ေခါင္းေဆာင္မႈေကာင္းလို႔ တိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ အေၾကာင္းနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မႈရဲ့ အဓိပၸါယ္ကို ေနဇင္လတ္က ယခုလို တင္ျပထားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ယွဥ္ရင္ အႏွစ္(၆၀) အတြင္းမွာ ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္ေနလို႔ မိမိႏိုင္ငံကို ခ်စ္သူ အမ်ိဳးေကာင္း သား၊ အမ်ိဳးေကာင္း သမီး မွန္သမွ် စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဆန္႔က်င္ျဖဳတ္ခ်ဖို႔ သမိုင္းေပးတာ၀န္ရွိေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ကိုဖိုးတရုတ္ မွ ရည္ရြယ္တင္ျပလိုက္ ရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ စစ္ဖက္နီးစပ္သူမ်ားႏွင့္ တုိင္ပင္ေဆြးေႏြး ျဖည့္စြက္တည္းျဖတ္ ကာ လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေန၊ စီးပြားေရးႏွင့္ စစ္ေရးအေျခအေနတုိ႔ကုိ စာဖတ္သူမ်ား ဗဟုသုတ ရရွိေစဖို႔ ေစတနာထားၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ကိုဖိုးတရုတ္မွ (၅) လ ျပည့္ အထူးအစီအစဥ္ အေနနဲ႔ တင္ျပလိုက္ရပါတယ္ခင္ဗ်ား။
ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာဟာ သီးျခားရပ္တည္ေနဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ Leaders as Partners ဆိုတဲ့ ေကာင္းတူဆိုးဖက္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ အေနနဲ႔ သာျဖစ္ရပါမယ္။ သက္ဦးဆံပိုင္ေခတ္က သတ္ေစေသေစ ဆိုတဲ႔ အေတြးအေခၚနဲ႔ ဦးေဆာင္မႈကို ယေန႔(၂၁)ရာစုမွာ လံုး၀လက္မခံ ဆန္႔က်င္လာၾကပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ အာဏာရွင္စနစ္ က်ဆံုးရျခင္းရဲ ႔ အဓိကအေၾကာင္းရင္းဟာ ေခါင္းေဆာင္မႈ မွားယြင္းျပီး သီးျခားျဖစ္တည္ေနတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ (Leader) ဆိုတာ အဖဲြ႔၀င္တစ္ဦး (Group Member) သာျဖစ္ျပီး ဦးေဆာင္မႈ ေပးေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္အျဖစ္သာ Globalization ေခတ္မွာ ျမင္လာၾကပါတယ္။ လက္ခံလာၾကပါတယ္။
ေခါင္းေဆာင္မႈ ဆိုတာကို အမ်ားရဲ ့ယံုၾကည္မႈ၊ ကိုးစားမႈ၊ ေလးစားမႈေတြကို ရရွိေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ျပီး ျပည္သူရဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ကို ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ ေထာက္ပ့ံႏိုင္မႈလို႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ခု တိုးတက္မႈ ဆုတ္ယုတ္မႈေတြဟာ ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ သူ႔ ရဲ ႔ေခါင္းေဆာင္မႈက တဆင့္ သီးပြင့္လာၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ ေခါင္းေဆာင္မႈ ေကာင္းမွ ႏိုင္ငံတုိးတက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမင္းေခတ္၊ လွည္းေခတ္က ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ ႔ အရည္အခ်င္းက စာမဖြဲ႔ေလာက္လို႔ အေရးမၾကီးေပမဲ့ မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ ႔အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဦးေဆာင္မႈဟာ အလြန္အေရးပါ ပါတယ္။ ေရွးေခတ္တုန္းက ကုန္သြယ္မႈက သိပ္မၾကီးမားေသးတာရယ္ ပညာက ေရ့ွတန္းသိပ္ မေရာက္ေသးတာ ရယ္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံနဲ ့ကိုယ္ သီးျခား ေနထိုင္အုပ္စိုးႏိုင္ၾကေပမဲ့ ယခု မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာေတာ့ ဆန္းသစ္တဲ့ သိပံၸပညာ၊ ဆက္သြယ္ေရး၊ ကြန္ျပဴတာ အင္တာနက္ အုိင္တီနည္းပညာစနစ္၊ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးစနစ္ စတာေတြ အလြန္အမင္း တိုးတက္လာတာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတြအားလံုးဟာ သီးျခားရပ္တည္လို႔ မရၾကေတာ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္ စစ္ပြဲေတြအတြက္ အကန္႔အသတ္ ရွိလာတာမို႔ သိပ္စိုးရိမ္စရာ မရွိေပမဲ့ ကုန္သြယ္ေရးစစ္ပြဲ၊ ေငြေၾကးစစ္ပြဲေတြ ရန္က ပိုျပီး စိုးရိမ္စရာ ျဖစ္လာပါတယ္။
လက္နက္ကိုင္ တိုက္ရင္ လူေသတာ ထင္သာ ျမင္သာလို ႔ ကုန္သြယ္ေရးစစ္ပြဲ၊ ဘ႑ာေရးစစ္ပြဲ၊ ပညာေရးစစ္ပြဲ ေတြမွာ အသာစီးရဖို႔ ႏိုင္ငံတိုင္းက ၾကိဳးစားေနၾကပါတယ္။ အရင္က ေခတ္မွီလက္နက္ ဘယ္ေလာက္ရွိရင္ ႏိုင္ငံ အင္အားရွိတယ္၊ သယံဇာတ ဘယ္ေလာက္ရွိရင္ ၾကြယ္၀မႈ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုျပီး ေျပာႏိုင္ၾကပါတယ္။ Comparative Advantage လို႔ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ သည္ကေန႔ သယံဇာတမရွိဘဲ တိုးတက္အင္အားၾကီးေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ ေပၚလာေတာ့ ႏိုင္ငံရဲ ႔အင္အားဟာ ဓနအင္အားဆိုတာ အေတြးအေခၚ တစ္ရပ္အေနနဲ႔ ေျပာင္းလဲလာပါတယ္။ အဲဒီဓနကို သယံဇာတ ထုတ္မေရာင္းဘဲ ပညာနဲ႔ လုပ္ယူလို႔ ရတာေၾကာင့္ ပညာဟာ ေရွ့တန္းတက္လာျပီး ပညာေခတ္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ ယေန႔ေခတ္လြန္ အဆင့္ျမႇင့္ နည္းပညာေတြအရ အႏ်ဴျမဴဗံုးကို ေျမျပင္မွာ အႏၱရာယ္ႀကီးမားစြာ ေဖာက္ခြဲျပဖုိ႔ မလုိေတာ့ဘဲ ဓာတ္ခြဲခန္းမွာတင္ စမ္းသပ္ ေဖာက္ခြဲရံုျဖင့္ ရႏိုင္တဲ့ နည္းပညာ တုိးတက္လာပါတယ္။ ပညာနဲ႔ဓန အင္အားကို ဖန္တီးယူႏိုင္ျပီး စစ္အင္အားၾကီးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို ႏိုင္ငံေရးအရ ျပန္ျပီးကစားႏိုင္လာခဲ့ပါတယ္။ ယေန႔ အင္အားႀကီး ႏုိင္ငံေတြအေနနဲ႔ ေရွးေခတ္က စစ္ေရးအင္အားျဖင့္ ၿခိမ္းေျခာက္အေရးယူျခင္းထက္ စီးပြားေရး ပိတ္ဆုိ႔ျခင္း (Economics Sanction) ကို ဖိအားေပး လက္နက္တခု အသြင္ အသံုးျပဳလာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလို မဟာဗ်ဴဟာေတြကို ခ်မွတ္သူေတြဟာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္ၾကလို႔ သူတို႔ရဲ ႔ က႑ဟာ အလြန္အေရးပါ ပါတယ္။ ပညာဟာ ေတြးတတ္ရင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ ထက္ျမက္တဲ့ လက္နက္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ (၂၁)ရာစုဟာ ပီျပင္တဲ့ပညာ အေျခခံတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈ၊ ပညာအေျခခံတဲ့ လူမူအဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ပညာအေျခခံတဲ့ ကုန္သြယ္မႈေခတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာမပါရင္ ဘာမွလုပ္မရဘူးလို႔ ေယဘူယ် နားလည္ထား ႏိုင္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ အဲဒီမွန္ကန္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈ (အမ်ားအက်ိဳးေရွးရႈ) ကို ေပးႏိုင္သူသာ ျဖစ္ပါတယ္။
စင္ကာပူဟာ အတုယူစရာေကာင္းတဲ့ ႏိုင္ငံငယ္ေလးတစ္ခုပါ။ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ မေလးရွားက ရုတ္တရက္ အထုတ္ခံ လိုက္ရေတာ့ လီကြမ္ယူ ေတာ္ေတာ္ အၾကပ္ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္တုန္းက ျမန္မာျပည္ကသြားတဲ့ စီးပြားေရး ပညာရွင္တစ္ဦးဟာ လီကြမ္ယူနဲ႔ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လီကြမ္ယူရဲ ႔ မဟာလက္ရံုး တစ္ဆူ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဒီေန႔ စင္ကာပူကို တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ အဓိက လူတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံငယ္ေတာ့ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ စစ္ေရး ရႈေထာင့္ေတြက ၾကည့္ရင္ အကန္႔အသတ္ ရွိေနပါတယ္။ လီကြမ္ယူဟာ စင္ကာပူကို “ေရျပည့္အုိး” ျဖစ္မွာ ေၾကာက္သူပါ။ ႏုိင္ငံကို ခ်ဲ ႔မရေတာ့ စင္ကာပူဟာ “ပညာ” ကိုဘဲ ခ်ဲ ႔ရပါေတာ့တယ္။ ကမၻာႀကီးဟာ ႏႈိင္းရ အသာစီး (Comparative Advantage) ကေန စြမ္းရည္ အသာစီးရမႈ (Competitive Advantage) ကုိ ကူးေျပာင္းလာတာ လီကြမ္ယူ သတိေကာင္းေကာင္း ထားမိပါတယ္။
ႏိုင္ငံအဆင့္ ပညာကို ခ်ဲ ႔ထြင္ရာမွာ မဟာဗ်ဴဟာနဲ႔ Macro View က အလြန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ စင္ကာပူလို City State က အတိမ္းအေစာင္း ခံလို႔ မရပါဘူး။ Michael E Porter ဆုိတာက စီးပြားေရး ပညာရွင္ေတြ ထဲက ဂုရုတစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ သံုးနာရီ Seminar တစ္ခုကို ေဒၚလာ (၂) သိန္း ေပးရတဲ့ ပညာရွင္ ျဖစ္ၿပီး သူ႔ Seminar ကို တက္ခ်င္ရင္ လက္မွတ္ တစ္ေစာင္ကို ေဒၚလာ (၃၀၀၀) ေပးရတဲ့အထိ အဆင့္ရွိသူ ျဖစ္ပါတယ္။ GE ဆုိတဲ့ General Electric ဧရာမ ကုမၸဏီႀကီးရဲ ႔ ဦးေဆာင္သူ Jack Welch တုိ႔လို ထိပ္တန္း CEO ႀကီးေတြရဲ ႔ အႀကံဥာဏ္ ယူေနရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာက MBA သမားေတြ မသင္မေနရ ႏိုင္ငံအဆင့္ (National Competitiveness) ကို Porter Diamond ဆုိတဲ့ သီအုိရီနဲ႔ အစားထုိး ေပးခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
လီကြမ္ယူက Porter ဆီက အႀကံဥာဏ္ကို ရယူပါတယ္။ Porter ကလည္း မဟာဗ်ဴဟာ အဆင့္ “မူ၀ါဒ” ဘဲ ေပးပါတယ္။ ဒီေန႔ စင္ကာပူဟာ Competitiveness ဆိုတဲ့ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈ စြမ္းရည္မွာ ကမၻာ့ထိပ္တန္း ႏုိင္ငံေတြရဲ ႔ ေရွ႔မွာေတာင္ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ မဟာဗ်ဴဟာ သေဘာကို ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ လီကြမ္ယူကုိ ဆရာတင္တဲ့ လူကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက စစ္အာဏာရွင္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ လီကြမ္ယူဟာ ဆရာတင္ခံရခ်ိန္မွာ စစ္အာဏာရွင္မ်ားကို စည္းရံုးၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံကို အာဆီယံ ၀င္ခြင့္ရေရး ကူညီေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အက်ိဳးအျမတ္ကေတာ့ ဗမာျပည္ရဲ ႔ သယံဇာတ ပစၥည္းမွန္သမွ်နဲ႔ ေငြေၾကး လမ္းေၾကာင္းေတြကုိ စင္ကာပူသို႔ မွီခိုတင္သြင္းႏုိင္ေရးအတြက္ လီကြမ္ယူက အျမတ္ထုတ္ ႏုိင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ စီးပြားေရး ပိတ္ဆုိ႔ခံရခ်ိန္မွာ စင္ကာပူကို မွီခိုအားထားေနရၿပီး လက္နက္ေမွာင္ခို တင္သြင္းတာကအစ စင္ကာပူမွ တဆင့္ တင္သြင္းရတဲ့အတြက္ စင္ကာပူအတြက္ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားစြာ ရရွိသြားေစခဲ့ပါတယ္။ အာဏာရဖို႔သာ သိၿပီး ပညာမရွိတဲ့ ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ မ်ားစြာ နစ္နာဆံုးရံႈးမႈေတြ ျဖစ္ေပၚေနရပါတယ္။
ေနာက္တပတ္မွာေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မႈ ေကာင္းတဲ့ ကမၻာေပၚက တုိးတက္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံေတြ အေၾကာင္း ေခါင္းေဆာင္မႈမွာ ပါ၀င္ရမဲ့ အရည္အေသြးေတြကို ဆက္လက္ တင္ျပသြားပါမယ္။
ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာဟာ သီးျခားရပ္တည္ေနဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ Leaders as Partners ဆိုတဲ့ ေကာင္းတူဆိုးဖက္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ အေနနဲ႔ သာျဖစ္ရပါမယ္။ သက္ဦးဆံပိုင္ေခတ္က သတ္ေစေသေစ ဆိုတဲ႔ အေတြးအေခၚနဲ႔ ဦးေဆာင္မႈကို ယေန႔(၂၁)ရာစုမွာ လံုး၀လက္မခံ ဆန္႔က်င္လာၾကပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ အာဏာရွင္စနစ္ က်ဆံုးရျခင္းရဲ ႔ အဓိကအေၾကာင္းရင္းဟာ ေခါင္းေဆာင္မႈ မွားယြင္းျပီး သီးျခားျဖစ္တည္ေနတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ (Leader) ဆိုတာ အဖဲြ႔၀င္တစ္ဦး (Group Member) သာျဖစ္ျပီး ဦးေဆာင္မႈ ေပးေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္အျဖစ္သာ Globalization ေခတ္မွာ ျမင္လာၾကပါတယ္။ လက္ခံလာၾကပါတယ္။
ေခါင္းေဆာင္မႈ ဆိုတာကို အမ်ားရဲ ့ယံုၾကည္မႈ၊ ကိုးစားမႈ၊ ေလးစားမႈေတြကို ရရွိေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ျပီး ျပည္သူရဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ကို ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ ေထာက္ပ့ံႏိုင္မႈလို႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ခု တိုးတက္မႈ ဆုတ္ယုတ္မႈေတြဟာ ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ သူ႔ ရဲ ႔ေခါင္းေဆာင္မႈက တဆင့္ သီးပြင့္လာၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ ေခါင္းေဆာင္မႈ ေကာင္းမွ ႏိုင္ငံတုိးတက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမင္းေခတ္၊ လွည္းေခတ္က ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ ႔ အရည္အခ်င္းက စာမဖြဲ႔ေလာက္လို႔ အေရးမၾကီးေပမဲ့ မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ ႔အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဦးေဆာင္မႈဟာ အလြန္အေရးပါ ပါတယ္။ ေရွးေခတ္တုန္းက ကုန္သြယ္မႈက သိပ္မၾကီးမားေသးတာရယ္ ပညာက ေရ့ွတန္းသိပ္ မေရာက္ေသးတာ ရယ္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံနဲ ့ကိုယ္ သီးျခား ေနထိုင္အုပ္စိုးႏိုင္ၾကေပမဲ့ ယခု မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာေတာ့ ဆန္းသစ္တဲ့ သိပံၸပညာ၊ ဆက္သြယ္ေရး၊ ကြန္ျပဴတာ အင္တာနက္ အုိင္တီနည္းပညာစနစ္၊ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးစနစ္ စတာေတြ အလြန္အမင္း တိုးတက္လာတာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတြအားလံုးဟာ သီးျခားရပ္တည္လို႔ မရၾကေတာ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္ စစ္ပြဲေတြအတြက္ အကန္႔အသတ္ ရွိလာတာမို႔ သိပ္စိုးရိမ္စရာ မရွိေပမဲ့ ကုန္သြယ္ေရးစစ္ပြဲ၊ ေငြေၾကးစစ္ပြဲေတြ ရန္က ပိုျပီး စိုးရိမ္စရာ ျဖစ္လာပါတယ္။
လက္နက္ကိုင္ တိုက္ရင္ လူေသတာ ထင္သာ ျမင္သာလို ႔ ကုန္သြယ္ေရးစစ္ပြဲ၊ ဘ႑ာေရးစစ္ပြဲ၊ ပညာေရးစစ္ပြဲ ေတြမွာ အသာစီးရဖို႔ ႏိုင္ငံတိုင္းက ၾကိဳးစားေနၾကပါတယ္။ အရင္က ေခတ္မွီလက္နက္ ဘယ္ေလာက္ရွိရင္ ႏိုင္ငံ အင္အားရွိတယ္၊ သယံဇာတ ဘယ္ေလာက္ရွိရင္ ၾကြယ္၀မႈ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆိုျပီး ေျပာႏိုင္ၾကပါတယ္။ Comparative Advantage လို႔ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ သည္ကေန႔ သယံဇာတမရွိဘဲ တိုးတက္အင္အားၾကီးေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ ေပၚလာေတာ့ ႏိုင္ငံရဲ ႔အင္အားဟာ ဓနအင္အားဆိုတာ အေတြးအေခၚ တစ္ရပ္အေနနဲ႔ ေျပာင္းလဲလာပါတယ္။ အဲဒီဓနကို သယံဇာတ ထုတ္မေရာင္းဘဲ ပညာနဲ႔ လုပ္ယူလို႔ ရတာေၾကာင့္ ပညာဟာ ေရွ့တန္းတက္လာျပီး ပညာေခတ္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ ယေန႔ေခတ္လြန္ အဆင့္ျမႇင့္ နည္းပညာေတြအရ အႏ်ဴျမဴဗံုးကို ေျမျပင္မွာ အႏၱရာယ္ႀကီးမားစြာ ေဖာက္ခြဲျပဖုိ႔ မလုိေတာ့ဘဲ ဓာတ္ခြဲခန္းမွာတင္ စမ္းသပ္ ေဖာက္ခြဲရံုျဖင့္ ရႏိုင္တဲ့ နည္းပညာ တုိးတက္လာပါတယ္။ ပညာနဲ႔ဓန အင္အားကို ဖန္တီးယူႏိုင္ျပီး စစ္အင္အားၾကီးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို ႏိုင္ငံေရးအရ ျပန္ျပီးကစားႏိုင္လာခဲ့ပါတယ္။ ယေန႔ အင္အားႀကီး ႏုိင္ငံေတြအေနနဲ႔ ေရွးေခတ္က စစ္ေရးအင္အားျဖင့္ ၿခိမ္းေျခာက္အေရးယူျခင္းထက္ စီးပြားေရး ပိတ္ဆုိ႔ျခင္း (Economics Sanction) ကို ဖိအားေပး လက္နက္တခု အသြင္ အသံုးျပဳလာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလို မဟာဗ်ဴဟာေတြကို ခ်မွတ္သူေတြဟာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္ၾကလို႔ သူတို႔ရဲ ႔ က႑ဟာ အလြန္အေရးပါ ပါတယ္။ ပညာဟာ ေတြးတတ္ရင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ ထက္ျမက္တဲ့ လက္နက္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ (၂၁)ရာစုဟာ ပီျပင္တဲ့ပညာ အေျခခံတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈ၊ ပညာအေျခခံတဲ့ လူမူအဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ပညာအေျခခံတဲ့ ကုန္သြယ္မႈေခတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာမပါရင္ ဘာမွလုပ္မရဘူးလို႔ ေယဘူယ် နားလည္ထား ႏိုင္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ အဲဒီမွန္ကန္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈ (အမ်ားအက်ိဳးေရွးရႈ) ကို ေပးႏိုင္သူသာ ျဖစ္ပါတယ္။
စင္ကာပူဟာ အတုယူစရာေကာင္းတဲ့ ႏိုင္ငံငယ္ေလးတစ္ခုပါ။ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ မေလးရွားက ရုတ္တရက္ အထုတ္ခံ လိုက္ရေတာ့ လီကြမ္ယူ ေတာ္ေတာ္ အၾကပ္ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္တုန္းက ျမန္မာျပည္ကသြားတဲ့ စီးပြားေရး ပညာရွင္တစ္ဦးဟာ လီကြမ္ယူနဲ႔ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လီကြမ္ယူရဲ ႔ မဟာလက္ရံုး တစ္ဆူ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဒီေန႔ စင္ကာပူကို တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ အဓိက လူတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံငယ္ေတာ့ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ စစ္ေရး ရႈေထာင့္ေတြက ၾကည့္ရင္ အကန္႔အသတ္ ရွိေနပါတယ္။ လီကြမ္ယူဟာ စင္ကာပူကို “ေရျပည့္အုိး” ျဖစ္မွာ ေၾကာက္သူပါ။ ႏုိင္ငံကို ခ်ဲ ႔မရေတာ့ စင္ကာပူဟာ “ပညာ” ကိုဘဲ ခ်ဲ ႔ရပါေတာ့တယ္။ ကမၻာႀကီးဟာ ႏႈိင္းရ အသာစီး (Comparative Advantage) ကေန စြမ္းရည္ အသာစီးရမႈ (Competitive Advantage) ကုိ ကူးေျပာင္းလာတာ လီကြမ္ယူ သတိေကာင္းေကာင္း ထားမိပါတယ္။
တိုးတက္ဖြ႔ံၿဖိဳးေနတဲ့ စင္ကာပူႏုိင္ငံရဲ ႔ ျမင္ကြင္း
ႏိုင္ငံအဆင့္ ပညာကို ခ်ဲ ႔ထြင္ရာမွာ မဟာဗ်ဴဟာနဲ႔ Macro View က အလြန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ စင္ကာပူလို City State က အတိမ္းအေစာင္း ခံလို႔ မရပါဘူး။ Michael E Porter ဆုိတာက စီးပြားေရး ပညာရွင္ေတြ ထဲက ဂုရုတစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ သံုးနာရီ Seminar တစ္ခုကို ေဒၚလာ (၂) သိန္း ေပးရတဲ့ ပညာရွင္ ျဖစ္ၿပီး သူ႔ Seminar ကို တက္ခ်င္ရင္ လက္မွတ္ တစ္ေစာင္ကို ေဒၚလာ (၃၀၀၀) ေပးရတဲ့အထိ အဆင့္ရွိသူ ျဖစ္ပါတယ္။ GE ဆုိတဲ့ General Electric ဧရာမ ကုမၸဏီႀကီးရဲ ႔ ဦးေဆာင္သူ Jack Welch တုိ႔လို ထိပ္တန္း CEO ႀကီးေတြရဲ ႔ အႀကံဥာဏ္ ယူေနရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာက MBA သမားေတြ မသင္မေနရ ႏိုင္ငံအဆင့္ (National Competitiveness) ကို Porter Diamond ဆုိတဲ့ သီအုိရီနဲ႔ အစားထုိး ေပးခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
လီကြမ္ယူက Porter ဆီက အႀကံဥာဏ္ကို ရယူပါတယ္။ Porter ကလည္း မဟာဗ်ဴဟာ အဆင့္ “မူ၀ါဒ” ဘဲ ေပးပါတယ္။ ဒီေန႔ စင္ကာပူဟာ Competitiveness ဆိုတဲ့ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈ စြမ္းရည္မွာ ကမၻာ့ထိပ္တန္း ႏုိင္ငံေတြရဲ ႔ ေရွ႔မွာေတာင္ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ မဟာဗ်ဴဟာ သေဘာကို ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ လီကြမ္ယူကုိ ဆရာတင္တဲ့ လူကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက စစ္အာဏာရွင္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ လီကြမ္ယူဟာ ဆရာတင္ခံရခ်ိန္မွာ စစ္အာဏာရွင္မ်ားကို စည္းရံုးၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံကို အာဆီယံ ၀င္ခြင့္ရေရး ကူညီေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အက်ိဳးအျမတ္ကေတာ့ ဗမာျပည္ရဲ ႔ သယံဇာတ ပစၥည္းမွန္သမွ်နဲ႔ ေငြေၾကး လမ္းေၾကာင္းေတြကုိ စင္ကာပူသို႔ မွီခိုတင္သြင္းႏုိင္ေရးအတြက္ လီကြမ္ယူက အျမတ္ထုတ္ ႏုိင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ စီးပြားေရး ပိတ္ဆုိ႔ခံရခ်ိန္မွာ စင္ကာပူကို မွီခိုအားထားေနရၿပီး လက္နက္ေမွာင္ခို တင္သြင္းတာကအစ စင္ကာပူမွ တဆင့္ တင္သြင္းရတဲ့အတြက္ စင္ကာပူအတြက္ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားစြာ ရရွိသြားေစခဲ့ပါတယ္။ အာဏာရဖို႔သာ သိၿပီး ပညာမရွိတဲ့ ျမန္မာစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ မ်ားစြာ နစ္နာဆံုးရံႈးမႈေတြ ျဖစ္ေပၚေနရပါတယ္။ေနာက္တပတ္မွာေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မႈ ေကာင္းတဲ့ ကမၻာေပၚက တုိးတက္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံေတြ အေၾကာင္း ေခါင္းေဆာင္မႈမွာ ပါ၀င္ရမဲ့ အရည္အေသြးေတြကို ဆက္လက္ တင္ျပသြားပါမယ္။
1 comment:
ေသခ်ာတာေပါ့ ဗ်ာ... ခုဆိုရင္ ၿမန္မာၿပည္က ပညာတတ္ ေတြ ေတာင္ စကၤာပူ မွာရရာ လုပ္ေနရတာ... ေနာက္ပီး အဆင့္ေတာင္ သတ္မွတ္လိုက္ေသး... ၿမန္မာၿပည္က Graduated က စကၤာပူ က Diploma အဆင့္ေလာက္ပဲ ရိွ ဆိုပဲ...
Post a Comment