အႏွစ္မရွိတဲ့ေတာမွာ ၾကက္ဆူပင္မင္းမူ - အပိုင္း (၁)

အႏွစ္မရွိတဲ့ေတာမွာ ၾကက္ဆူပင္မင္းမူ - အပိုင္း (၁)

ေဆာင္းပါးရွင္ - ဗိုလ္ရဲထက္

စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားခင္ဗ်ား

ကြ်န္ေတာ္တို႔ “စည္းလံုးျခင္းရဲ႕အင္အား” ဝက္ဘ္ဆုိဒ္သို႔ ေဆာင္းပါးမ်ားကို စဥ္ဆက္မျပတ္ ေပးပို႔ထားၾကရာ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားအား အလွည့္က် တင္ျပေပးရင္းနဲ႔ ေရးသားေပးပို႔ ေနၾကတဲ့ ပင္တိုင္ ေဆာင္းပါးရွင္မ်ား ကိုလည္း အထူးပင္ ေက်းဇူးတင္ ေလးစားဂုဏ္ယူပါေၾကာင္း ထပ္ေလာင္းျပီး ေျပာၾကားအပ္ပါတယ္။ ရသစံုလင္ တဲ့ ထမင္းစား၀ိုင္းၾကီးလို အထူးၾကိဳးစားတင္ဆက္ေနရာမွာ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ တင္ျပေပးရပါ ေၾကာင္းနဲ႔ ျပည္ပေရာက္ ပညာေတာ္သင္မ်ားကိုလည္း အသိအျမင္ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား တင္ျပႏိုင္ပါေၾကာင္း ေလးစားစြာ ဖိတ္ေခၚအပ္ပါတယ္။ ဒီကေန႔မွာေတာ့ ေဆာင္းပါးရွင္ ဗိုလ္ရဲထက္ရဲ႕ မဟာဗ်ဴဟာေျမာက္ ၾကက္ဆူ ပင္စိုက္ပ်ိဳးေရး စီမံကိန္းၾကီးအေၾကာင္းကို သူ႔ကိုယ္ေတြ႔ျဖင့္ ေရးသားတင္ျပထားရာ ယၾတာေကာင္းလို႔ မင္းေလာင္းျဖစ္တာလား ဆိုတာကို ေတြးေတာရင္း “အႏွစ္မရွိတဲ့ေတာမွာ ၾကက္ဆူပင္မင္းမူ ” ဆိုတဲ့ ဒီ ေဆာင္းပါးကို အားေပးၾကပါဦးလို႔ အဖြဲ႔သားမ်ား ကိုယ္စား က်ေနာ္ကိုဖိုးတရုတ္က တင္ျပလိုက္ရပါတယ္ ခင္ဗ်ား။

က်ေနာ္တို႔ စစ္တကၠသိုလ္မွာ အပတ္စဥ္အလုိက္ သူ႔ေရစက္အလိုက္ တစ္ပတ္စဥ္ႏွင့္ တစ္ပတ္စဥ္တြင္ စိုက္ပ်ိဳးၾက ရေသာ အပင္မ်ား ရွိရကား၊ က်ေနာ့္ အပတ္စဥ္မွာေတာ့ၿဖင့္ ထူးထူးၿခားၿခား ကံစပ္သည္က “ကိုေရႊၾကက္ဆူ” ပဲ ၿဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ဇာတ္လမ္းေလးက ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားဖို႔ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ဒီမွာ ဟာသမ်ား၊ စည္းကမ္း တင္းၾကပ္လွ ပါေသာ စစ္တကၠသိုလ္သည္လည္း ၾကက္ဆူနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ခံနုိင္ရိုးလား စတဲ့ တကယ့္ ဇာတ္လမ္းမ်ားနဲ႔ ဗိုလ္ေလာင္းမ်ား ခံစားခဲ့ရသည္မ်ားကို တင္ၿပသြားပါမယ္။

တစ္ေန႔ေပါ့ဗ်ာ……က်ေနာ္တ႔ို ဒုတိယႏွစ္ တက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔စကားအရ ေျပာရရင္ေတာ့ “ဂ်ိဳထခ်ိန္” ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဂ်ိဳထခ်ိန္ မရခဲ့ပါဘူး။ ဒါက ၾကက္ဆူေၾကာင့္ေလ။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေအာက္အပတ္စဥ္က တပ္ခြဲတစ္ခြဲမွ လူ ၃၀ သာသာ၊ က်ေနာ္တုိ႔တပ္ခြဲ တာ၀န္ယူထားရတဲ့ ၾကက္ဆူခင္းက ၁ ဧကေက်ာ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျမျပန္႔မွာလည္းမဟုတ္။ အမိႈက္က်င္းရြာဘက္က ေတာင္ကုန္းေတြေပၚမွာရွိတယ္။ ဇာတ္လမ္းက အဲဒီမွာ စတာပဲ။ အင္း…..သတင္းၾကားမိပါေသးတယ္။ ၾကက္ဆူပင္ေတြကုိ တရားမ၀င္ ေရာင္းလို႔ မရဘူးဆိုလား။ အဲလိုေရာင္းလို႔ အဖမ္းခံရတယ္ ဆိုလားပဲ။

ေအာ္…… ၾကက္ဆူဆုိတာ ေတာ္ေတာ္လည္း အေရးပါတာပဲဟ လို႔ေတာင္ ေတြးမိေသး။ စၿပီးေတာ့ စိုက္မယ္ ဆိုေတာ့ အရင္ဆံုး ေတာင္ကုန္းကို ရွင္းရတာေပါ့။ ရွင္းဆုိေတာ့ သိၾကတဲ့အတို္င္း အဲဒီမွာက ေနၾကာရိုင္းပင္ ေတြခ်ည္းေလ။ ေနၾကာရိုင္းပင္ေတြကို ရွင္းရေတာ့ ရင္ထဲမေကာင္းဘူးဗ်။ က်ေနာ္တုိ႔က ဘာမွ သိပ္သိတာ မဟုတ္ဘူး။ ၾကက္ဆူက ဘာၾကီးမွန္းလည္း မသိပါဘူး။ သူတိို႔က ဆီထုတ္လို႔ရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ တစ္နုိင္ငံလံုး စိုက္ရမယ္ ဆိုေတာ့ကာ စို္က္ရတာကိုး။ ေနၾကာရိုင္းဆိုတာက က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ခံစားခ်က္ တူတယ္ဗ်။

ဘာလို႔လဲဆို ခြင့္ျပန္ခါနီးရင္ သူက တစ္ေတာလံုး ပြင့္ေနလိုက္တာမ်ား ၀ါထိန္ေနတာပဲ။ ေဟာ က်ေနာ္တို႔မ်ား ခြင့္ရက္ေစ့လို႔ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ၿပီဆိုရင္ သူလည္း ညိႇဳးေတာ့တာပဲ။ အမွတ္အသား တစ္ခုလိုကိုး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုေတာ့ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္မိတယ္ဗ်ာ။ ခုေတာ့ ဘယ္က ေရာက္လာမွန္း မသိတဲ့ ၾကက္ဆူဆိုတာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ကို ဖတ္ၿပီး ရွင္းလင္းေနရေတာ့ ၀မ္းနည္းသလိုလိုနဲ႔ မီးရိႈ႕လိုက္တာ ကံေကာင္းလို႔ အမိႈက္က်င္းရြာ မီးထဲ မပါတယ္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ… ဗိုလ္ေလာင္းေတြေကာ ရြာသူရြာသားေတြေကာ ပြက္ေလာကို ရိုက္သြားတာဘဲ။ က်ေနာ္တို႕လဲ မုိးမႊန္ေအာင္ကို ဆဲခံရတာ၊ သိတဲ့အတုိင္းပဲ၊ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း ဒီလို အဆဲခံရတာေလာက္က ထမင္းစား ေရေသာက္ သလိုၿဖစ္ေနတာကိုး။ ကိုယ့္ေၿပာတာ မဟုတ္သလိုပဲ။ ေအးေဆးဘဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ဗိုလ္ေလာင္းေလာကမွာ ၾကက္ဆူကလည္း ေတာ္ေတာ္ ေခတ္စားလာပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ေခတ္စားသလဲ ဆိုရင္ အရင္က တပ္ခြဲစိုက္ခင္း တာ၀န္ခံ၊ တပ္ရင္းစိုက္ခင္း တာ၀န္ခံ စသၿဖင့္သာ ရွိခဲ့တာ ခုေတာ့ ၾကက္ဆူတာ၀န္ခံေတြပါ တုိးလာေတာ့တာကိုး။ ႏွစ္အလိုက္ ၾကက္ဆူတာ၀န္ခံေတြက ဘာလုပ္ရသလဲ ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္တာ၀န္ခံက တပ္ရင္းကေန တပ္ခြဲအလိုက္ ခြဲတမ္းနဲ႔ ထုတ္ေပးတဲ့ ပ်ိဳးပင္၊ မ်ိဳးပင္ေတြ၊ အေစ့ေတြကိုယူၿပီး မိမိတပ္ခြဲအလိုက္မွာ ျပန္ပ်ိဳး၊ အဲဒီအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ ဒုတိယႏွစ္နဲ႔ ပထမႏွစ္ေတြက ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ေပါ့ဗ်ာ။

ဒီမွာ ရယ္စရာေလးတစ္ခု ေျပာျပရဦးမယ္။ ၾကက္ဆူေစ့ကို ၾကည့္ေတာ့ ေျမပဲေစ့နဲ႔ တူတာနဲ႔ စားၾကည့္တာ စိမ့္စိမ့္ေလးဆိုၿပီး စိုက္ဖို႔ေပးထားတဲ့ ၾကက္ဆူေစ့ေတြကို စားပစ္လိုက္ၾကတာ နုိ႔ဆီဗူး တစ္ဗူးေလာက္ ကုန္သြားေတာ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္တာ၀န္ခံက မၿဖစ္ေခ်ဘူး၊ ဒီအတုိင္းတာဆုိ စိုက္စရာ မရွိေတာ့ရင္ သူေတာ့ ခက္ရေခ်ရဲ႕လို႔ေတြးေနတုန္း စားမိတဲ့ သူ႔ခမ်ာ ၀မ္းေတြသြားလို႔ ေတာ္ေတာ္ကို ေဆးေသာက္ယူ လိုက္ရေသးတယ္။ အင္း….. ၾကက္ဆူမ်ား အက်ိဳးေပးပံု ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔မွာေလ ဒုတိယႏွစ္ တစ္ႏွစ္လံုး ၾကက္ဆူဒုကၡေပးလို႔ တပ္ျပင္ထြက္လည္း အေျပးအလႊားထြက္ရတယ္။

ဒုတိယႏွစ္ ထံုးစံအတိုင္း တနဂၤေႏြေန႔မွာလည္း ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရ၊ ေက်ာင္းစည္းကမ္းအရ နံနက္ ၅ နာရီ ထရမယ္ ဆိုေပမယ့္ ၾကက္ဆူနတ္နဲ႔လည္း ေတြ႔ေရာ ဘာေၿပာေကာင္းမလဲ၊ အိပ္လို႔ေကာင္းခ်ိန္ နံနက္ ၄ နာရီဆိုရင္ တပ္ခြဲမွာ တန္းစီၿပီးၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔က ထားဦး။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္က တာ၀န္က် အကိုၾကီးေတြနဲ႔ တာ၀န္ခံေတြ ခမ်ာမွာလည္း က်ေနာ္တုိ႔နည္းတူပါပဲ၊ အေစာၾကီးထၿပီး ၾကက္ဆူခင္းကို ခ်ီတက္ၾကရတာပဲ။ ပါးစပ္ကလည္း ၾကက္ဆူကို ေမတၱာပို႔ရင္းေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ အေရးတယူ လုပ္ခိုင္းရတာလဲေပါ့။

အရင္ကဆုိ အေစာၾကီး ထမွာစိုးလို႔ တရားမ၀င္ အျပစ္ေပးမွာစိုးလို႔ဆုိၿပီး ထထၾကည့္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ နည္းျပမွဴးခ်ဳပ္ (CI) လည္း မလာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ၾကည့္ရတာ သူလည္း ၾကက္ဆူနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ဘာမွမတတ္နုိင္ ေတာ့ဘူး ထင္တယ္။ တခါတခါမ်ား ၾကက္ဆူဒုကၡ ေပးပံုက ထမင္းေတာင္ စားခ်ိန္မမွန္ဘူး။ အခ်ိန္နဲ႔စား အခ်ိန္နဲ႔ သြားၾကရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဗိုလ္ ေလာင္းေတြမွာ ၾကက္ဆူနဲ႔ေတြ႔မွ အခ်ိန္မမွန္တတ္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔တင္ ဒီဒုကၡလား ဆိုေတာ့ မဟုုတ္ဘူးဗ်ာ။ တစ္ႏိုင္ငံလုံးကို ျဖစ္ေနတာ။ အဲဒီ ကိုေရႊၾကက္ဆူ စိုက္တာကိုပဲ သတင္းေတြထဲမွာ တခမ္းတနားနဲ႔ ေဖာ္ျပၾကတာ။ အရင္ကဆို ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ ရံုုးဌာနေတြေရွ႕မွာ ပန္းမန္ပင္ေတြနဲ႔ လွေနခဲ့ရာက ေဟာ…..ခုေတာ့ ၾကည့္စမ္း၊ ၾကက္ဆူပင္ေတြ မင္းမူေနလုိက္တာ ဘာမွန္းကို မသိဘူး။

က်ေနာ္တို႔ၾကားထဲမွာလည္း ေတာ္ေတာ္ကို သတင္းၾကီးသြားေသးတယ္။ ဘာတဲ့…. ၾကက္ဆူပင္ခုတ္ရင္ ေထာင္ (၃) ႏွစ္ ဆုိလားပဲ။ ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ္တို႔လည္း ေတာ္ေတာ္ကို ၿမင္ၿပင္းကပ္ေနတဲ့ အဲဒီ ၾကက္ဆူကို လစ္ရင္လစ္သလို ခ်တာပဲ။ ဒါလည္း ကိုေရႊၾကက္ဆူက မမွတ္ဘူး။ ျပန္ၿပီးၾကီးလာတာပဲ။ ေတာ္ေတာ္ အသက္ျပင္းတဲ့ေကာင္။ ဒါနဲ႔မ်ား တယုတယ စိုက္ေနေသးေပါ့။

သူတုိ႔အေျပာအရ ဆုိရင္ နုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ ၾကီးမားတဲ့ စီမံခ်က္ကို နားမလည္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ေျပာမယ့္သာေျပာတာ ခုဆုိၾကက္ဆူေတြက အသီးတင္ မဟုတ္ဘူး။ အသီးကေန ေျမးေတြ ျမစ္ေတြေတာင္ ရေနၿပီ။ ဘာမွလဲ ျဖစ္မလာဘူး။ မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ဥာဏ္မမွီလို႔ပဲ ေနမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလ ေပ်ာ္ေတာ့ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းသားဗ်။ စေနေန႔ဆုိရင္ အဲဒီ “ၾကက္ဆူကုန္း” မွာ က်ေနာ္တုိ႔က ၾကက္ဆူစို္က္လို႔ အဲဒီလို နာမည္ေပး ထားတာေလ။ တေပ်ာ္တပါးၾကီးပဲ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး ဆံုၾကရတာကိုး။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္က အကိုၾကီးေတြ ကလည္း နားလည္ေပးပါတယ္။ အဲဒီလို ၾကက္ဆူနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို Broken ထားတယ္ဗ်။ ေတာ္ရံုဘာမွ မေျပာဘူး။ သူတုိ႔လည္း ဘယ္လုပ္ခ်င္မလဲ။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ဆုိေတာ့ ႏွပ္ေနခ်င္တာေပ့ါ။

အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဒုတိယႏွစ္သမားေတြ အတြက္ကေတာ့ မဟာအခြင့္အေရးၾကီးေပါ့ဗ်ာ။ တပ္ခြဲ တစ္ခြဲနဲ႔တစ္ခြဲ စၾကေနာက္ၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာၾကီး။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ရွိသမွ်ေနရာ အကုန္စိုက္ထားေတာ့ အရင္လို မုိးခ်ဳပ္ရင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္သြားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ သိတဲ့အတု္ိင္းပဲေလ။ ဂ်ဴနီယာဆိုေတာ့ ေခ်ာင္ထဲကပဲ သြားခ်င္တယ္။ ဒီလိုသြားလို႔ ေၿမြကိုက္မွာ တုိ႔ ဘာတုိ႔ မစိုးရိမ္ရဘူး။ အဲဒီၾကက္ဆူပင္ကို နင္းမိမွာကိုဘဲ ေၾကာက္ေနရတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ ၿဖစ္သင့္သလားလို႔။ သူ႔ကိုစုိက္ရတာကလည္း လြယ္တယ္မထင္နဲ႔။

ေနာက္တစ္ခု က်ေနာ္ မၾကိဳက္တာေပါ့ေနာ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ကဲ..ဒါကိုလုပ္ ဆိုေတာ့ လုပ္ၾကပါၿပီ၊ လုပ္ဖုိ႔က အဓိကလား၊ လူၾကီးလာၾကည့္ဖို႔က အဓိကလာ၊ အဲဒါကို မၾကိဳက္တာ။ ပထမအဆင့္ ေတာင္ကုန္းရွင္းတယ္။ အဲဒါကို လူၾကီးလာၾကည့္ၿပီးလုိ႔ ၾကိဳက္တယ္ဆိုမွ ေနာက္တဆင့္တက္၊ အဲ…လူၾကီးမၾကိဳက္ရင္ အဲဒါကိုၿပန္ၿပင္၊ ဒီလိုနဲ႔ဗ်ာ၊ က်င္းတူးတာေတာင္ ၆ ေပၿခား ၂ ေပအက်ယ္ ၂ ေပအနက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ရတယ္။ အဲ..ရွိေသးတယ္၊ က်င္းကိုလည္း မသိရင္ ေရႊျမဳပ္မွာ က်ေနတာပဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလးေထာင့္က်က်ေလး လုပ္ေပးရတာ။ ၿပီးရင္ သန္တဲ့အပင္ေတြကို For Show ကားလမ္းေဘးမွာ စိုက္၊ အဲ…မသန္တဲ့အပင္ေတြေတာ့ သိတဲ့အတုိင္းပဲ၊ သြား လမ္းနဲ႔ေ၀းရာကို၊ ေအာ္…အပင္ေတာင္ ခြဲၿခားခံထားရတဲ့ ဘ၀ေနာ္။

အပိုင္း (၂) ကို ေနာက္တစ္ပတ္မွာ ဆက္လက္ တင္ျပေပးပါမယ္။