဆင္းလာသူ အမ်ားစုမွာ ပင္နီ ၀တ္ေသာသူ မ၀တ္ေသာသူ အမ်ဳိးမ်ဳိး အစံုစံုပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အားလံုးနီးပါးသည္ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ရွိရာဆီ ဦးတည္ကာ သြားေနၾကသည္။ က်ေနာ္သည္ မည္သည့္ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္း၀င္မွ် မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ယေန႔ကဲ့သို႔ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အထြတ္အျမတ္ထားရမည့္ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ အခမ္းအနားကိုေတာ့ တက္ေရာက္ခ်င္ ဆင္ႏြဲခ်င္သည္။
သို႔ေသာ္ ျမိဳ႕အႏွံ႔ဘယ္ေနရာမွာမွ မက်င္းပၾက။ သို႔အတြက္ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွ ဦးစီး က်င္းပရာသို႔ သြားရာလူအုပ္ႏွင့္ ေရာေႏွာျပီး က်ေနာ္ ၾကားခ်င္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္းမ်ားကို သြားနား ေထာင္သည္။ က်ေနာ္အေလးျပဳခ်င္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို တေလးတစား သြားအေလးျပဳျခင္းျဖစ္သည္။
ေဆာင္းေဘာက္စ္မ်ားမွ လြင့္ပ်ံ႕ေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာၾကားခဲ့သည့္ မိန္႔ခြန္းမ်ား အထဲတြင္ နားထဲ အစြဲဆံုးမွာ လူထု စည္းလံုးညီညြတ္မႈ မရွိဘူး ဆိုလွ်င္ ဘယ္ပါတီ ဘယ္အစိုးရတက္တက္ ဟိုလူ႔မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးရ ၊ ဒီလူ႔ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးရ ဖာသယ္လို ႏိုင္ငံျဖစ္ေနမွာဘဲ ဆိုသည္ မိန္႔ခြန္းျဖစ္သည္။ မိန္႔ခြန္းမ်ား အဆံုး ဆယ္နာရီ သံုးဆယ့္ ခြန္ မိနစ္တြင္ အသံရွည္ ဥၾသသံျဖင့္ အားလံုး ျငိမ္သက္ အေလးျပဳရန္ တန္းစီေသာ အခိုက္တြင္ လမ္းတဖက္မွ လူမ်ား ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ေျပးလာျပီး ဓါတ္ပံုမ်ား ဗီြဒီယိုမ်ား ရိုက္ယူၾကသည္။
သူတို႔သည္ ေထာင္ခ်ီေသာ လူထုၾကီး တရိုတေသ ဦးညြတ္ေနခ်ိန္တြင္ သူတို႔ အေလးမျပဳၾက ။ ဥၾသသံ ဆြဲေနခ်ိန္တြင္ပင္ ထိုင္ရာမထ ၾကည့္ေနသူမ်ား ရွိေၾကာင္း က်ေနာ္ေခါင္းေမာ့အျပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္ခ်ိန္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူတို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ အုပ္ခ်ဳပ္ ကြပ္ကဲမႈျဖင့္ ဤေနရာသို႔ လာေရာက္သတင္းယူၾကေသာ စံုစမ္းေထာက္လွမ္းေရး အဖြဲ႕၀င္မ်ားျဖစ္ ၾကသည္။
သူတို႔သည္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အာဇာနည္မ်ား အသက္ေပး၍ တိုက္ယူ ေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့သည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေမြးဖြါးလာေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔သည္ သူတို႔ေက်းဇူးရွင္ကို ေလးစား ရိုေသသမႈ ျပဳရန္ မသိသူမ်ားေပေလာ။ ေလးစားမႈ မျပဳရဲေစရန္ ကန္႔သတ္ ထားခံရေသာေၾကာင့္ ေပေလာ။ သူတို႔သမိုင္းကို သူတို႔သာ ေရးျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
က်ေနာ္တို႔ လူငယ္မ်ားကေတာ့ အစိုးရဘက္သား ၀န္ထမ္းမ်ား ႏိုင္ငံေရး ပါတီ၀င္ ျပည္သူမ်ား အားလံုး ညီညီညႊတ္ညြတ္ စည္းစည္းလံုးလံုးပဲ ရွိတာျမင္ခ်င္သည္။ စည္းစည္းလုံးလံုး မရွိလ်င္ျဖင့္ ေစာေစာကတင္ ၾကားခဲ့ရေသာ မိန္႔ခြန္းထဲကလို ဖါသည္ႏိုင္ငံ ျဖစ္ေနမည္ ဆိုသည္ကို ယံုၾကည္သည္။
အေလးျပဳျပီးေသာ အခါ က်ေနာ္တစ္ဦးတည္း အာဇာနည္ ဗိမာန္ရွိရာဆီဘက္ ထြက္ခဲ့သည္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ျပီး ခိုင္မာေစရမည္။ ကိုယ္လုပ္မည္ ဆိုေသာ အလုပ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရေပမည္။
ေသြးေဆးကန္ဘက္ အထြက္ လင့္ခ္လမ္း မွတ္တိုင္ ေကြ႔နားအေရာက္ အာဇာနည္ ဗိမာန္ဆီ သြားရာလမ္းတြင္ တန္းစီရပ္ထားေသာ ရဲကားအစီး အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔လိုက္ရျပီး လူသူ အလြန္ရွင္းေနသည္ကို စိတ္မေကာင္း ဖြယ္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။
ရဲလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ားက ေသနတ္ အသင့္ျဖင့္ လမ္းေဘး၀ဲယာတြင္ ရွိေနၾကသလို စာသင္ေက်ာင္းၾကီး ၀င္းအတြင္းတြင္လည္း ဒိုင္နာကားမ်ား ရပ္ထားျပီး ကားေပၚ ကားနံေဘးတြင္ အဆင္သင့္ အေနအထားရွိေသာ အရပ္၀တ္ႏွင့္ လူမ်ားစြာတို႔က အျပင္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ စြမ္းအားရွင္ အမည္ခံ လူမ်ားစြာတို႔သည္ ထံုထိုင္းေငးေမာေသာ အၾကည့္မ်ားျဖင့္ အျပင္ကို ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူတို႔မ်က္၀န္းမ်ားသည္ အရွိကို အရွိအတိုင္း ျမင္ၾကပံုမေပၚပါ။ အသိဥာဏ္မဲ့ေသာ မ်က္၀န္းေသၾကီးမ်ားႏွင့္ ႏႈတ္ဆြံ႕ေသာ ပံုစံက အမ်ားသားပင္။ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရျပန္သည္။
သူတို႔သည္လည္း အာဇာနည္ေန႔ ဥၾသဆြဲျခင္းကို ၾကားခိုက္ အေလးျပဳခ်င္သူမ်ား ပါေကာင္းပါေပမည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကို ၾကီးၾကပ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္အမိန္႔အတိုင္း ဒီေနရာ ေနဆို ေနၾကရသူမ်ားသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ေအာ္ စနစ္ …. စနစ္…. က်ေနာ္ အျပစ္မတင္ပါ။ စနစ္ဆိုသည္ကို က်ေနာ္တို႔ ဖန္တီးႏိုင္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ စည္းလံုး ညီညြတ္ဖို႔ ရိုးေျဖာင့္ဖို႔ တိုင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဖို႔ေတာ့ လိုေပလိမ့္မည္။
အာဇာနည္ ဗိမာန္အနား က်ေနာ္ ရဲရဲတိုးသြားပါသည္။ အခ်ိန္သည္ ဆယ္နာရီ ငါးဆယ္ခန္႔ရွိပါျပီ။ အထဲ၀င္ဖို႔ စာရင္းေပးသည္မွာ က်ေနာ္ တစ္ဦးတည္းသာ ျဖစ္ေနသည္။ အနားတြင္ ဘယ္သူမွ မရွိ။ ေျခာက္ကပ္ တိတ္ဆိတ္လြန္းသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အခမ္းအနားၾကီးတစ္ခုရွိရာဆီ လာေနရသည္ႏွင့္ မတူပါေပ။
သံဆူးၾကိဳးမ်ား ကာရံထားသည့္ အတားအဆီးနား မေရာက္ခင္ကပင္ ရဲတပ္သားမ်ား ျခံရံေစာင့္ၾကပ္ေနေသာ အုပ္စုမွ ဒုရဲမွဴးႏွစ္ပြင့္ႏွင့္ လူက ဘယ္သြားမလဲ ဟု ကြ်န္ေတာ့္ကို လွမ္းေမးပါသည္။ အာဇာနည္ ဗိမာန္ဆီ ဦးတည္လွမ္းလာသည့္ က်ေနာ့္ကို သိသိခ်ည္းျဖင့္ ဘယ္သြားမလဲဟု ေမးေသာအခါ ပထမ ဘာေျပာရမွန္း မစဥ္းစားမိ။
အာဇာနည္ဗိမာန္ကို အေလးျပဳသြားမလို႔ပါဟု ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ က်ေနာ္သည္ လက္နက္ကိုင္မွန္သမွ် ေၾကာက္က်င့္ရေနသည့္ အရပ္သား မဟုတ္။ ၀တ္စံုမေသမသပ္ ကြမ္းတရဲရဲျဖင့္ ေလ်ာ့ရဲေသာ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႕၀င္မ်ား စည္းကမ္းအားနည္း ေနၾကပံုပင္ က်ေနာ္ ျမင္လိုက္ေသးသည္။
မ်က္ႏွာခပ္တည္တည္ျဖင့္ ထိတ္လန္႔ျခင္းမဲ့စြာ ေျဖလို္က္ေသာအခါ “ ဟိုအေပါက္ေလးက သြားပါ” ဟု လက္ညိဳး ညြန္လိုက္ရာ သံဆူးၾကိဳးတား ဂိတ္ကေလးရွိရာဆီ က်ေနာ္ ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ျပီး ၀င္သြားေတာ့ သည္။
က်ေနာ္ ဤေနရာသို႕လာျခင္းမွာ ႏိုင္ငံဘ႑ာခိုးရန္မဟုတ္။ မတရားမႈ က်ဴးလြန္ရန္ မဟုတ္။ ႏိုင္ငံ့ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား၏ စံထားေလးစားအပ္ေသာ ဂုဏ္ျဒပ္မ်ားကို လာေရာက္ အေလးျပဳ ဦးညြတ္ျခင္း သာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ရဲ၀ံ့စြာ ၀င္သြားခဲ့သည္။
ရဲမ်ား အရပ္၀တ္ႏွင့္ လူမ်ားက က်ေနာ့္ကို ၀ိုင္း၀န္း ျပဴးၾကည့္ၾကသည္။ နာမည္၊ ေနရပ္၊ မွတ္ပံုတင္၊ အသက္၊ အဖအမည္ စံုေနေအာင္ ေရးသားေမးျမန္းသည္။ မွတ္တမ္း စာအုပ္ၾကီးထဲ ေရးသြင္းသည္။
က်ေနာ္စစ္သား မလိမ္မညာပါ။ ၀င္ခြင့္ျပဳမည္ မျပဳမည္ မေသခ်ာေသာေၾကာင့္ နာမည္ အရင္းပင္ ေျပာလိုက္ပါသည္။ အနာဂတ္၏ ေအာင္စစ္သည္ဟု ခံယူထားခဲ့ေသာ က်ေနာ္ မလိမ္မညာခ်င္ပါ။ ႏိုင္ငံၾကီး ယေန႔လို ဆင္းရဲခၽြတ္ခ်ဳံက်ေနျခင္းမွာ အမွန္မေျပာ ကတိမတည္ ျပည္သူ႔အေပၚ သစၥာမေစာင့္သည့္ ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္ သံုးသပ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လိမ္ညာျခင္းကို ကြ်န္ေတာ္ မၾကိဳက္။
ရဲတပ္သားေလးမ်ားအား က်ေနာ့္ နာမည္ႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္နံပတ္ကို ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ အံ့ၾသေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၀ိုင္းၾကည့္ပါသည္။ ျပီးေတာ့ ျပံဳးျပပါသည္။ က်ေနာ္ကလည္း ျပန္ျပံဳးျပလိုက္ပါသည္။ ေစာေစာက တင္းမာေသာ သူတို႔ ဟန္ပန္တို႔ ေလ်ာ့ရဲသြားသည္။ တစ္ဦးက ယခု၀င္ေရာက္လာေသာ လူစာရင္းကို လမ္းေလ်ာက္ စကား ေျပာစက္ျဖင့္ ရြတ္ဖတ္ျပီး သတင္းပို႔ေနသည္။
တာလပတ္မ်ား ကာရံထားေသာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ က်ေနာ့္ကို ေခၚသြားသည္။ တာ၀န္ အရပါ ခင္ဗ်ားဟု ရဲတပ္သားေလးက ေျပာျပီး ကိုယ္ေပၚရွာေဖြစမ္းသပ္သည့္အခါ က်ေနာ္က ျပံဳးျပလို္က္သည္။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ကို မွာပါသည္။ တာ၀န္ဆိုတာေတြထက္ ျပည္သူႏွင့္ ႏိုင္ငံ့အက်ဳိးကို အျမဲေရွးရႈထမ္းေဆာင္တဲ့ ၀န္ထမ္းေကာင္းေတြ ျဖစ္ပါေစ ဆိုေသာအခါ သူတို႔ မ၀ံ့မရဲ ျပံဳးပါသည္။
က်ေနာ္ေျပာသည္ကို သူတို႔ နားလည္ပါသည္။ ထိုမွ တဖန္ အရပ္၀တ္နွင့္ ရဲတပ္သား တစ္ဦးက က်ေနာ္ႏွင့္ ကပ္လွ်က္ ေလ်ာက္လိုက္ပါျပီး အ၀င္ဂိတ္၀ဆီ လိုက္ပို႔ပါသည္။ သူ႔ကို က်ေနာ္ေမးၾကည့္ပါသည္။ လစာႏွင့္ ေနထိုင္မႈ အဆင္ေျပပါရဲ႕လားဟု ေမးၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အဆင္မေျပပါဘူးဗ်ာ ဟု ျပန္ေျဖရွာပါသည္။ ဒါဆို ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲဟု က်ေနာ္ ေမးေငါ့ျပလိုက္ေသာအခါ “ မခ်စ္လည္း ေအာင့္နမ္း ေနရအုန္းမွာေပါ႕ ဗိုလ္ၾကီးရာ” ဟု ျပန္ေျဖေတာ့သည္။
သူ႔လို မခ်စ္လည္း ေအာင့္နမ္းခဲ့ရသူထဲတြင္ က်ေနာ္လည္း ပါခဲ့ဖူးပါသည္။ ေအာင့္နမ္း ေနရံုျဖင့္ေတာ့ မိမိတို႕ အနာဂတ္ လူေမႊးေျပာင္လာဖြယ္ မရွိေသာေၾကာင့္ ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သူ႔ကိုေျပာခဲ့ျပီး ဗိမာန္တြင္း ၀င္ေရာက္သည့္ဂိတ္ရွိရာဆီ က်ေနာ္ တစ္ဦးတည္း ၀င္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
အေလးျပဳရန္ ေနရာဆီသို႔ အ၀င္တြင္ ႏွစ္ၾက္ိမ္မွ် ထပ္မံစစ္ေမး ခံရျပီးေနာက္ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ ရွင္းလင္းေနေသာ အ၀င္လမ္း တေလ်ာက္ က်ေနာ္ တစ္ေယာက္တည္း ၀င္ခဲ့ပါသည္။ လမ္းေဘး တေလ်ာက္ တြင္လည္း မီးသတ္မ်ား ရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားက တန္းစီျပီး ၀ိုင္း၀န္းၾကည့္ရႈေနပါသည္။ ကင္မရာသမားမ်ား ရုပ္ျမင္သံၾကား ရိုက္ကူးသူတို႔ကလည္း ၀ိုင္း၀န္းရိုက္ကူးၾကသည္။ လာသူရွား၍ေလာ။ လာသည့္သူ မွန္သမွ် မွတ္တမ္းတင္ ထားလို၍ေလာ။
က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း ရင္ေကာ့ ေခါင္းေမာ့၍ ၀င္သြားပါသည္။ ထီးထီးၾကီးရွိေသာ ဗိမာန္ အနီေရာင္ၾကီးကို လွမ္းျမင္ေနရပါျပီ။ က်ေနာ့္ ရင္ထဲ ၀မ္းနည္း ဟာတာ သလိုၾကီးျဖစ္မိသည္။ အျပစ္မလံုသလို ခံစားရသည္။ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္တို႔ တိုင္းျပည္ေပၚ တာ၀န္ေက် ခဲ့ပါလ်က္ က်ေနာ္တို႔ေခတ္မွ တာ၀န္ မေက်သလို ခံစားရသည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီအထဲကို ဒီေန႔ ၀င္လာႏိုင္ဖို႔ အေတာ္အားခဲ ၾကိဳးပမ္း ခဲ့ရသည္ကို တင္ျပ ခဲ့ျပီးေသာ အထက္ စာတို႔အရ သိေပလိမ့္မည္။
က်ေနာ္ ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့ျပီး တစ္ဦးထဲ ၀င္ေရာက္ကာ တစ္ဦးတည္း အေလးျပဳ ခဲ့ေသာ္ျငား က်ေနာ့္ အေနာက္တြင္ က်ေနာ့္ နံေဘးတြင္ က်ေနာ့္နည္းတူ အာဇာနည္ ပုဂၢိဳလ္ၾကီး မ်ားအား အေလး အျမတ္ ျပဳခ်င္ပါလွ်က္ လာေရာက္ႏိုင္ျခင္း မရွိေသာ လာေရာက္ ႏိုင္ခြင့္ မရွိေသာ မ်ဳိးခ်စ္စစ္သားမ်ား၊ မ်ဳိးခ်စ္ ႏိုင္ငံ သားျပည္သူ ျပည္သားမ်ားတို႔၏ စိတ္၀ိဥာဥ္မ်ား အတူတူ ကပ္ပါလာသည္ဟုသာ ခံယူျပီး အားလံုးကိုယ္စား အာဇာနည္ ဂူဗိမာန္အား နက္ရိႈင္းရိုးသားေသာ ဂုဏ္ျပဳျခင္း မ်ဳိးျဖင့္ အေလးျပဳခဲ့ပါသည္။
ဤသို႔ ႏိုင္ငံႏွင့္ခ်ီ ေမ့ေပ်ာက္ဖယ္ရွားဖို႔ ၾကိဳးစားျခင္း ခံေနရေသာ အာဇာနည္ၾကီးတို႔အား အေလးျပဳျခင္းေၾကာင့္ ရလာႏိုင္ေသာ ရလာဒ္ကား အျမင့္ဆံုးအျဖစ္ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးျပကာ ပုဒ္မ အမ်ဳိးမ်ိဳးတပ္ အဖမ္းခံရျခင္းႏွင့္ အနိမ့္ဆံုး လက္ရွိ မိမိရပ္တည္ေနေသာ ဘ၀ ၊ စည္းစိမ္၊ စီးပြားလုပ္ငန္း ၊ ထိခိုက္ခံရျခင္းမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္လာႏိုင္ သည္ကို ကြ်န္ေတာ္သိပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ဤသို႔ နစ္နာဆံုးရႈံးမႈ ျဖစ္လာႏိုင္သည္ကို သိေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ အေလးမျပဳပဲ ေနရမည္ ေလာ။
ထို႔ေၾကာင့္ နိဒါန္းတြင္ ေဖၚျပခဲ့ျပီးသည့္အတုိင္း ကြ်န္ေတာ့္ သားေလးအား ျမတ္ႏိုးစြာ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ ေစာင့္ေရွာက္ရင္း အနမ္းေလးေတြ ေပးပါဦးမည္။ ေနာက္ဆံုး အနမ္း မျဖစ္ပါေစႏွင့္ ဟုလည္း ဆုေတာင္းကာ လုပ္စရာ ရွိသည္မ်ား ဆက္လုပ္ ေနပါအံုးမည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဤေန႔ ဤအခါမ်ဳိး ေနာက္ႏွစ္တြင္ ၾကံဳဆံုရေသာအခါ ယေန႔ လက္ရွိ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားေရာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား သာမက ဗိုလ္ခ်ုဳပ္ကို ျမတ္ႏိုးသူ စစ္သား ျပည္သူ လူထု အားလံုးပါ တစုတေ၀းတည္း ဤဗိမာန္တြင္ ရိုေသစြာ အေလးျပဳႏိုင္ၾကပါေစဟု ဆုေတာင္းမိ ပါေတာ့သည္။
4 comments:
It is real....?or story ? If ...is a real....,
I really really proud of you...,And our country need
a lot people like you.....,
AND WE MUST NEED TO DO SOMETHING.......!!
WE HAVE TO GET OUT OF THESE SITUATION.....!!
ေကာင္းလိုက္တဲ႕စာပါခင္ဗ်ာ..
အားလံုးေႀကာက္ရြ႕ံၿခင္းက ကင္းႏူိင္တဲ႕သူေတြၿဖစ္ႏုိင္ႀကပါေစ..
သားတစ္ေယာက္အေဖအေနနဲ႕..
ေနာက္ဆံုး အနမ္း မျဖစ္ပါေစႏွင့္ ဟုလည္း ထပ္မံဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္..
ေၿဖာင္႕မတ္မွန္ကန္ၿပီး..တိုင္းၿပည္အက်ဳိး..ၿပည္သူ႕အက်ဳိးေဆာင္ရြက္ႏုိင္တဲ႕
ရဲေဘာ္ေတြၿဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ..
ေဆာင္းပါးရွင္ (ျပည္တြင္းမွ တပ္မေတာ္ အရာရွိတစ္ဦး) ကို ေလးစားပါတယ္။ တာ၀န္သိလို ့ မိမိတာ၀န္ကို အာဇာနည္ေန ့မွာ ေက်ျပြန္ခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးရွင္ကို ေလးစားပါတယ္ ။
လက္ရွိတပ္မေတာ္တြင္းက အရာရွိစစ္သည္မ်ား။ အျငိမ္းစားအရာရွိစစ္သည္မ်ားလဲ ေဆာင္းပါးရွင္လိုဘဲ က်င့္သံုးႏိုင္ၾကပါေစလို ့ ေမ်ွာ္လင့္ပါတယ္။
ျပည္ပေရာက္ တပ္မေတာ္ေလ စစ္သည္တဦး
I salute you. You are a true solider. We need a lot of soldiers like you. Carry on! You can write the history.
Post a Comment