.

.

.

May 15, 2008

CNN သတင္းေထာက္ တစ္ဦး၏ ျမန္မာျပည္တြင္း စြန္႔စားမႈ






Dan Rivers ဟာ CNN သတင္းေထာက္ပါ။ သူဟာမုန္တိုင္းဒဏ္ခံလိုက္ရတဲ့ ျမန္မာျပည္ အထဲကို စစ္အစိုးရ မသိေအာင္ ခုိး၀င္ၿပီးေတာ့စြန့္ ့စြန့္ စားစား သတင္း ၀င္ယူတဲ့ အေၾကာင္းပါ။









" ျမန္မာ အစိုးရရဲ႕ ဇြတ္တ႐ြတ္ႏိုင္ပံုကေတာ့ စံတင္ေလာက္တယ္။ ဒီေလာက္ ႀကီးမားတဲ့ သဘာ၀ေဘး အႏၲရာယ္ ႀကံဳထားတာေတာင္ သတင္းေထာက္ တစ္ေယာက္ကို လိုက္႐ွာဖို႔ အခ်ိန္ေတြ စြမ္းအားေတြ သံုးႏိုင္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကို ႐ွာဖို႔ လူအင္အား ပိုသံုးေလေလ၊ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ သူေတြကို ကယ္တင္ဖို႔ အားမစိုက္ႏိုင္ေလေလပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့ၿပီ။ လူေတြကို ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲ ဆိုတာ ေျပာျပႏိုင္ခဲ့ၿပီ။

လံုၿခံဳေရးအတြက္ ရဲေတြ စစ္တဲ့ ဂိတ္စခန္းေတြ ေရာက္ရင္ ကားေနာက္ခန္းမွာ ေစာင္ၿခံဳၿပီး ပုန္းေနရတယ္။ လမ္းမေပၚမွာ မသြားရဲလို႔ ေလွေတြ စီးေနရတယ္။ ကိုယ္ကိုတိုင္ေရာ၊ ကိုယ္နဲ႔ အတူ ပါသူေတြေရာ ေထာင္က်ရင္ ႏွိပ္စက္ခံရႏိုင္ၿပီး အသက္ပင္ ေသႏိုင္တာမို႔ ေနာက္ေက်ာ မလံုတာနဲ႔ အၿမဲတမ္း သမင္လည္ျပန္ ၾကည့္ၾကည့္ေနရတယ္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ေထာက္လွမ္းေရး ႐ုပ္႐ွင္လို႔ ထင္စရာပဲ။ တကယ္ေတာ့ CNN သတင္းေထာက္ Dan Rivers ဟာ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံလိုက္ရတဲ့ ျမန္မာျပည္ အထဲကို စစ္အစိုးရ မသိေအာင္ ခုိး၀င္ၿပီးေတာ့ သတင္း ၀င္ယူတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ေငြေရာင္ ပိတ္ကားျပင္ေပၚမွာထက္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကေန ျပန္ထြက္လာႏိုင္ေတာ့မွ Rivers က သူ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့တာကေန ေမးခြန္း ထုတ္စရာ ျဖစ္လာတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အစိုးရက ဒီလို ဘဘာ၀ ေဘးသင့္တာကို သတင္းယူတာေတာင္ လိုက္ဖမ္းေနတယ္ ဆိုေတာ့ အကူအညီအတြက္ လုပ္အား ေပးေနသူေတြေရာ ဘယ္လို ျပႆနာေတြ ရင္ဆိုင္ရႏိုင္သလဲ တဲ့။

တတိုင္းျပည္လံုးက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ႐ွိေတာ့ေအာင္ ပ်က္သုဥ္းေနတယ္။ ဒီေလာက္ႀကီးမားတဲ့ ကပ္ေဘးနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အ၀င္မခံတဲ့ အစိုးရ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ အင္မတန္ ဆိုး႐ြားတဲ့ အေနအထားကို ေရာက္သြားတယ္။ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကို အဲဒီေလာက္ ဆိုးဆိုး႐ြားရြား ဥပကၡာျပဳ ဂ႐ုမစိုက္တာဟာ တကယ္ေတာ့ ရာဇ၀တ္မႈပါပဲ။

သူ႔အဖြဲ႕ဟာ အစုိးရရဲ႕ အလုပ္သမားေတြက လူေသေတြ ျမစ္ထဲ ေမွ်ာခ်ေနတာေတြကို ဗီဒီယို မွတ္တမ္း တင္လိုက္ႏိုင္တယ္။ ဒီလို ဖံုးဖိထားရမယ့္ ကိစၥေတြ မလုပ္ရင္ အစိုးရအေနနဲ႔ ဘာမွ ဖြက္ေနစရာ မလိုပါဘူးလို႔ သူက ေျပာတယ္။ ဘဇာေၾကာင့္မ်ား ဒီလို သဘာ၀ေဘး ကပ္သင့္တာကို ဖံုးဖိခ်င္ေနရတာလဲ။ သဘာ၀ ေဘးအႏၲရာယ္ေတြက သူတို႔ရဲ႕ အျပစ္မွ မဟုတ္တာ။ ဒါဟာ အစိုးရရဲ႕ စိတ္ေန သေဘာထားကို ျပတာပဲ။ အျပင္က လူေတြကိုဆိုရင္ အင္မတန္ သံသယစိတ္ထားတယ္။ ဧရာ၀တီ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ ေဒသကို နာဂစ္မုန္တိုင္း ၀င္ေမႊလို႔ ဧရိယာ စတုရန္းမိုင္ ၂၀၀၀ ေလာက္ က်ယ္တဲ့ ေျမေတြကို ေရလႊမ္းမိုးကာ လူေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသၿပီး ရက္အနည္းငယ္ အၾကာမွာ Rivers ဟာ ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ ျမန္မာ အစိုးရကေတာ့ လူ ၂၂၀၀၀ ေက်ာ္ ေသတယ္လို႔ သတင္း ထုတ္ျပန္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ထဲက အေမရိကန္ သံတမန္ ေတြကေတာ့ ေသဆံုးသူ ဦးေရဟာ ၁သိန္းအထိ ေရာက္သြားႏိုင္တယ္ ေျပာပါတယ္။

Rivers အတြက္ေတာ့ သဘာ၀ ေဘးအႏၲရယ္ေတြနဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲ ေသေၾက ပ်က္စီးရတာေတြကို စိမ္းတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ၂၀၀၄ တုန္းကလည္း အင္ဒိုနီး႐ွားႏိုင္ငံ Banda Aceh မွာ ဆူနာမီေၾကာင့္ ပ်က္စီးတာေတြကို သတင္းသြားယူ ထုတ္လႊင့္ခဲ့တာပါ။ ၂၀၀၅ ေအာက္တိုဘာမွာ ၇.၅ စေကး႐ွိတဲ့ ေျမငလ်င္လႈပ္ၿပီး အိႏၵိယနဲ႔ ပါကစၥတန္မွာ လူေပါင္း ၇၅၀၀ ေက်ာ္ ေသေၾကတုန္းကလည္း ပါကစၥတန္ မွာ ႐ွိေနပါတယ္။ “တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားဖြယ္ ျမင္ကြင္းေတြ မ်ိဳးစံု ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ဖူးပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က အေျခအေနကေတာ့ ၀မ္းနည္းဖြယ္ ေကာင္းတယ္။ အမွန္တကယ္ကို စိတ္မေကာင္းစရာ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ သတင္ေရးရတာေတာ့ ပိုသြက္လာတယ္။ ရင္ထဲကေန ထြက္လာတာမို႔လို႔။” လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။

ျမန္မာျပည္က လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးက အင္မတန္ကို စုတ္ခ်ာၿပီး ခက္ခဲ ပါတယ္။ မုန္တိုင္းဒဏ္ အဆိုး႐ြားဆံုး ခံလိုက္ရတဲ့ ေနရာေတြကို လမ္းၾကမ္းကေန ၈ နာရီေလာက္ သြားရတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ဆူနာမီဒဏ္ ခံလိုက္ရတဲ့ Banda Aceh နဲ႔ေတာင္ ခပ္ဆင္ဆင္ရယ္။ အဲဒီမွာက အင္အား ၉ ရစ္ခ်က္တာ စေကး ႐ွိေသာ ငလွ်င္လႈပ္သြားတဲ့ ေနရာနဲ႔ အနီးဆံုး ျဖစ္တဲ့ Banda Aceh မွာ အင္ဒိုနီး႐ွား စစ္တပ္ေတြနဲ႔ ခြဲထြက္ေရးသမားေတြ ပဋိပကၡျဖစ္ တိုက္ပြဲဆင္ေနတာ ဆယ္စုႏွစ္ ၃ခုေလာက္ ၾကာသြားၿပီ ဆိုေတာ့လည္း လူစိမ္းဆိုရင္ သကၤာမကင္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကပ္ဆိုက္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေတြက တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ ခၽြင္းခ်က္ မ႐ွိ ေပးထားတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့သူ ၀င္ႏိုင္တယ္။ ထြက္ႏိုင္တယ္။ ဒီမွာလည္း ဒီလိုပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္တံုးတံုးပဲ ယူဆထားလိုက္မိတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြ အပ်က္အစီးေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ၿပီး ရဲေတြက ဘယ္သူ ဘယ္လို (ဗီဇာနဲ႔) ၀င္လာတယ္ ဆိုတာ အေလးထားေနမွာ မဟုတ္ဘူး ထင္ထားမိတယ္ လို႔ ဆိုလာပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ ေရာက္ၿပီး ရက္အနည္းငယ္ အၾကာမွာပဲ သူ မွားသြားတယ္ ဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။ Rivers နဲ႔ သူ႔အဖြဲ႔သားေတြ ေရာက္တာ တစ္ရက္ပဲ ႐ွိေသးတယ္ အစိုးရက သူတို႔ကို လိုက္႐ွာေနတယ္လို႔ ေဒသခံ အသိတစ္ေယာက္က သတိေပးပါတယ္။ သက္ဆိုင္ရာက ဟိုတယ္ေတြ အားလံုးကို ဘယ္သူေတြ လာတည္းသလည္းကို သတင္း ပို႔ရမယ္လို႔ အသိေပးထားတယ္တဲ့။

ဒါေတာင္မွ သူက “ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သတိ႐ွိ႐ွိ ေနတယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္” တဲ့။ သူနဲ႔ သူ႔အဖြဲ႕သားေတြ ဟိုတယ္ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ေျပာင္းေ႐ႊ႕ ေနတယ္။ ျပႆနာ တက္ေတာ့မယ္ ဆိုတာေတာ့ သူသိေနပါတယ္။ ပိုၿပီး ေသခ်ာလာတာေတာ့ သူ႔အဖြဲ႔သားေတြ ခရီး စထြက္ေတာ့ပါ။ အဖြဲ႔သား တစ္ေယာက္က တာ၀န္႐ွိသူေတြကို လမ္းေတြ ဖြင့္ထားသလား ေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီလူက ဖြင့္ထားပါတယ္။ သြားလို႔ ရပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးက တာ၀န္႐ွိသူေတြကေတာ့ စကားေျပာခ်င္တယ္ ဆိုလာပါတယ္။ လ၀က အရာ႐ွိက သူ႔အဖြဲ႕သားေတြရဲ႕ ပတ္စ္ပို႔ေတြနဲ႔ CNN သတင္းလာေနတုန္း ႐ုိက္ယူထားတဲ့ သူရဲ႕ ပံုနဲ႔ တစ္ခုခ်င္း တိုက္စစ္ပါေတာ့တယ္။

“သူတို႔ အထဲ ၀င္သြားတာ ၂နာရီေလာက္ ၾကာတယ္။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနလဲေတာ့ မသိဘူး။ ” လို႔ Rivers က ေျပာတယ္။ သူ႔အဖြဲ႕သားေတြ ဖမ္းဆီးခံရၿပီး ညွင္းပန္း ႏွိပ္စက္ခံရမွာ စိုးလို သူ႔ကိုယ္သူ အဖမ္းခံလိုက္ဖို႔ စဥ္းစားမိေသးတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာလုပ္ရမယ္မွန္း မသိဘဲ လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားေနမိတယ္ အပူခ်ိန္ကလည္း ၄၀ ဒီကရီ ဆဲလ္စီးယက္စ္နဲ႔ ေပါင္းအိုးထဲ ထည့္ေပါင္းထားတဲ့ အတိုင္းပါပဲ” တဲ့။ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း သူမသိ။ ဆက္သြယ္ ေျပာဆိုဖို႔ကလည္း မလြယ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္ကလာသလဲ ပဲ ေမးေနတယ္။ တစ္ေယာက္ကဆို သူဟာ စီအုိင္ေအကလား လို႔လည္း ေမးတယ္။ အေျခအေနကေတာ့ မလြယ္ဘူး။ “ကၽြန္ေတာ္႐ုပ္က သံသယျဖစ္ဖြယ္ သိပ္ေကာင္းေနၿပီ။”

ကံေကာင္း ေထာက္မစြာပဲ သူ႔အဖြဲ႔သားေတြကို CNN ကေန သူနဲ႔ အတူပါလာတာလို႔ မသိလို႔ လြတ္သြားပါတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း အဖမ္း မခံလိုက္ပါဘူး။ ရဲေတြဆီမွာ သူ႕ဓါတ္ပံု ႐ွိေနတယ္လို႔ အဖြဲ႕သားေတြက ေျပာျပေတာ့ တျခား အာဏာပိုင္ အဖြဲစည္းေတြမွာလည္း သူ႔ဓါတ္ပံု ႐ွိမွာပဲလို႔ Rivers သိလိုက္တယ္။ တစ္ေနရာမွာေတာ့ ကားေနာက္ခန္းက ေစာင္ပံုေအာက္မွာ ပုန္းၿပီး လိုက္လာရတယ္။



သူတို႔ အဖြဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ၿပီး လမ္းမေပၚက မသြားဘဲ ေတာလမ္း အတိုင္း သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ကားကို ရပ္ထားလိုက္ၿပီး ေလွေပၚတက္ၾကတယ္။ ျမစ္ေၾကာင္း အတိုင္း ေလွႏွစ္စင္းနဲ႔ စုန္ဆင္းသြားၾကတယ္။ ရြာေလး တစ္ရြာ ေရာက္ေတာ့ ဗီဒီယုိ နည္းနည္း ႐ိုက္လိုက္ႏိုင္တယ္။ အနားမွာ စက္တပ္ေလွ ႐ွိတယ္ ၾကားလို႔ သြားၾကည့္ၾကတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္သြားတုန္း ေ၀ၚကီေတာ္ကီေတြ ကိုင္ထားတဲ့ အဖြဲ႕ တစ္ဖြဲ႕က တားဆီးတယ္။ သူတို႕ကို ကားစီကို ျပန္သြား ခိုင္းၿပီး အဲဒီမွာ ရဲေတြ ေစာင့္ေနမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ “အူတုန္ အသည္းတုန္ေလာက္ေအာက္ ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ဘုရားေရ အႀကီးအက်ယ္ေတာ့ မွားၿပီ။” လို႔ ေတြးမိတယ္။ ေတာလမ္းအတိုင္း တစ္နာရီေလာက္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လာတဲ့ ခရီးမွာ အမွန္တကယ္ကို သူ ေၾကာက္ေနပါၿပီ။

ပထမဆံုး ေတြးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေသၿပီလို႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္မွန္း ညာမွန္း မသိတဲ့ ေနရာမွာ ေရာက္ေနတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္မွာ ဆိုတာကို မသိၾကဘူး။ သူတို႔ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ပစ္သတ္ ေရထဲေမွ်ာလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေတာ္တဆ ေသဆံုးသြားတယ္ ေျပာလိုက္လို႔ ရတယ္။ မိသားစု အေၾကာင္း၊ ကိုယ္ေသသြားရင္ သူတို႔ေတြ ဘယ္လို ျဖစ္မယ္ဆိုတာကို အေတြး၀င္လာေတာ့တယ္။


ကားနား ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ရဲေတြ အုပ္လိုက္ႀကီး မ႐ွိဘဲ ရဲအရာ႐ွိ ႏွစ္ေယာက္ကိုသာ ေတြ႕လိုက္႔ရတယ္။ သူတို႔ ပတ္စပို႔ေတြ ေတာင္းၾကည့္တယ္။ River က ပတ္စ္ပို႔ကို ထုတ္ကိုင္ကာ သူ႔ရဲ႕ မိသားစုနာမည္ကို လက္မနဲ႔ အုပ္ၿပီး ျပလိုက္တယ္။ ရဲကလည္း Middle Name ကို နာမည္ အျပည့္အစံုထင္ၿပီး စကားေျပာစက္နဲ႔ လွမ္း အေၾကာင္းၾကားတယ္။ `ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သူတို႔ ႐ွာေနတဲ့ သူေတြလို မထင္ဘဲ လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ေတာ့ ၾကက္ကန္း ဆန္အိုး တိုးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အတူ ေခၚသြားၿပီးေတာ့ ရာထူးပိုႀကီးတဲ့ သူတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ရတယ္။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အကူအညီေပးတဲ့ အုပ္စုေတြကပဲ ထင္သြားၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း တခ်ိဳးတည္း လစ္ေတာ့တာပဲ။´ တညလံုး ကားေမာင္းၿပီး ရန္ကုန္ကို ျပန္လာပါတယ္။`အဲဒီ ၁၂ နာရီ ပတ္လံုးဟာ တကယ့္ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းတာပါ။ ခုႏွစ္ရက္ တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာတယ္ေတာင္ ထင္ရတယ္။´

အိမ္ျပန္တာေတာင္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေလဆိပ္ လံုၿခံဳေရးေတြနဲ႔ ဘာမွ ျပႆနာမတက္ဘဲ ေလယာဥ္ေပၚ ေရာက္ၿပီး ထိုင္ႏိုင္ေတာ့မွ ပဲ ျမန္မာ အစိုးရနဲ႔ ေနာက္ မပက္သတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးမိေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ္ ေလယာဥ္မယ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး လ၀က အရာ႐ွိက ထပ္ေတြ႕ခ်င္တယ္ လာေျပာသြားတယ္။ သူ႔ကို ၿခံရံၿပီး ေခၚသြားတယ္။ သူမွာ ႐ွိသမွ် အရာေတြ အားလံုးကို စစ္ေဆးေတာ့တာပဲ။ လက္ဆြဲအိတ္ေတြကို ႐ွာေဖြတယ္။ အကႌ်အိတ္ေတြ လွန္ျပခိုင္းတယ္။ ဖိနပ္ေတြ ေျခအိတ္ေတြပါ ခၽြတ္ခိုင္းၿပီးေတာ့ ႐ွာတယ္။ သူတို႔က ဓါတ္ပံုတို႔၊ ဗီဒီယို တိပ္ေခြတို႔ကို ႐ွာပံုရေပမယ့္ တစ္ခုမွ မေတြ႕ပါဘူး။ ကြန္ျပဴတာ Flash Drive တစ္ခုေတာ့ ေတြ႕သြားတယ္။ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွာ မေတြ႕လို႔ ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ သူ႕ ပတ္စ္ပိို႕ကို ယူၾကည့္တယ္။ `ဒီတစ္ခါေတာ့ နာမည္ အမွန္ေတြ႕သြားတယ္။´ ေလယာဥ္မယ္က ျပန္ေရာက္လာၿပီး ေျပာေနတယ္။ သူနားမလည္ေပမယ့္ ေလယာဥ္က ထပ္မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး သူ႕ကို သြားခြင့္ ေပးလိုက္မလား ေမးေနပံုပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ `ကၽြန္ေတာ္ဆီမွာလည္း ဘာမွ မေတြ႕ဘူး။ သူတို႔ ႏိုင္ငံက ထြက္သြားရင္ ၿပီးေရာ ပံုပါ။ တခ်ိန္လံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တခြန္း တပါဒမွ် မေျပာဘူး´ လို႔ သူက ေျပာျပပါတယ္။

၃၆ နာရီလံုးလံုး မအိပ္ရေသးလို႔ ပင္ပန္းေနၿပီးေနာက္ သူ႔အိမ္ေရာက္သြားမွ သူက ေျပာႏိုင္ေတာ့တယ္။ ဒီလို အလို႐ွိသည္ ၀ရမ္းအထုတ္ခံရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ဟာ အိပ္မက္ ဆန္ဆန္ပါပဲတဲ့။ `႐ြံဗြက္ေတာထဲမွာ ခုိးေၾကာင္ ခုိး၀ွက္ သြားရတာ၊ ေလွစီးရတာေတြဟာ ႐ုပ္ျပဆန္ဆန္ ရယ္စရာ အမွတ္တရေတြပါ။ ကားေနာက္က ေစာင္ပံုထဲမွာ ပုန္းေနရၿပီး အထဲမွာ ေခၽြးတဒီးဒီ က်ေနတုန္း စဥ္းစားမိတယ္ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးကို ဘယ္ႏွယ္ေၾကာင့္မ်ား ႀကံဳရပါလိမ့္လို႔´

ျမန္မာ အစိုးရရဲ႕ ဇြတ္တ႐ြတ္ႏိုင္ပံုကေတာ့ စံတင္ေလာက္တယ္။ ဒီေလာက္ ႀကီးမားတဲ့ သဘာ၀ေဘး အႏၲရာယ္ ႀကံဳထားတာေတာင္ သတင္းေထာက္ တစ္ေယာက္ကို လိုက္႐ွာဖို႔ အခ်ိန္ေတြ စြမ္းအားေတြ သံုးႏိုင္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကို ႐ွာဖို႔ လူအင္အား ပိုသံုးေလေလ၊ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ သူေတြကို ကယ္တင္ဖို႔ အားမစိုက္ႏိုင္ေလေလပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့ၿပီ။ လူေတြကို ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲ ဆိုတာ ေျပာျပႏိုင္ခဲ့ၿပီ။


ျမန္မာျပည္ အစိုးရကို အင္မတန္ ေၾကာက္သြားတယ္ ဆိုတဲ့ CNN သတင္းေထာက္ Dan Rivers ဟာ တကယ္ေတာ့ အီရတ္ေတြ ဘာေတြ ေရာက္ဖူးတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳ႐ွိ သတင္းေထာက္ တစ္ဦးပါ။ သူ႔အေၾကာင္းကို ဒီမွာ ဖတ္လုိ႔လည္း ရပါေသးတယ္။

No comments: