ေဆာင္းပါးရွင္ - ဆရာဂါမဏိ
အဲဒီအခ်ိန္တံုးက ဘို႔စ္ရဲ႕တပ္ထဲဝင္ခဲ့သူတေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ဘာရဝန္ဆင္းကို ဘီဘီစီသတင္းေထာက္က စံုစမ္းရွာေဖြၿပီး အင္တာဗ်ဴးခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ အဲဒီတံုးက သူေနတဲ့စစ္သံု႔ပန္းစခန္းကို အိႏၵိယေတာ္လွန္ေရးသမားႀကီး ဆိုက္ေရာက္လာပံုကို ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ "အဲဒီမွာ သူ႔ကို က်ဳပ္တို႔နဲ႔စကားေျပာခ်င္တဲ့ က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္က ေခါင္းေဆာင္ တေယာက္အျဖစ္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တယ္" လို႔ ဆင္းက ျပန္ေျပာျပတယ္။ "သူက ကိုယ့္ဆႏၵအေလ်ာက္ စာရင္းသြင္းတဲ့ ရဲေဘာ္ (၅၀၀)လိုခ်င္တယ္၊ အဲဒီလူေတြကို ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံမွာ သင္တန္းေပးၿပီး အိႏၵိယႏိုင္ငံထဲ ေလထီးနဲ႔ခ်ေပးမယ္တဲ့။ လူအားလံုး လက္ေထာင္ၾကတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ကုလားသံု႔ပန္းေတြ ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး စာရင္းေပးၾကတယ္ဗ်။"
ဒါေၾကာင့္ ၁၉၄၃ ေဖေဖာ္ဝါရီမွာ ဘို႔စ္ဟာ သူ႔တပ္ဖြဲ႔ဝင္ေတြကို ထားရစ္ခဲ့ၿပီး ဂ်ပန္ျပည္ကို သြားတဲ့ ေရငုပ္သေဘၤာတစီးနဲ႔ တိတ္တဆိတ္လိုက္ပါသြားခဲ့ပါတယ္။
ဂ်ပန္ျပည္ေရာက္ေတာ့ ဘို႔စ္ဟာ ဂ်ပန္႔အကူနဲ႔ အင္အား ၆၀၀၀၀ ရွိတဲ့တပ္ကိုဖြဲ႔၊ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ မဟာမိတ္ျပဳၿပီး အိႏၵိယျပည္ကို ခ်ီတက္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ာမဏီျပည္မွာေတာ့ သူစုေဆာင္းခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြဟာ ေခါင္းေဆာင္မဲ့ျဖစ္ၿပီး စိတ္ဓာတ္က်ဆင္း က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ မေက်မနပ္ ဆူဆူပူပူေတြ ေတာ္ေတာ္ႀကီးျဖစ္၊ တပ္တြင္းပုန္ကန္မႈတခုေတာင္ျဖစ္ၿပီးေနာက္မွာ ဂ်ာမန္စစ္ဦးစီးဌာနက ဒီ အိႏၵိယတပ္ကို ပထမဦးစြာ ေဟာ္လန္ႏိုင္ငံကို ေစလႊတ္ ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ အေနာက္ေတာင္ပိုင္းကိုပို႔၊ မဟာမိတ္တပ္ေတြ ကမ္းတက္စစ္ဆင္လာမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတဲ့ ကမ္းေျခမွာ အခိုင္အခန္႔ ခံကတုတ္ေတြတည္ေဆာက္ခုိင္းခဲ့ပါတယ္။
၁၉၄၄ ခုႏွစ္ ဇြန္လ မဟာမိတ္တပ္ေတြ ျပင္သစ္ေျမာက္ပိုင္းမွာ ေနာ္မန္ဒီ ကမ္းတက္စစ္ဆင္ေရး လုပ္ၿပီးေနာက္ လြတ္လပ္ေသာအိႏၵိယတပ္ဖြဲ႔ဟာ ဂ်ာမန္ တပ္ေတြနဲ႔အတူ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံတလႊားကိုျဖတ္ ဆုတ္ခြာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒီအိႏၵိယတပ္ဟာ ဟင္းမလားရဲ႕ ဝါးဖင္ အက္စ္အက္စ္တပ္ထဲ ေပါင္းထည့္ခံထားရပါၿပီ။ အခုလိုတပ္ဆုတ္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ အိႏၵိယတပ္ဟာ အရပ္သားျပည္သူလူထုေတြ ၾကားထဲ ႐ိုင္းစိုင္းၾကမ္းၾကဳတ္တယ္၊ ရြံမုန္းစရာေကာင္းတယ္လို႔လည္း နာမည္ဆိုးရလာပါတယ္။ မုဒိန္းက်င့္တာေတြ၊ တရားလက္ လြတ္သတ္တာျဖတ္တာေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဒီလြတ္လပ္ေသာအိႏၵိယတပ္ဖြဲ႔ဟာ ၿဗိတိသွ်ေတြကို အိႏၵိယႏိုင္ငံက ေမာင္းထုတ္ႏုိင္မယ့္ အစား ျပင္သစ္က ေန ေမာင္းထုတ္ခံရ၊ ဒီ့ေနာက္ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံကေန ေမာင္းထုတ္ခံရၿပီး မဟာမိတ္တပ္ေတြရဲ႕ ဖမ္းဆီးမႈကိုသာ ခံခဲ့ရပါတယ္။ စစ္ၿပီးတႏွစ္အၾကာမွာ ဒီသံု႔ပန္းေတြကို အိႏၵိယႏိုင္ငံ ျပန္ပို႔၊ ႏွစ္တိုေထာင္ဒဏ္ေတြ ခ်ခဲ့ၿပီးေနာက္ ျပန္လႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတပ္ဖြဲ႔ထဲက အႀကီးတန္းအရာရွိႀကီးသံုးေယာက္ကို ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ေဒလီၿမိဳ႕နားမွာ တရား႐ံုးတင္စစ္ေဆးတဲ့အခါ ၿဗိတိသွ်အိႏၵိယစစ္တပ္အတြင္း တပ္တြင္းပုန္ကန္မႈေတြ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး လမ္းေပၚလူထုဆႏၵျပပြဲေတြလည္း ေပါက္ကြဲခဲ့ပါတယ္။ အခုလို အိႏၵိယစစ္တပ္ဟာ ၿဗိတိသွ်ေတြခိုင္းတဲ့အတိုင္း လိုက္နာလိမ့္မယ္လို႔ စိတ္မခ်ရေတာ့ေၾကာင္း ၿဗိတိသွ်ေတြ သေဘာ ေပါက္လာတဲ့အခါ အိႏၵိယလြတ္လပ္ေရးဟာ မၾကာခင္ ေပၚထြန္းလာပါေတာ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ ဆူဘတ္စ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ကေတာ့ သူတစိုက္မတ္မတ္ ခက္ခက္ခဲခဲစြန္႔စြန္႔စားစား တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရး အလင္း ေရာင္ကို ျမင္မသြားရဘဲ ၁၉၄၅ ခုမွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒိေနာက္ပိုင္းမွာ ဗိုလ္ဘာရဝန္ဆင္းနဲ႔ သူ႔ရဲေဘာ္ တပ္ဖြဲ႔ဝင္ ေတြအေၾကာင္းကိုလည္း ဘာမွသိပ္မၾကားရေတာ့ပါဘူး။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို မထုတ္လႊင့္ဖို႔ ဘီဘီစီသတင္းဌာနကို စစ္အၿပီး မွာ တားျမစ္ပိတ္ပင္ခဲ့ၿပီး ထူးျခားလွတဲ့ ဇာတ္ထုပ္ႀကီးဟာ ေမာ္ကြန္းတုိက္ထဲ ပိတ္ေလွာင္ထားခံခဲ့ရတာ အခုအခ်ိန္ထိျဖစ္ပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ဆင္းကေတာ့ အဲဒီစိတ္လႈပ္ရွားစရာကာလေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ခဲ့ပါဘူး။ "က်ဳပ္တို႔တပ္ယူနီေဖာင္းေတြ၊ ဘက္တံဆိပ္ေတြနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ပံုစံေတြကို က်ဳပ္ျမင္ေယာင္ေနတံုးဘဲ။ က်ဳပ္တို႔တေတြ စစ္ခ်ီသီခ်င္းေတြ ဝိုင္းဆိုၾက၊ ေနာက္ဆံုးမွာ ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရး ရမယ့္အေၾကာင္းေတြ အားတက္သေရာေျပာၾကဆိုၾကတာေတြကို ျမင္ေယာင္ေနတံုးဘဲ" လို႔ ဗိုလ္ဆင္းက ဘီဘီစီကို ဒီ ၂၀၀၄ ခုမွာ ျပန္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment