ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အဂၤလိပ္ကို ေတာ္လွန္ဖုိ႔ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္ကစၿပီး ဂ်ပန္နွင့္ ဘာေၾကာင့္ ေပါင္းခဲ့ရ သလဲဆိုတာရယ္၊ ႏိုင္ငံေရး သက္သက္ျဖင့္ ေအာင္ပြဲမရႏိုင္၊ လက္နက္ကိုင္ တုိက္ပြဲနဲ႔ အေထာက္အကူျပဳမွသာ ၿပီးဆံုးႏုိင္မွာ ျဖစ္တယ္။ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲ ဆင္ႏြဲဖုိ႔အတြက္ အမ်ိဳးသား လက္နက္ကိုင္ စစ္တပ္ ထူေထာင္ဖြဲ႔စည္းရန္ ဤေခတ္အမ်ိဳးသားတာ၀န္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မ်ိဳးဆက္အေပၚ က်ေရာက္ တာ၀န္ရွိတယ္လို႔ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ ဗုိလ္ေက်ာ္ေဇာက အခုလို ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္တို႔ ႏိုင္ငံျခားထြက္ရတာဟာ ဗမာျပည္ ၿဗိတိသွ်ဆန္႔က်င္ေရး ၁၃၀၀ ျပည့္ႏွစ္(၁၉၃၈-၃၉)အေရးေတာ္ပံု အေတြ႔အႀကံဳ အရ လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပြဲကို လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲႏွင့္ ေပါင္းစပ္ႏိုင္မွ ေအာင္ျမင္ႏိုင္မယ္ဟု ေခါင္းေဆာင္မ်ား သိလာၾကတဲ့အတိုင္း ျမန္မာအမ်ိုးသားလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔ ဖြဲ႔စည္းရန္ နည္းပညာႏွင့္ အကူအညီမ်ားယူရန္ ထြက္ၾကရာမွာ ဂ်ပန္ကို သြားတာမဟုတ္။ ထုိစဥ္ တရုတ္ျပည္မွာ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေနေသာ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ (C.P.C) သို႔ သြားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ဟာ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီႏွင့္ အဆက္အသြယ္ အလြယ္တကူ ရႏိုင္တဲ့ ရွန္ဟဲၿမိဳ႔သြား သေဘာၤကို မေစာင့္ႏိုင္ဘဲ ၿဗိတိသွ်အဖမ္းခံရမွာ စိုး၍ အရင္ေရာက္လာေသာ တရုတ္ျပည္အမြိဳင္ၿမိဳ႔သြား သေဘာၤကိုသာ စီးနင္းသြားၾကသည္။ အမြိဳင္ၿမိဳ႔တြင္ ကူမင္တန္တရုတ္အစိုးရႏွင့္ ဂ်ပန္တို႔ စိုးမိုးထားရာ နယ္စပ္ပင္လယ္ကမ္းေျခ အနီးတြင္ ေသာင္တင္ေနၿပီး တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီလည္း ရွာမရ၊ ဆက္မရျဖစ္ေနစဥ္ ေငြေၾကးလည္း ကုန္က်က်ပ္တည္းလာသျဖင့္ ဗမာျပည္ကိုလွမ္းၿပီး အကူအညီေတာင္းရာ ထုိကိစၥ ဗုိလ္လက္်ာက တုိးတိုးတိတ္တိတ္ ေငြေၾကးေကာက္ခံရ၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ တပ္ေပါင္းစု ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ဗမာ့ ထြက္ရပ္ဂိုဏ္းမွ ဂ်ပန္ကို လိုလားေသာ ေဒါက္တာ သိန္းေမာင္ တို႔ သိရွိသြားၿပီ (သူဟာ ဂ်ပန္-ျမန္မာ ခ်စ္ၾကည္ေရးအသင္း တည္ေထာင္သူျဖစ္တယ္) ၄င္းတုိ႔က အမြိဳင္တြင္ လွ်ိဳ႔၀ွက္ ေနထုိင္ေနေသာ လိပ္စာကို ဂ်ပန္မ်ားအား ေပးလိုက္ရာက ဂ်ပန္မ်ားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ကို ရွာေဖြေခၚေဆာင္ၿပီး ကာနယ္ဆူဇူကီး(ေနာင္တြင္ ဗုိလ္မိုးႀကိဳး) တုိ႔လက္သို႔ ေရာက္ရွိသြားျခင္းျဖစ္သည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဟာ ဂ်ပန္တုိ႔ကို ယံုၾကည္ရေလာက္ေအာင္ ရုိးအသူမဟုတ္ပါ။ ဂ်ပန္ကို မယံုၾကည္ပါ။ ဂ်ပန္မ်ားက တရုတ္ျပည္မႀကီးကို အတိအလင္း အင္အားႀကီးစြာ ျဖင့္ က်ဴးေက်ာ္တုိက္ခိုက္ေနၿပီကို ျမင္ေတြ႔ေနရၿပီ ျဖစ္သည္။ ဗမာျပည္ကိုလည္း ေနာင္ ဂ်ပန္တုိ႔ က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္လိမ့္မယ္လို႔ မသဲမကြဲ ယူဆထားသည္ဟု ေနာက္ပိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရးတဲ့ စာတန္းမ်ား အရလည္း သိရပါတယ္။ သူသည္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ လက္ေတြ႔အရ မလြဲသာလို႔ ဂ်ပန္နဲ႔ ေပါင္းလုိက္ရျခင္း ျဖစ္ဟန္ရွိပါသည္။ ဂ်ပန္တို႔ထံမွ ရသမွ် အကူအညီကို လက္ခံၿပီး ေနာက္ လက္ေတြ႔ ျဖစ္ေပၚလာမႈ အေပၚမွာၾကည့္ၿပီး ေတာ္သင့္သလို ျပဳမူလႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္သြားမည္ဟု သိပ္မေရရာေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အား ခ်လိုက္ရဟန္တူပါသည္။
BIA တပ္ႀကီး ဖြဲ႔ၿပီ
၆ လက္မ ရွည္ေသာ ဓားေျမႇာင္ပင္ ကိုင္ခြင့္မရခဲ့သည့္ ျမန္မာအမ်ိဳးသားတုိ႔ အဖို႔ လက္နက္ကိုင္ တပ္တစ္တပ္ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ရန္မွာ ထုိစဥ္ (၁၉၄၁ခုႏွစ္) က စဥ္းစားမရေလာက္ေအာင္ ခက္ခဲရေလာက္ေအာင္ ျပႆနာ ႀကီး တစ္ရပ္ျဖစ္၏။ ထုိရာဇ၀င္သစ္ကို ေရးသားရန္ တာ၀န္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေခတ္တြင္ က်ေရာက္ေနပါၿပီ။ ၁၉၄၁ ေမလေလာက္က ဟုိင္နန္ကြ်န္းတြင္ စစ္သင္တန္း စၿပီး တစ္ပတ္အၾကာ ေလ့က်င့္ေရးအတြက္ ကိုယ္ပိုင္ လက္နက္ ရိုင္ဖယ္မ်ားကို ဂ်ပန္ဆရာမ်ားက အခမ္းအနားျဖင့္ ေပးအပ္ခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လက္နက္စကိုင္ ရေသာေန႔ ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ၀မ္းေျမာက္မႈျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ လက္ခံယူခဲ့သည္ကို မွတ္မိေနေပသည္။ "ဤလက္နက္ျဖင့္ နယ္ခဲ်႔စနစ္ႀကီးကို တုိက္ရဖို႔သာလွ်င္ မဟုတ္ေလာ၊ ဤလက္နက္သည္ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး အမ်ိဳးသားလြတ္လပ္ေရး လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲအတြက္ မ်ိဳးေစ့ပင္မဟုတ္ေလာ'' ဟု ေရးသားခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ရန္ လက္ေမာင္းေသြးေဖာက္၍ သစၥာေရ ေသာက္ခဲ့ ၾကသည္။ လြတ္လပ္ေရး ရသည္အထိ ဆံုးခန္းတုိင္ တုိက္ပြဲ၀င္သြားမယ္ဟု သစၥာအဓိဌာန္ျပဳခဲ့ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မ်ားစြာ စိတ္လႈပ္ရွား ၾကည္ႏူးမိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ နယ္ခ်ဲ႔ကို တုိက္ေရးအတြက္ စစ္ပညာလည္း ရရွိခဲ့ၾကၿပီ။ လက္နက္မ်ားလည္း ကိုင္ၾကရၿပီ။ ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္တို႔ လိုလားခ်က္ႀကီးျဖစ္ေသာ လက္နက္ကိုင္တပ္မေတာ္ ႀကီးကို ဖြဲ႔စည္းႏိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ရာ မ်ားစြာ စိတ္ၾကည္ႏူး ခံစားရပါသည္။ ျမန္မာဘုရင္မ်ားလက္ထက္မွ ကိုလိုနီျဖစ္ခဲ့ရ ေသာ ႏွစ္ေပါင္း (၁၀၀) ခန္႔အတြင္း အဆက္ျပတ္ ေနခဲ့သည့္ ျမန္မာ့အမ်ိဳးသား တပ္မေတာ္ႀကီးကို တည္ေထာင္ ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲ ေနာက္ဆံုးေအာင္ပြဲအတြက္ လက္နက္ကိုင္ တပ္ႀကီးကို ထူေထာင္ မိၾကၿပီး မၾကာမီ ေအာင္ပြဲရလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္းကာ မ်ားစြာ ၾကည္ႏူး အားတက္မိၾကပါသည္။ ထို အခမ္းအနားတြင္ တက္ေရာက္ၾကေသာ စစ္သားသစ္ ပရိသတ္မ်ားထဲမွ တခ်ိဳ႔မွာ ေသာက္ၾကစားၾက ကၾကခုန္ၾက အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါသည္။ လူအုပ္တစ္အုပ္သည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ၀ိုင္း၍ ထမ္းၾကၿပီး ကၾက ခုန္ၾကသည္။ ေျမႇာက္လိုက္ ခ်လုိက္ လုပ္ေနၾကသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွာလည္း လူအုပ္ႀကီးေပၚတြင္ ေျမာက္လိုက္ ၾကလိုက္ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္တို႔ ႏိုင္ငံျခားထြက္ရတာဟာ ဗမာျပည္ ၿဗိတိသွ်ဆန္႔က်င္ေရး ၁၃၀၀ ျပည့္ႏွစ္(၁၉၃၈-၃၉)အေရးေတာ္ပံု အေတြ႔အႀကံဳ အရ လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပြဲကို လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲႏွင့္ ေပါင္းစပ္ႏိုင္မွ ေအာင္ျမင္ႏိုင္မယ္ဟု ေခါင္းေဆာင္မ်ား သိလာၾကတဲ့အတိုင္း ျမန္မာအမ်ိုးသားလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔ ဖြဲ႔စည္းရန္ နည္းပညာႏွင့္ အကူအညီမ်ားယူရန္ ထြက္ၾကရာမွာ ဂ်ပန္ကို သြားတာမဟုတ္။ ထုိစဥ္ တရုတ္ျပည္မွာ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေနေသာ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ (C.P.C) သို႔ သြားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ဟာ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီႏွင့္ အဆက္အသြယ္ အလြယ္တကူ ရႏိုင္တဲ့ ရွန္ဟဲၿမိဳ႔သြား သေဘာၤကို မေစာင့္ႏိုင္ဘဲ ၿဗိတိသွ်အဖမ္းခံရမွာ စိုး၍ အရင္ေရာက္လာေသာ တရုတ္ျပည္အမြိဳင္ၿမိဳ႔သြား သေဘာၤကိုသာ စီးနင္းသြားၾကသည္။ အမြိဳင္ၿမိဳ႔တြင္ ကူမင္တန္တရုတ္အစိုးရႏွင့္ ဂ်ပန္တို႔ စိုးမိုးထားရာ နယ္စပ္ပင္လယ္ကမ္းေျခ အနီးတြင္ ေသာင္တင္ေနၿပီး တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီလည္း ရွာမရ၊ ဆက္မရျဖစ္ေနစဥ္ ေငြေၾကးလည္း ကုန္က်က်ပ္တည္းလာသျဖင့္ ဗမာျပည္ကိုလွမ္းၿပီး အကူအညီေတာင္းရာ ထုိကိစၥ ဗုိလ္လက္်ာက တုိးတိုးတိတ္တိတ္ ေငြေၾကးေကာက္ခံရ၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ တပ္ေပါင္းစု ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ဗမာ့ ထြက္ရပ္ဂိုဏ္းမွ ဂ်ပန္ကို လိုလားေသာ ေဒါက္တာ သိန္းေမာင္ တို႔ သိရွိသြားၿပီ (သူဟာ ဂ်ပန္-ျမန္မာ ခ်စ္ၾကည္ေရးအသင္း တည္ေထာင္သူျဖစ္တယ္) ၄င္းတုိ႔က အမြိဳင္တြင္ လွ်ိဳ႔၀ွက္ ေနထုိင္ေနေသာ လိပ္စာကို ဂ်ပန္မ်ားအား ေပးလိုက္ရာက ဂ်ပန္မ်ားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ကို ရွာေဖြေခၚေဆာင္ၿပီး ကာနယ္ဆူဇူကီး(ေနာင္တြင္ ဗုိလ္မိုးႀကိဳး) တုိ႔လက္သို႔ ေရာက္ရွိသြားျခင္းျဖစ္သည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဟာ ဂ်ပန္တုိ႔ကို ယံုၾကည္ရေလာက္ေအာင္ ရုိးအသူမဟုတ္ပါ။ ဂ်ပန္ကို မယံုၾကည္ပါ။ ဂ်ပန္မ်ားက တရုတ္ျပည္မႀကီးကို အတိအလင္း အင္အားႀကီးစြာ ျဖင့္ က်ဴးေက်ာ္တုိက္ခိုက္ေနၿပီကို ျမင္ေတြ႔ေနရၿပီ ျဖစ္သည္။ ဗမာျပည္ကိုလည္း ေနာင္ ဂ်ပန္တုိ႔ က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္လိမ့္မယ္လို႔ မသဲမကြဲ ယူဆထားသည္ဟု ေနာက္ပိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရးတဲ့ စာတန္းမ်ား အရလည္း သိရပါတယ္။ သူသည္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ လက္ေတြ႔အရ မလြဲသာလို႔ ဂ်ပန္နဲ႔ ေပါင္းလုိက္ရျခင္း ျဖစ္ဟန္ရွိပါသည္။ ဂ်ပန္တို႔ထံမွ ရသမွ် အကူအညီကို လက္ခံၿပီး ေနာက္ လက္ေတြ႔ ျဖစ္ေပၚလာမႈ အေပၚမွာၾကည့္ၿပီး ေတာ္သင့္သလို ျပဳမူလႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္သြားမည္ဟု သိပ္မေရရာေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အား ခ်လိုက္ရဟန္တူပါသည္။
BIA တပ္ႀကီး ဖြဲ႔ၿပီ
၆ လက္မ ရွည္ေသာ ဓားေျမႇာင္ပင္ ကိုင္ခြင့္မရခဲ့သည့္ ျမန္မာအမ်ိဳးသားတုိ႔ အဖို႔ လက္နက္ကိုင္ တပ္တစ္တပ္ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ရန္မွာ ထုိစဥ္ (၁၉၄၁ခုႏွစ္) က စဥ္းစားမရေလာက္ေအာင္ ခက္ခဲရေလာက္ေအာင္ ျပႆနာ ႀကီး တစ္ရပ္ျဖစ္၏။ ထုိရာဇ၀င္သစ္ကို ေရးသားရန္ တာ၀န္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေခတ္တြင္ က်ေရာက္ေနပါၿပီ။ ၁၉၄၁ ေမလေလာက္က ဟုိင္နန္ကြ်န္းတြင္ စစ္သင္တန္း စၿပီး တစ္ပတ္အၾကာ ေလ့က်င့္ေရးအတြက္ ကိုယ္ပိုင္ လက္နက္ ရိုင္ဖယ္မ်ားကို ဂ်ပန္ဆရာမ်ားက အခမ္းအနားျဖင့္ ေပးအပ္ခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လက္နက္စကိုင္ ရေသာေန႔ ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ၀မ္းေျမာက္မႈျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ လက္ခံယူခဲ့သည္ကို မွတ္မိေနေပသည္။ "ဤလက္နက္ျဖင့္ နယ္ခဲ်႔စနစ္ႀကီးကို တုိက္ရဖို႔သာလွ်င္ မဟုတ္ေလာ၊ ဤလက္နက္သည္ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး အမ်ိဳးသားလြတ္လပ္ေရး လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲအတြက္ မ်ိဳးေစ့ပင္မဟုတ္ေလာ'' ဟု ေရးသားခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ရန္ လက္ေမာင္းေသြးေဖာက္၍ သစၥာေရ ေသာက္ခဲ့ ၾကသည္။ လြတ္လပ္ေရး ရသည္အထိ ဆံုးခန္းတုိင္ တုိက္ပြဲ၀င္သြားမယ္ဟု သစၥာအဓိဌာန္ျပဳခဲ့ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မ်ားစြာ စိတ္လႈပ္ရွား ၾကည္ႏူးမိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ နယ္ခ်ဲ႔ကို တုိက္ေရးအတြက္ စစ္ပညာလည္း ရရွိခဲ့ၾကၿပီ။ လက္နက္မ်ားလည္း ကိုင္ၾကရၿပီ။ ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္တို႔ လိုလားခ်က္ႀကီးျဖစ္ေသာ လက္နက္ကိုင္တပ္မေတာ္ ႀကီးကို ဖြဲ႔စည္းႏိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ရာ မ်ားစြာ စိတ္ၾကည္ႏူး ခံစားရပါသည္။ ျမန္မာဘုရင္မ်ားလက္ထက္မွ ကိုလိုနီျဖစ္ခဲ့ရ ေသာ ႏွစ္ေပါင္း (၁၀၀) ခန္႔အတြင္း အဆက္ျပတ္ ေနခဲ့သည့္ ျမန္မာ့အမ်ိဳးသား တပ္မေတာ္ႀကီးကို တည္ေထာင္ ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲ ေနာက္ဆံုးေအာင္ပြဲအတြက္ လက္နက္ကိုင္ တပ္ႀကီးကို ထူေထာင္ မိၾကၿပီး မၾကာမီ ေအာင္ပြဲရလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္းကာ မ်ားစြာ ၾကည္ႏူး အားတက္မိၾကပါသည္။ ထို အခမ္းအနားတြင္ တက္ေရာက္ၾကေသာ စစ္သားသစ္ ပရိသတ္မ်ားထဲမွ တခ်ိဳ႔မွာ ေသာက္ၾကစားၾက ကၾကခုန္ၾက အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါသည္။ လူအုပ္တစ္အုပ္သည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ၀ိုင္း၍ ထမ္းၾကၿပီး ကၾက ခုန္ၾကသည္။ ေျမႇာက္လိုက္ ခ်လုိက္ လုပ္ေနၾကသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွာလည္း လူအုပ္ႀကီးေပၚတြင္ ေျမာက္လိုက္ ၾကလိုက္ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။
No comments:
Post a Comment