စစ္သားလူထြက္ ကိုဖိုးေတ၏ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ အျဖစ္အပ်က္

က်ဳပ္နာမည္က ဖိုးေတ။ က်ဳပ္တို႔ေနတဲ့ ရြာနာမည္က ျပင္စလူရြာ တဲ့၊ အရင္ကေတာ့ လပြတၱာျမိဳ့နယ္ထဲက ရြာငယ္ေလးေပါ့။ အခု ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာ က်ဳပ္တို႔ရြာက စပါးကလဲ လႊတ္ ျဖစ္၊ ေရလုပ္ငန္းကလဲ လႊတ္ေကာင္းဆိုေတာ့ ျမိဳ့နယ္အဆင့္ျဖစ္တယ္ဆိုလား ဘာဆိုလား ဒါေတြေတာ့ က်ဳပ္ သိပ္ နားမလည္ပါဘူး။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ကလဲ အခ်ိန္႐ွိ လယ္ထဲ ဆင္းလိုက္၊ ဆားကြင္းသြားလိုက္၊ အစုယူျပီး အငွားခ် ထားတဲ့ ငါးဖမ္းေလွေေတြဆီက ေငြသြားေကာက္လိုက္၊ စာရင္း႐ွင္းလိုက္။ ပိုတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ က်ဳပ္မိသားစုနဲ ့ ေနလိုက္နဲ ့ ရပ္ေရး႐ြာေရးလဲ သိပ္မသိပါဘူး။ အေပၚျဖဴ ေအာက္စိမ္း ဝတ္ျပီး တိုက္ပံုတကားကားနဲ ့ ေက်ာင္းဆရာ ဂိုက္စေဘာက္ ဖမ္းေနတဲ့ ကိုစိန္သန္းတို ့ လူစုေတြနဲ႔ မပတ္သက္ခ်င္တာလဲ ပါ တာေပါ့ဗ်ာ။

တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္ေရာ က်ဳပ္မိန္းမ မိေအးေရာ ဒီရြာဇာတိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္က အညာက မေကြးတိုင္းထဲက ဆီမီးခံုဆိုတဲ့ ႐ြာက။ က်ဳပ္ မိန္းမ ကေတာ့ ဘယ္မယ္ေမြးတယ္ရယ္ မသိဘူး။ ေမးလဲ ေမးမၾကည့္ဖူးပါဘူး ေသခ်ာ။ က်ဳပ္တို ့ေတြ႔တာကေတာ့ ဧရာဝတီ ေရတပ္ စခန္း ႒ာနခ်ဳပ္မွာ ။ အဲဒီတုန္းက သူက ဆရာၾကီး သမီး ၊ က်ဳပ္က ၁၀ တန္း ႏွစ္ခါက် လို႔ အိမ္က ထြက္ေျပးလာျပီး လုပ္စရာမ႐ွိလို ့ စစ္ထဲလိုက္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ အသစ္စက္စက္။ ႐ုပ္႐ွင္ေတြ ျပဇာတ္ေတြထဲကလိုေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ျခင္း မီးမႈတ္ခဲ့တာ ဆိုပါေတာ့။ သူအထြာနဲ ့သူေတာ့ ရင္ခုန္ဖို ့ေကာင္းတဲ့၊ ၾကည္ႏူးဖို ့ေကာင္းတဲ့ ျပႆနာေလးေတြ မကင္းခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္မိန္းမ ျဖစ္မဲ့ မိေအးက ဥပေဒ အေဝးသင္ ပထမႏွစ္။ က်ဳပ္ေယာကၡမေတြ အေနနဲ ့ကလဲ အခ်ိန္တန္ ဘြဲ႔ေလး ဘာေလးရျပီးေတာ့ အရာ႐ွိ တေယာက္နဲ ့ေပးစားဆိုတဲ့ အိမ္မက္ေတြ ႐ွိတာေပါ။ က်ဳပ္က ဆရာၾကီးကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္ ဆယ္တန္း ေအာင္ေအာင္ေျဖမယ္၊ စစ္သက္ျပည့္တာနဲ႔ဗိုလ္သင္တန္း တက္ခြင့္ရေအာင္ လုပ္ပါ့မယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ေဆာက္ျဖစ္မွ ေက်ာင္းဒါယကာ ျဖစ္မဲ့ က်ဳပ္နဲ႔ ဘယ္ သေဘာတူမလဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ က်ဳပ္မိန္းမ မိေအးက ေခါင္းမာမာ နဲ႔ ဖိုးေတနဲ႔ မေပးစားရင္ ေက်ာင္းဆက္မတတ္ပဲ ခရစ္ယာန္ သီလ႐ွင္ အျပီး လုပ္ေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ စကားေတြေနာက္မွာမွ လက္ထပ္ခြင့္ တင္ျပီး အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ ေရာက္ခဲ့ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။

အစေတာ့ တပ္ကေပးတဲ့ အိမ္ေထာင္သည္လိုင္း မွာ ေန၊ တပ္က ေပးတဲ့ ရိကၡာစား ၊ တပ္က ေပးတဲ့ လစာသံုးရင္း ေနလာတာ သမင္ ေမြးရင္က်ားစားရင္ ဆိုသလိုပါပဲ။ စုမိ ေဆာင္းမိလဲ မ႐ွိ။ က်ဳပ္လဲ ဆယ္တန္း ျပန္ မေျဖႏိုင္၊ က်ဳပ္မိန္းမလဲ ေက်ာင္းဆက္မတတ္ႏိုင္ ျဖစ္လာ ပါေလေရာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာသာျခားေတြနဲ႔ ယူျပီး ရာထူးေတာ္ေတာ္နဲ႔ ့မတတ္၊ ေနရာေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရတဲ့ အရာ႐ွိ ေတြကိုၾကည့္ျပီး ေသြးလန္႔လာတာက တေၾကာင္း၊ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ အၾကံအဖန္ မလုပ္တတ္တာကတေၾကာင္း၊ ကိုယ္နဲ႔႐ြယ္တူ အရာ႐ွိ ကေတာ္ေတြ၊ ဆရာၾကီးကေတာ္ေတြ သားသမီးေတြနဲ ့ယွဥ္ရင္ က်ဳပ္မိန္းမ မ်က္ႏွာငယ္တာကတေၾကာင္း ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင္း ေတြေၾကာင့္ ေဆးပင္စင္ (တပ္ထဲမွာေတာ့ အ႐ူးလက္မွတ္ ေခၚတာေပါ့) ရေအာင္ အၾကံအဖန္ လုပ္ျပီး ထြက္ခဲ့တယ္။

တပ္ထဲက ထြက္ျပီးခါစေတာ့ ပင္စင္ရတဲ့ ဆုေၾကးေငြေလးနဲ ့ လင္ကိုယ္မယား ႏွစ္ေယာက္ ပုသိမ္ျမိဳ့့ေပၚမွာ အိမ္ေလးတလံုး ငွားေန။ က်ဳပ္ကလဲ ႐ြာ အနီးအနားမွာ စပါးပြဲစား လုပ္၊ ဆားပြဲစား လုပ္ရင္းနဲ ့ ေနလာလိုက္တာ က်ဳပ္မိန္မ ဘြဲ႔ရတဲ့အထိ ဆိုပါေတာ့။ မိန္းမ ဘြဲ႔ရျပီးလို ့ ေ႐ွ ့ေနလုပ္စားဖို႔ကလဲ ခ်ိန္ဘာဆင္းဖို႔ ဆရာေမြးစရာ ပိုက္ဆံကလဲ မ႐ွိ။ ေနာက္ ဒိုင္ေတြ ပြဲ႐ံုေတြကလဲ ႐ြာေတြအထိ ဆင္းေကာက္ေတာ့ က်ဳပ္တို ့လို ပြဲစားေတြမယ္ ေနာက္ပိုင္း သိပ္ အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး ။ မိေအး ေနာက္ဆံုးႏွစ္ တက္ေနတုန္းကေတာင္ ပိုက္ဆံျပတ္လို ့ ပုသိမ္သေဘၤာဆိပ္မွာ ညဘက္ ပုတ္ျပတ္နဲ ့ကုန္တင္ကုန္ခ် သြားလုပ္ရတာ အၾကိမ္ၾကိမ္။ အဲဒီကေန ငါ့ဝမ္းပူစာ မေနသာဆိုတဲ့အတိုင္း တျခားပြဲစား အေပါင္းအသင္းေတြကတဆင့္ ခ်ဲ လက္ခြဲ ေရာင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္တဲ့အထိ ေရာက္ေရာ။ အဲဒီအလုပ္က အဆင္လဲ ေျပပါတယ္။

ေငြလဲ ဝင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတြ႔သမွ် လူ ဆရာေခၚ ရ ။ ဟိုလူ ေၾကာက္ရ ဒီလူ ေၾကာက္ရနဲ ့ စိတ္ပ်က္ဖို႔ေတာင္ အလြန္ေကာင္းတာ ကလား။ ေနာက္ဆံုး မိေအး ဘြဲဝတ္႐ံုၾကီး တကားကားနဲ ့ ဘြဲ႔ တက္ယူတဲ့ေန႔ ့ျပီးေတာ့ ေနာက္ေန႔ထင္တာပဲ က်ဳပ္တို ့ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိသမွ်ေလး ပိုက္ျပီး ေရၾကည္ရာ ျမက္နုရာမွာ လယ္ေလးေခ်ာင္းေလး ရသေလာက္ဝယ္၊ ျပီး လုပ္ဖို႔၊ ေနာက္ အသက္သိပ္မရခင္ ကေလးယူဖို႔ တိုင္ပင္ ျပီး ပြဲစားလုပ္တုန္းက အဆက္အသြယ္ေတြနဲ ့ အခုေနတဲ့ ျပင္စလူ ဆိုတဲ့ ႐ြာေလးကို ေရာက္လာတာ အခုဆို သမီးက ၁၀ ႏွစ္၊ သားအငယ္ေလး က ၈ ႏွစ္ ဆိုေတာ့ ၁၂ မိုးေလာက္ ႐ွိ ထင္ပါ့။

ဒီ႐ြာ ေျပာင္းခါစတုန္းကမ်ား ေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေတာသားဆိုေတာ့ ကိုယ္ တတ္ႏိုင္တဲ့ လယ္ေလး ႏွစ္ဧက ေလာက္ေပၚ အငွားကြ်ဲ နဲ႔ လုပ္ေနရတာကို ေပ်ာ္လို ့။ က်ဳပ္မိန္းမ မိေအး ကေတာ့ နည္းနည္း မ်က္ႏွာ ပ်က္ခ်င္တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ ့ က်ဳပ္ရဲ့့မိသားစုကို ေကာင္းေကာင္း ထားခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ ့ တြန္းလုပ္တာ ႏွစ္မိုးေလာက္ေနေတာ့ ကြ်ဲ အပိုင္ ျဖစ္လာတယ္။ လယ္လဲ ၅ ဧက ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ အဲဒီႏွစ္ပဲ သမီးေလး ကိုယ္ဝန္လဲ ရလာတယ္။ မိန္းမက သားဖြားဆရာမနဲ႔ပဲ ေမြးမယ္လို ့ေျပာေပမဲ့ က်ဳပ္က စိုးရိမ္လို ့ပုသိမ္ျမိဳ့့က သားဖြားမီးယပ္ ဆရာဝန္မၾကီးနဲ ့ေသခ်ာက်က်နန ေမြးခဲ့တာပါ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း သားေလး ေမြးလာ၊ ျပီးေတာ့ စီးပြားေတြ တရိပ္ရိပ္ တက္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။

အခုေတာ့ က်ဳပ္ မိန္းမ ဦးစီလုပ္ေနတဲ့ ဆားကြင္းေတြ ရယ္ က်ဳပ္ေထာင္ထား တဲ့ ငါးဖမ္းေလွေတြ ရယ္၊ က်ဳပ္လယ္ေတြ ရယ္နဲ ့ ဒီ႐ြာမွာေတာ့ သူေ႒းစာရင္ေပါက္ ဆိုပါေတာ့။ ရြာခံလူေတြကလဲ က်ဳပ္တို႔မိသားစုကို ခ်စ္ၾကပါတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ သေဘာေကာင္းတာ အလႈအတန္း မွာ မေႏွးတာရယ္၊ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ ႐ွားတာရယ္ ေပါင္းေတာ့ က်ဳပ္တို ့မိသားစုက ဒီ႐ြာမွာေတာ့ ႐ြာ့မ်က္ႏွာဖုံးမိသာစုဆိုရင္ မမွားဘူးေပါ့ေလ။ တစ္ခု ရယ္ရတာက က်ဳပ္တို႔အိမ္မွာ ကိစၥတစ္ခုနဲ ့ ဧည့္သည္ေတြလာျပီး ေနာက္ဆံုး က်ဳပ္တို ့စီးပြားတတ္တဲ့ အေၾကာင္းကို ေရာက္သြားတဲ့ အခါတိုင္း က်ဳပ္မိန္းမနဲ ့ေျပာရင္ ဘုရားသခင္ အလုိေတာ္အတိုင္းေပါ့ မေအး ရယ္ လို ့ေျပာတတ္ ျပီး က်ဳပ္နဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးေပါ့ ကိုဖိုးေတ ရာ လို႔ ေျပာတတ္တဲ့ ဓေလ့ ဒီ႐ြာက က်ဳပ္တို႔မိသားစုနဲ႔ ့ရင္းႏွီးတဲ့ လူေတြမွာ ႐ွိတတ္တာပါပဲ။

ဒီႏွစ္ေတာ့ က်ဳပ္ သားေလးကို ႐ွင္ျပဳျပီး၊ က်ဳပ္သမီးေလးကို နားသမယ့္ ႏွစ္မို ့လား မသိပါဘူး။ အလုပ္တိုင္းက အရင္ႏွစ္ကထက္ပိုျပီး ေငြဝင္ တာမွ ကေလးေတြထိန္းဖို႔ ေခၚထားတဲ့ က်ဳပ္ မိန္းမဘက္က တူမေတာ္တဲ့ ကေလးမေလးကိုေတာင္ နားဆြဲေလး လုပ္ေပးထားေသးတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္႐ွိပံု ေျပာပါတယ္။ ေျပာရဦးမယ္။ က်ဳပ္နဲ ့မိေအးက ကေလးေတြ မေမြးခင္ထဲက သူဘာသာ ကိုယ့္ဘာသာ မခြဲပဲ ဘာသာေရး နဲ ့ပတ္သက္တဲ့ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြ အကုန္လုပ္ေပးဖို ့ သေဘာတူထားခဲ့တယ္။ သူတို႔့ၾကီးမွ သူတို႔ ့ၾကိဳက္တဲ့ ဘာသာယူပါေစ ဆိုျပီးေတာ့ ေပါ့။ ဒီ တမိုး စပါးေပၚတာနဲ႔ ႐ွင္ျပဳနားသပြဲ လုပ္မဲ့အလႈ႐ွင္ေတြကလဲမ်ားေတာ့ မိုးမက်ခင္ပဲ အလႈဆိုင္းဝိုင္း အတြက္ စရံသတ္တာ တို႔၊ ႐ွင္ေလာင္းဝတ္စံု ငွားတာတို႔ ဆိုတဲ့ ကိစၥေလးေတြ ပုသိမ္ျမိဳ့ေပၚ တတ္လုပ္ ျပန္ျပန္ လာခဲ့တာဗ်ာ။

လူတိုင္းကလဲ က်ဳပ္တို ့ ႏွစ္ေယာက္ လုပ္မဲ့ အလႈအတြက္ ထင္ေၾကးအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးလို႔့။ ၾကားတာေတာ့ မိေအး ကန္ေတာ့ပြဲ ႐ြက္ မ႐ြက္ေတာင္ ကာလသားေတြၾကား အေပ်ာ္တမ္း အေလာင္းအစား လုပ္ၾကတယ္ ဆိုပါ့ ပဲ။ မိေအးကလဲ က်ဳပ္ မရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြတိုင္း ေခါင္းခုေလး တင္ျပီးကေတာ့ ပြဲ႐ြက္ဖုိ ့ၾကိတ္ က်င့္ေနတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိဟန္ေဆာင္ေနရတာ ကိုး။

အဲဒီေန႔က ေလေတြ စ ထန္လာေတာ့ က်ဳပ္တို႔ျဖင့္ မေၾကာက္ေပါင္။ က်ဳပ္တို ့ျမစ္ဝကြ်န္ေပၚေဒသအတြက္က မုန္တိုင္း ဆိုတာ အထူးအဆန္းမွ မဟုတ္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ အေျခအေန မဟန္မွန္း ကိုယ္ေစာင့္နတ္က ႏိႈးေဆာ္ဟန္ တူပါတယ္။ သားရယ္၊ သမီရယ္ မိေအး ရယ္ ၊ မိေအးတူမေလး ရယ္ ေခၚျပီး တိုက္ခံအေဆာက္အဦးလဲ ျဖစ္၊ အျမင့္ပိုင္းလဲ ျဖစ္တဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဘက္ကို ထြက္လာလိုက္တာ ကံေကာင္းတယ္ ေျပာမလား ကံဆိုးတယ္ ေျပာမလား။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် မုန္တိုင္း အားေကာင္းလာပံုးမ်ား က်ဳပ္ျဖင့္ ကမၻာပ်က္တယ္ ဆိုတာ ဒါပဲ ေနမယ္လို ့ေတြးမိတယ္။ ကေလးေတြရဲ့ ငိုသံေတြ၊ သြပ္မိုးေတြ လြင့္သြားတဲ့ အသံေတြ၊ တဲျပဳိတဲ့ အသံ၊ အပင္လဲတဲ့ အသံေတြနဲ ့ က်ေနာ္ ဘဝတေလွ်ာက္လံုး ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုးဆိုတာေတာင္ ဒီေလာက္ ေၾကာက္ဖို ့အေကာင္းဆံုးလို ့ထင္မွတ္ ထားတဲ့ ဟာေတြ အားလံုး ရယ္စရာေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္ ေျပာလို႔ရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ ့ တစ္ေလာက လံုးဝ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲေနတဲ့ ကာလၾကီး အျပီးမွာေတာ့……..

ပထမဆံုး သတိထားမိတာ ဆာေလာင္လို႔ ့ငိုေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ့ အသံ။ ျပီးေတာ့ မိေအးရဲ့ “မုန္တိုင္းရဲ ့အေပၚမွာ ဘုရားသခင္ ႐ွိပါတယ္။သခင့္လက္ထဲမွာ က်မတို႔ဘဝကို အပ္ႏွံထားပါတယ္ အာမင္” ဆိုတဲ့ အသံ။ အဲဒီအသံေတြရဲ့့ေနာက္မွာ စိုးရိမ္စြာ ၾကည့္လိုက္မိတာ သမီးနဲ႔သား၊ ျပီးေတာ့ မယ္ေအးတူမ။ ေငးေၾကာင္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြေအာက္မွာ ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ မ်က္ရည္ စီးေၾကာင္းေတြနဲ႔ အတူ သမီးနဲ႔ သားကို ေတြ ့လိုက္ရလို ့စိတ္ေအး ရေပမဲ့ မိေအး တူမေလးကိုေတာ့ ရွာ မေတြ႔ေတာ့ဘူး။

အေျခအေန ျငိမ္သက္စျပဳတာနဲ ့ က်ဳပ္တို႔လဲ အိမ္ျပန္ၾကမယ္ဆိုျပီး ကေလးေတြကို မိေအးတေယာက္ က်ဳပ္တေယာက္ လက္ဆြဲျပီး ထြက္အလာမွာ လဲ က်ေနတဲ့ သစ္ပင္ၾကီး၊ အဲဒီေအာက္မွာ လူေသေကာင္ ေတြ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ခ်က္ျခင္းပဲ မိေအးနဲ႔ ကေလးေတြကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဆက္ေနခဲ့ဖို႔ မွာရင္း အိမ္႐ွိရာကို က်ဳပ္တေယာက္ထဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္အိမ္ ဘယ္မွာလဲ ဆိုတဲ့ အေမး ကို က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ကိုယ္ ျပန္ မေျဖေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသသြားထက္လူေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔မိသားစုက ေတာ္ေသးတယ္
ဆို္ရမွာေပါ့။

လူအမ်ားစုလဲ က်ဳပ္လိုပဲ သူတို႔အိမ္ေတြကို ႐ွာမေတြ႔ေတာ့ဘူး။ အိမ္ေတြေနရာမွာ ေရျပင္ၾကီး ေဖြး လို ့ ။ အဲဒီရက္မွာေတာ့ ဘုန္းၾကီးက မွ်ေကြ်းတဲ့ အစားေလးေတြပဲ အားလံုးမွ် စား ရင္း က်ဳပ္တို႔အားလံုး ေနၾကရတာေပါ့။ က်ဳပ္လို ေတာက တက္လာတဲ့လူ၊ စစ္သားလူထြက္ အတြက္ အေရးမၾကီးေပမဲ့ မိေအးနဲ႔ ့ကေလးေတြ အခုလို စားေနရတာ ၾကည့္ျပီး က်ဳပ္ေတာ့ လံုးလံုး စိတ္မေကာင္းဘူး။ အဲဒီ အိပ္မက္ဆိုးၾကီး အျပီး ႏွစ္ရက္ သံုးရက္႐ွိေတာ့ ရန္ကုန္ကလူေတြ ေရာက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ဆီ ေရာက္လာတဲ့အခါ ေရဘူးနည္းနည္းနဲ ့ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုတ္ တထုတ္စီလား မသိဘူး ေပးႏိုင္တာကလြဲလို ့ ဘာမွလဲ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ က်ဳပ္ သမီးနဲ႔ သား ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ကလဲ အလွဴက်ေတာ့၊ အလွဴေရာက္ရင္ ဆိုုတဲ့စကားကို ႐ြယ္တူကေလးေတြၾကားမွာ ေျပာေန ဆိုေနတုန္း။

အဲဒီအသံၾကားတိုင္း က်ဳပ္ ႏွလံုးသားကို အပ္နဲ ့ဆြသလိုပါ ပဲ။ အဲလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ မိေအး အနား႐ွိလုိ ့ လွမ္းၾကည့္မိ ျပန္ရင္လဲ မလိုအပ္ပဲ မ်က္လံုး ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္တာကို သတိထားမိတယ္။ က်ဳပ္တို႔အိမ္ အေျခအေန၊ လယ္အေျခအေန၊ ကြ်ဲ ေတြရဲ့ အေျခအေန၊ ဆားကြင္း အေျခအေန၊ ငါးဖမ္းေလွေတြ ရဲ့ အေျခအေနကို က်ဳပ္နဲ႔ မိေအးအၾကား မေျပာျဖစ္ေအာင္ သတိထားေနတာလဲ သိသာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိပ္မက္ဆိုးမက္တဲ့ ေန႔့ကတည္းက ဒီေန႔အထိ ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္ေတြက က်ဳပ္တို႔မိသားစု သာမက ဒီေနရာမွာ ႐ွိေနတဲ့ မိသားစုေတြရဲ့ အေျခအေနကို ေျပာျပေနသလိုပါပဲ။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေစတနာ႐ွင္ေတြ ပို ပို ေရာက္လာတယ္။ က်ဳပ္အတြက္ အဝတ္အစားေလးေတြ ရလာတယ္။ စားစရာေတြ နည္းနည္းပါးပါး ရလာတယ္။ ျမဳိ့ေပၚေတြမွာလိုေတာ့ တားတာ ဆီးတာမ်ိဳးေတြ မ႐ွိေပမဲ့ နည္းနည္း လူလည္က်တဲ့ အပိုင္းေတြေတာ့ ႐ွိတာေပါ့ေလ။ အလႈ႐ွင္ေတြကလဲ ေစတနာေကာင္းၾကပါတယ္။ ေရလမ္းခရီးကိုလဲ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား လာၾကတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ ့ၫိႈျငင္မွဳကို ခံျပီးေတာ့လဲ လာၾကတယ္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးကေတာ့ ေျပာတယ္၊ အေမရိကန္တို႔ ျပင္သစ္တို႔က သေဘၤာၾကီးေတြ ေရာက္ေနျပီ။ မၾကာခင္က်ဳပ္တို႔ ရြာေတြဆီ လာျပီး လိုတာ မွန္သမွ် ကူညီလိမ့္မယ္လို ့ေျပာတယ္။ က်ဳပ္ ကေတာ့ က်န္တာ ဘာမွ ေပး ေပး မေပး ေပး ပါ၊

ဒီတမိုးအတြက္ စားဖို ့ရယ္။ က်ဳပ္လယ္ေတြကို စပါးစိုက္လို႔ရေအာင္ ေျမျပင္ေပးျပီး မ်ိဳးစပါးေလး ေပးရင္ကို ေတာ္ပါျပီ။ က်ဳပ္ အလကား မယူပါဘူး၊ ဒါေတြကို ျပန္ဆပ္ ဆိုလဲ ဆပ္ပါ့မယ္။ ဒီႏွစ္ စပါးေလး စိုက္ေငြေလး ျပန္ဆယ္ျပီးတဲ့အခါမွ ဆားကြင္းေလးကို လူငွားနဲ ့ ျပန္လုပ္ရင္ က်ဳပ္တို ့မိသားတစုေတာ့ ခါးမလွေသးေတာင္ ဝမ္းဝမွာေတာ့ မပူရဘူးေပါ့။

က်ဳပ္တို႔ ရြာကို အလႈရွင္အဖြဲ႔ေတြ ေရာက္လာတယ္ ဆိုေပမဲ့ သြားေရးခက္ေတာ့ ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္သလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒါနဲ ့က်ဳပ္ ၊ မိေအး ၊ သမီးနဲ ့သား ကိုေခၚျပီး လပြတၱာဘက္ကို အလႈ႐ွင္စက္ေလွ အၾကံဳနဲ ့လိုက္သြားဖို႔ စိတ္ကူးတယ္။ တဘက္က က်ဳပ္ မိသားစု ဝဝလင္လင္ စားရဖို႔ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလး ပါသလို၊ တဘက္ကလဲ က်ဳပ္တို႔ေလးေယာက္ ေလ်ာ့သြားရင္ တျခားလူေတြ ေလးေယာက္စာ ပိုရမယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးေလးလဲ ေတြးမိပါတယ္။ မိေအးကို ဖြင့္ တိုင္ပင္ေတာ့လဲ သေဘာတူတယ္။ ေနာက္ ရြာ ဥကၠ႒ကို ေျပာေတာ့လဲ ဥကၠ႒ က သြားခ်င္ သြားလို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္တရက္ အလႈရွင္ေတြ ေရာက္လာျပီး စိတ္ကူးကို ေျပာျပေတာ့ သေဘာေကာင္း တဲ့ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူက က်ဳပ္တို႔ကို ေခၚသြားေပးမယ္ ေျပာတယ္။ ေရဆိပ္ ဆင္းခါနီး ကိုစိန္သန္း တို႔ လူအုပ္က မဲလက္မွတ္ ဆိုလား ဘာ လားကို တင္တင္စီးစီးနဲ႔ အတင္း လုပ္ခိုင္းလို႔ လက္မွတ္ ထိုးေပးလိုက္တာက လြဲရင္ က်န္တာ အဆင္ေျပတယ္ ေျပာရမွာေပါ့။ မဲလက္မွတ္လို႔သာ ေျပာတယ္၊ သူတို႔ ေျပာတဲ့ ပံုက အမွန္ျခစ္ျပီး ၾကိဳတင္မဲ လက္မွတ္ထိုးသြား တဲ့ ။ စိတ္ထဲ ဘဝင္ မက်ေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ မိသားစု အေရးက ႐ွိေသးတာကိုး။ စကားနည္း ရန္စဲ ေပါ့။

လပြတၱာေရာက္ေတာ့ ျမိဳ့ထဲမွာ ေနတာထက္ ျမိဳ့့ျပင္ကားလမ္းမွာ သြားေနရင္ ပို အဆင္ေျပတယ္လို႔ အလွဴ႐ွင္ေတြ အၾကံေပးတဲ့အတိုင္း ျမဳိ့ျပင္ ကားလမ္းဘက္ ထြက္ခဲ့တယ္။ အလႈ႐ွင္ေတြက ေပးခဲ့တဲ့ မိုးကာေလးကို သံုးျပီး သစ္ပင္ၾကီးတပင္ေအာက္မွာပဲ အျဖစ္တဲေလး ထိုးေန လိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ကစလို႔ လာလိုက္တဲ့ ကားၾကီးကားငယ္ ေတြ။ တခ်ိဳ႔ကားေတြကလဲ ရပ္ျပီး ပစၥည္းေတြကို စနစ္တက် ေဝတယ္။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့လဲ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ပစ္ေပးသြားတာမ်ိဳးေတြ ႐ွိတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရြာမွာထက္ စာရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ပို စားရတာအမွန္ပဲ။ ႏိုင္ငံျခားက လူေတြဆိုတာ ဘယ္ေတာ့ လာမလဲ ေတြးလိုက္၊ အလႈ႐ွင္ေတြလာရင္ ပစၥည္းေလးေတြ ယူလိုက္နဲ ့လက္႐ွိ ကိုယ့္အျဖစ္ ကိုယ္ေတာင္ ေမ့ေနတယ္။

တရက္ေတာ့ မနက္အေစာၾကီး ရဲေတြရယ္ ၊ ကိုစိန္သန္းတို႔လို ျဖဴစိမ္းေကာင္ေတြ ရယ္ ေရာက္လာျပီး က်ဳပ္တို ့မိသားစုကို ဒီမွာ ေနခြင့္ မရွိဘူး။ သူတို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ၊ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းကို ပို႔ေပးမယ္ လို႔ ့ေျပာျပီး လာ ေခၚတယ္။ ဒါနဲ ့က်ဳပ္တို႔မိသားစုလဲ ဝမ္းသာအားရနဲ ့ လိုက္ခဲ့တာေပါ့။ ဟိုလဲ ေရာက္ေရာ တပ္ထဲတုန္းက ၾကည့္ဖူးတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကားထဲကလို တဲေလးေတြ တန္းစီ ေဆာက္ထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အထဲမွာလဲ ဒန္အိုးဒန္ခြက္၊ ဆန္အိတ္၊ ဆီ၊ ဆား နဲ ့ အေျခာက္အျခမ္းေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ ခဏတာေတာ့ လံုျခံဳမႈရျပီ ဆိုတ့ဲ အသိေနာက္ က်ဳပ္ ကေလးေတြေရာ ၊ မိေအး နဲ ့က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ေရာ ကားသံ နားေထာင္လိုက္၊ ပစၥည္းလွဴမဲ့သူ ေမွ်ာ္လိုက္နဲ႔၊ ပစၥည္းေတြ သြား အလႈခံလိုက္ ဆိုတဲ့ ဘဝကို ၾကည့္ရတာလဲ မျဖစ္လို႔သာ ရယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ တစက္ကေလးမွ စိတ္ခ်မ္းသာတာ မဟုတ္ဘူး။ အခုလို ဆိုေတာ့ စခန္းက ေဝတဲ့ ရိကၡာ သြားထုတ္ရင္း ႏိုင္ငံျခားကလာမဲ့ အကူအညီေတြကို ထိုင္ ေစာင့္ယံုပဲ ေပါ့။

တေအာင့္ေနေတာ့ ရဟတ္ယာဥ္သံေတြ ဆူညံျပီး အရာရွိၾကီးေတြ က်ဳပ္တို႔ တဲတန္းေတြထဲ ဝင္လာတာကို ျမင္ရတယ္။ တပ္ထဲတုန္းကလဲ က်ဳပ္က ဓါမေနာက္ပိတ္ ရိုုး႐ုိးရဲေဘာ္ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါရယ္လို႔့ေတာ့လဲ မသိဘူးေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ တဲေတြဆီ တတဲခ်င္း ၾကည့္ျပီးေတာ့ အားေပးစကားေျပာတယ္ ေပါ့။ က်ဳပ္တို႔လဲ ဝမ္းသာတာေပါ့၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုလူၾကီးေတြ လာတယ္ ဆိုေတာ့။ လူၾကီးေတြ ျပန္ထြက္သြားျပီးခဏေနေတာ့ က်ဳပ္တို႔ တဲေတြဆီကို တာဝန္ခံဆိုတဲ့ လူေတြ ေရာက္လာျပီး ဆန္အိတ္ေတြနဲ ့ တျခား စားစရာေတြကို ျပန္သယ္သြား တယ္။ ပါးစပ္ကလဲ ေရ႐ွည္အတြက္ က်ဳပ္တို႔က ေစတနာနဲ ့လုပ္ေပးတာ ဘာညာ ဆိုတာေတြ ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ ဆန္ႏွစ္ျပည္ရယ္ အေျခာက္အျခမ္း နည္းနည္းရယ္ ထည့္ထားတဲ့ အိပ္ေတြ ကို “ဒါ တပတ္စာ” လို႔ ေျပာျပီး ေပးတယ္။ ေနာက္ ဘယ္ အလႈရွင္ေတြဆီကမွလဲ တိုက္႐ိုက္ လက္မခံဖို ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ေျပာတယ္။

က်ဳပ္ကလဲ တစ္ခုခုဆိုရင္ ျမံဳ မေနတတ္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားက လူေတြကေရာ ဘယ္ေတာ့ လာမလဲ လို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီမွာ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူက ေဒါနဲ ့မာန္နဲ ့ ဘယ္သူ႔အကူအညီမွ မလိုဘူး ႏိုင္ငံေတာ္က ကူညီႏိုင္တယ္၊ ဘာညာ နဲ႔ ေအာ္ပါေလေရာ။ က်ဳပ္တို႔ကို မ်ိဳးစပါး ေပးမွာလား၊ လယ္ေတြ ျပင္ေပးမွာလား၊ ေငြေခ်း ေပးမွာလား စတဲ့ေမးခြန္းေတြ ဆက္တိုက္ ေမးလာေတာ့ အဲဒီလူလဲ မ်က္ႏွာၾကီး နီရဲလာျပီး ေဒါသတၾကီး ေအာ္ပါေလေရာ။ သူ ေျပာတဲ့ထဲမွာ ဖား႐ွာ ငါး႐ွာစား တို႔၊ ေခ်ာကလက္ မလိုဘူး ဆိုတဲ့ အသံေတြပဲၾကားေနရတယ္။ မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ တိုင္တခ်ိဳ႔့က လြဲျပီးဘာမွ မ႐ွိေတာ့တဲ့ က်ဳပ္တို႔ အိမ္။ လူေတြ စြန႔္္ၾကဲတာကို သိမ္ငယ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ ့ လက္ျဖန္႔ ့ေတာင္းေနတဲ့ က်ဳပ္ ခ်စ္တဲ့ မိေအးနဲ ့ သမီးနဲ႔ သားနဲ႔ တျခားလူေတြ။ ေနာက္ သမီးနဲ႔ သားကို လွဴတဲ့ အလွဴပြဲ။ ေနာက္ဆံုး ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားက ဘယ္ ႏိုင္ငံျခားသာမွ အဝင္ မခံဘူး စားဖို႔ မ႐ွိရင္ ေတာင္း စား ဆိုတဲ့ အသံ ………..

က်ဳပ္ကို က်ဳပ္ ဘာလုပ္လိုက္မွန္း မသိခင္မွာ အဲဒီေခါင္းေဆာင္လုပ္သူရဲ့ ျပဴးက်ယ္ေနတဲ့ မ်က္လံုး၊ က်ဳပ္လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ သူ႔ လည္ပင္း အထိအေတြ႔ကိုပဲ သိေတာ့တယ္။ ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ က်ဳပ္ ေခါင္းနဲ ့ခႏၶာကိုယ္ အႏွံ႔က နာက်င္မွဳ။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္လက္ကို ဘယ္ေတာ့ မွ မလြတ္ဘူး။ မုန္တိုင္းက က်ဳပ္တို ့ဆီက ပစၥည္းဥစၥာပိုင္ဆိုင္မႈေတြ ပဲ လုယူတာ၊ က်ဳပ္လက္ထဲက လူ နဲ ့ သူလို လူမ်ိဳးေတြက က်ဳပ္တို႔ဘဝတခုလံုးကို လုယူတာ။ က်ဳပ္ သားနဲ႔ သမီးရဲ့ အနာဂတ္ကို ဖ်က္ ပစ္တာ။ က်ဳပ္တို႔ တရြာလံုးကို ဖ်က္ပစ္တာ။

က်ဳပ္နဲ႔ ဘဝတူေတြကလဲ ခ်ၾကပါေတာ့လား။ ထမင္းစားရယံုနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ဘဝ ရပ္တည္လို႔မွ မရတာ။ ဘယ္မလဲ လယ္၊ ဘယ္မလဲ ႏြား၊ ဘယ္မလဲ မ်ိဳးစပါး။ ဘယ္သူေတြကေရာ က်ဳပ္တို႔ ကို အျမဲ လွဴေနႏိုင္မလဲ တလ လား၊ ဆယ္လ လား ၊ တစ္ႏွစ္ လား ။

သူမ်ား ေပးတာ ေကၽြးတာကို တသက္လံုး ထိုင္ စားေနမယ္ ဆိုရင္ေရာ က်ဳပ္တို႔ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္မလဲ။ ဘုရားကြ်န္လား၊ သူဖုန္းစားလား၊ ဒုကၡိတေတြလား။ ခ်ၾကပါေတာ့လား၊ က်ဳပ္နဲ႔ ဘဝတူ လူေတြရယ္။ အစာငတ္မွာ ေၾကာက္ျပီး ဘဝကို အငတ္ခံၾကေတာ့မလို႔လား။

က်ဳပ္တို႔လူမ်ိဳးေတြက ခႏၱီပါရမီေကာင္းတာပဲ လား၊ သရဲေဘာေၾကာင္တာပဲ လား ။ ဓါးမိုး အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြ သိပ္ ၾကာလာခဲ့လို႔ လား။ ေမးခြန္ေတြရဲ့အေျဖကို ႐ွာမေတြ႔ခင္ပဲ က်ဳပ္ေတာ့ အေမွာင္အတိ က်လို႔။ ေနာက္ဆံုး ျမင္လိုက္ရတာက ဧရာမ သေဘၤာၾကီး။ မိေအးနဲ ့ ကေလးေတြလဲ ေပ်ာ္လို႔။ အခု ရက္ပိုင္းအတြင္း ေလေဘးကယ္ဆယ္ေရးစခန္းထဲမွာ အ႐ူးတေယာက္ စိတ္ေဖာက္ျပီး ဥကၠ႒ၾကီးကို လည္္ပင္း ထ ၫွစ္တာ ေဘးက လူေတြ ဝိုင္းကယ္လို႔ ့ဥကၠ႒ၾကီး ဘာမွ မျဖစ္တာဆိုတဲ့ သတင္းကို လူေတြ စုမိတိုင္း ေျပာတတ္တယ္။ အဲဒီ အရူးကေတာ့ ေသသြားျပီ တဲ့။

ေနာက္တခါ လပြတၱာျမိဳ့က အလွဴရွင္ေတြနဲ႔ အလွဴခံေတြ စုေဝးေနတဲ့ ေနရာတုိင္းမွာ “မနက္ျဖန္အတြက္ ဘာမွ စိတ္မပူၾကပါနဲ႔၊ က်မ အမ်ိဳးသား သေဘၤာေတြ၊ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္မဲ့လူေတြ သြားေခၚေနတယ္“ လို ့ ငိုတခါ ရယ္တလွည့္ ေျပာေနတတ္တဲ့ လူရည္သန္ ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို လူေတြ သတိထားမိလာၾကတယ္။ သူ႔နံေဘးနားမွာ ၁၀ ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလး တေယာက္နဲ႔ ၈ ႏွစ္အရြယ္ ေယာက္်ားေလးတေယာက္က မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ ရပ္ေနတယ္။