ဆန္အိုးႀကီး ျပည့္ပါ့မလား

နာဂစ္မုန္တိုင္းက အပ်က္အစီးမ်ား၊ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမႈမ်ား၊ ဒဏ္ရာမ်ားကို ခ်န္ထား ရစ္ခဲ့ၿပီး ျပန္ထြက္သြားသည္မွာ ၁ လ ေက်ာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။

သို႔ေသာ္လည္း ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္စရာ အျဖစ္အပ်က္ႀကီးကို ကာယကံရွင္မ်ား ဘယ္လိုမွ မေမ့ႏိုင္ေသး။ ခုျပန္ေတြး ခုေခ်ာက္ခ်ားမိသည္မွာ ကာယကံရွင္မေျပာနဲ႔ က်မတို႔လို ၾကားသတင္းျဖင့္ မွန္းဆစိတ္ကူးရသူမ်ားအတြက္ပင္ အခ်ိန္တိုင္း သစ္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။

စစ္အစိုးရက ဘယ္လိုပဲ ကူပါတယ္ ေျပာေျပာ၊ ယူအန္အပါအဝင္ အန္ဂ်ီအို အမ်ိဳးမ်ိဳးက ဘယ္လိုေထာက္ပံ့တယ္ ဆိုဆို တကယ့္တကယ္ ခံခဲ့ရေသာ ေနရာမ်ားကို အျပည့္အဝ ကူညီ ကယ္တင္မႈမ်ား မေရာက္တာကေတာ့ ေသခ်ာလွသည္။

အဲဒီလို မေရာက္ႏုိင္ေသာေနရာမ်ားကို ျပည္တြင္းက ေစတနာရွင္ အလွဴရွင္မ်ားက ကိုယ့္စရိတ္ႏွင့္ကိုယ္ ရွာေဖြကာ တတ္ႏိုင္သမွ် သြားေပးၾကသည္။ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ လွဴဒါန္း ၾကသည္။ အစားအေသာက္၊ အဝတ္အထည္၊ အိုးခြက္ ပန္းကန္၊ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္မွ စ၍ အသံုးအေဆာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး သြားေပးသူမ်ားရွိသလို။ အမိုးအကာအထိ တာဝန္ယူေဆာင္ ရြက္ေပးေနၾကသည္။

ျပည္တြင္းအလွဴရွင္မ်ား၏ ေထာက္ပံ့မႈက ဘယ္ေလာက္ထိေရာက္သည္ဟု ေသခ်ာေပါက္ မေျပာႏိုင္ေသာ္ျငားလည္း။ မိမိလက္ျဖင့္ လိုအပ္သူတို႔၏ လက္သို႔ တုိက္႐ိုက္ ေပးလိုက္ ရေသာေၾကာင့္ ရရွိသြားသူတို႔မွာ အထိုက္အေလ်ာက္ အဆင္ ေျပသြားသည္ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။ ေပးသူလည္းၾကည္ႏူးရ၊ လက္ခံရသူလည္း ေက်နပ္ရသည္။

သို႔ေသာ္ ခုလုိ တလေက်ာ္ၾကာလာၿပီဆိုေတာ့ ကူသူကယ္သူမ်ားေကာ လွဴသူမ်ားပါ စိတ္ေညာင္း လက္ေညာင္း ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ တခ်ိဳ႕လည္း လက္ပန္းက်၊ လက္အံေသ ကုန္ၿပီထင္သည္။

“ကူညီမယ့္သူေတြ နည္းကုန္တာမဟုတ္ဘူး အမ။ ရွိကိုမရွိေတာ့တာပါ။ ကူမယ့္သူေတြ ကိုယ္ႏိႈက္ကလည္း အားနည္းလာ ၿပီထင္ပါရဲ႕ အမရယ္” ဟု က်မကို ကြမ္းၿခံကုန္းသား သတင္းစာ ဆရာေလး တဦးကေျပာျပသည္။ သူေျပာသလိုလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရးအေျခအေနကိုက ဘယ္လိုမွမေကာင္းသည့္ အေနအထားေလ။ ေပးလို သူတုိ႔ မွာလည္း စိတ္တခုတည္း ရွိ႐ံုျဖင့္မရ။ ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းကလည္း လိုေသးသည္ မဟုတ္လား။

သတင္းစာ ဆရာေလးေျပာသလို လံုးဝမရွိေတာ့တာေတာ့မဟုတ္ပါ။ လွဴဒါန္းသူတို႔ ရွိေနပါေသးသည္။ နည္းသြားတာသာ ျဖစ္၏။ ခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လက္ရွိစားေသာက္ဖို႔ လွဴသူမ်ားရွိသလို ေရရွည္အတြက္ လွဴသူမ်ား ပိုမ်ားလာသည္ဟု သိရသည္။ ပံုစံတူတဲမ်ား လွဴဒါန္းသည့္ အဖြဲ႕တဖြဲ႕အေၾကာင္းကိုလည္း သတင္းတပုဒ္တြင္ ဖတ္လိုက္ရသည္။

“ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ေရရွည္အတြက္ လွဴမယ္လို႔ စဥ္းစားတယ္ဗ်။ အရင္အပတ္က သြားခဲ့ၿပီး ၾကည့္ခဲ့တဲ့ ရြာေတြကို မ်ိဳးစပါးရယ္၊ လက္တြန္းထြန္စက္ရယ္၊ ေမာင္းဖို႔ ဒီဇယ္ ဆီရယ္ ဝမ္းဆက္ လွဴၾကမွာ” ဟု ကိုေအာင္စန္းဝင္းက က်မကို ေျပာျပသည္။ ကိုေအာင္စန္းဝင္းမွာက သန္လ်င္ႏွင့္ သံုးခြၾကားက ရြာတရြာမွာ ဆန္စက္ရွိသည္။ သူက မ်ိဳးစပါး တင္း ၁၀၀ လွဴမည္ဟု ေျပာသည္။

သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစု ယခင္အပတ္က ေရွ႕ေျပးသေဘာမ်ိဳး အစားအေသာက္မ်ားလည္း လွဴရင္း သြားလည္းေလ့လာရင္း ၾကည့္ခဲ့သည့္ လပြတၱာ ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းမွ ရြာ ၈ ရြာရွိသည္။ အဲဒီရြာေတြက ယခင္က စည္ပင္ဝေျပာခဲ့သည့္ ခ်မ္းသာေသာ ရြာမ်ား ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မက်န္ခဲ့ေတာ့။

ျမစ္ေပါက္အုပ္စု ဟုေခၚေသာ သဲကုန္းရြာမွာ လူဦးေရ ၃၀၀ အထက္ေသဆံုးသည္။ အခု လူ ၅၀၀ ေက်ာ္က်န္သည္။ ကန္ညီေနာင္ရြာတြင္ေတာ့ လူ ၃၀ ေက်ာ္ ေသသည္တဲ့။ ထန္းပင္ေခ်ာင္းရြာတြင္ လူ ၇၀၀ ေက်ာ္ရွိရာ ခု ၂၀၀ နီးပါးသာ က်န္ေတာ့သည္ဟု ကိုေအာင္စန္းဝင္းက ေျပာျပသည္။

“အဲဒီ ထန္းပင္ေခ်ာင္းမွာ မိန္းမက ၇ ေယာက္ ကေလးက ၂ ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ က်န္တာ ေယာက္်ားႀကီးေတြခ်ည္းပဲ” ဟု သူက ေျပာျပ၏။

ငွက္သိုက္ ဆိုသည့္ရြာတြင္ လူ ၅၀၀ ေက်ာ္ရွိသည့္အနက္ ၂၀၀ ေက်ာ္ေသသည္။ ေရတြင္းကုန္းရြာတြင္ အိမ္ေျခ ၅၀၀ ေက်ာ္ရွိရာ ၁၂၀ ေက်ာ္ေသသည္။ စစ္ကုန္းရြာတြင္ လူ ၁၅၀ ရွိသည့္အနက္ ၃၀ ေက်ာ္ေသသည္။ ေညာင္ေခ်ာင္းေခၚ ဆတ္ေခ်ာင္းရြာတြင္ေတာ့ လူ ၁၀၀ ေက်ာ္ ေသသည္ဟုသိရသည္။

“ဘီတြတ္ေက်းရြာကေတာ့ အစက ဘယ္ေလာက္ရွိလည္းမသိဘူး ေသတာ ၁၅၀၀ ေက်ာ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္” ဟု ကိုေအာင္စန္းဝင္းက ဆက္ေျပာသည္။ ထိုရြာ ၈ ရြာတြင္ က်န္ရစ္သူတို႔က မိုးဦးအမီ စပါးစိုက္ခ်င္သည္ဟု သူတို႔ကို ေျပာလိုက္ရာ ယခုလို သူတို႔ စီစဥ္ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။

မ်ိဳးစပါးက တင္း ၁၀၀ လ်င္ က်ပ္ ၅ သိန္းက်သည္။ ထိုေစ်းက ပံုမွန္ေစ်းေတာ့မဟုတ္။ လွဴဒါန္းရန္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ရရွိျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ့္ပံုမွန္ဆို ၇ သိန္း၊ ၈ သိန္းခန္႔ ရွိမည္တဲ့။ တင္း ၁၀၀ ဆိုလွ်င္ ဧက ၁၀၀ စိုက္လို႔ရမည္။ ေဒသခံမ်ားက ထို တင္း ၁၀၀ စိုက္လိုက္လ်င္ ေနာက္ႏွစ္အတြက္ ဝမ္းစာစပါးႏွင့္ မ်ိဳးစပါးအတြက္ မပူရေတာ့ေၾကာင္း ေျပာသည္ ဆို၏။

“က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း အုပ္စုက အေယာက္ ၂၀ ေလာက္ရွိတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ ထည့္ၾကတာေကာ နီးစပ္ရာ အလွဴခံ တာေကာ ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ပို႔ေပးတယ္” ဟု ကိုေအာင္စန္းဝင္းက ဆက္ေျပာသည္။

ကိုေအာင္စန္းဝင္းက စပါး တင္း ၁၀၀ မတည္လိုက္ေတာ့ က်န္သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား စိုက္ဝင္ေငြျဖင့္ လက္တြန္း ထြန္စက္ ႏွင့္ ဒီဇယ္ဆီ ဝယ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ လက္တြန္းထြန္စက္က တစီးကို က်ပ္ ၆ သိန္းျဖစ္သည္။ လက္တြန္းထြန္စက္ ၅ စီးရသည္ဟု ေျပာသည္။

“တရြာကို လက္တြန္းထြန္စက္ ၁ လံုးေတာ့ ေပးခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မေပးႏုိင္ေသးလည္း မွ်ၿပီး သံုးရမွာေပါ့” ဟု သူက ဆိုသည္။ လက္တြန္းထြန္စက္မ်ားကို ကုမၸဏီက ဝါးခယ္မ အေရာက္ပို႔ေပးမည္တဲ့။ လပြတၱာ ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ရြာမ်ားဆို ေသာ္လည္း ဝါးခယ္မဘက္က သြားရသည္ဟု သိရသည္။

လက္တြန္းထြန္စက္က လူတေယာက္ေမာင္းလ်င္ တေန႔ ၄၊ ၅ ဧက ၿပီးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အၿပီးအစီးထြန္ၿပီးခ်င္းေတာ့ မဟုတ္။ တျခား ေျမလွန္ျခင္းအျပင္ အဆင့္ဆင့္ ၂ ရက္ ၃ ရက္ ျပန္လုပ္ရေသးသည္ဟု ကိုေအာင္စန္းဝင္းက ေျပာျပသည္။ သူတို႔က လယ္ယာမ်ားလည္း ရွိေသာေၾကာင့္ နားလည္သည္။

ဒီဇယ္ဆီကေတာ့ ၁ ပီပါကို က်ပ္ ၃ သိန္းခြဲႏွင့္ ၄ သိန္းၾကားမွာရွိသည္။ ထြန္စက္ ၁ လံုးကို ၁ ရက္စာအတြက္ ၂ ဂါလန္ အနည္းဆံုးကုန္က်မည္ဟု သိရသည္။ ထိုေဒသမွာ တႏွစ္စာ အတြက္ ထြန္ယက္ဖို႔ဆိုလ်င္ အနည္းဆံုး ဒီဇယ္ ပီပါ ၅ လံုးေတာ့ ဝယ္ရမည္။

ေမ ၃၁ ရက္ေန႔က စတင္ၿပီး စစ္အစိုးရက လပြတၱာ ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ ဒုကၡသည္စခန္း မ်ားကို ထြန္စက္မ်ား၊ ကၽြဲႏြားမ်ား ေပးပို႔ေသာ္လည္း ပမာဏအားျဖင့္ ဆယ္ဂဏန္းခန္႔သာ ရွိေၾကာင္း ၎ေဒသသို႔ ေရာက္ရွိေနခဲ့ေသာ ဧရာဝတီ သတင္းေထာက္က ေျပာသည္။

ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဒုကၡေရာက္ခဲ့သည္ဆိုဆို အခ်ိန္တန္ မိုးရြာသည္ႏွင့္ စပါးစိုက္ခ်င္ၾက ေပလိမ့္မည္။ ဘိုကေလး၊ ဖ်ာပံုခ႐ိုင္ဘက္မွ စက္ဆန္းရြာ ဆိုလ်င္ ေရငန္ အနည္းငယ္သာ ဝင္ေရာက္ခဲ့ ေသာေၾကာင့္ မ်ိဳးစပါးႏွင့္ ထြန္စက္သာရလ်င္ လယ္ျပန္စိုက္ႏိုင္မည္ဟု ေဒသခံမ်ားက ေျပာသည္။

“အစိုးရက ေပးတာကေတာ့ ထြန္စက္ပမာဏက အရမ္းနည္းပါတယ္။ ခုၾကားရ သေလာက္က ရယက ဥကၠဌ ေတြပဲရတယ္ တဲ့။ သူကပိုက္ဆံစို္က္ထားရတာကိုး။ အဲဒီေလာက္ ပမာဏနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ လုပ္လို႔ မရႏိုင္ဘူး” ဟု ပဲခူးတိုင္း အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးျမတ္လွက ေျပာသည္။

ဧရာဝတီတိုင္းရွိ လယ္ေျမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ေရငန္မ်ား တင္က်န္ေနေသး သျဖင့္ ထြန္ယက္၍ မရႏိုင္ေသးဘဲ ထိုေရငန္မ်ား က်သြားလ်င္ပင္ ဆားက်င္းမ်ား က်န္ခဲ့မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လယ္ေျမမ်ားကို စိုက္ပိ်ဳးႏိုင္ရန္ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာ ျပဳျပင္ယူရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ၎ကဆက္ေျပာသည္။

“အဲဒီေဒသက စပါးက ေရငန္ထိရင္ ေသကုန္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကမၻာ့ကုလသမဂၢက ဒီဧရာဝတီတိုင္းက ေရငန္ဝင္ခဲ့တဲ့ ေျမႀကီးေတြကို ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ ျပန္ျပဳျပင္ယူမွ ပံုမွန္အေျခအေန ျပန္ေရာက္မယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာ” ဟု သူက ဆို၏။

ဧရာဝတီတိုင္းကို ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ စပါးက်ီဟု တင္စားေခၚေဝၚခဲ့ၾကပါသည္။ ယခုကာလ ေမလ ႏွင့္ ဇြန္လတို႔မွာ ဧရာဝတီတိုင္း ၏ နာမည္ေက်ာ္ မ်ိဳးေကာင္း ႏွစ္ရွည္စပါး စတင္ စိုက္ပ်ိဳးရမည့္ ရာသီျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ နာဂစ္ ဆိုင္ကလံုးက ၎ေဒသ၏ အရည္အေသြး ျမင့္ စပါးစိုက္ဧကအားလံုးနီးပါးကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္သည္။

ယခုအခါ အရည္အေသြးျမင့္ ဆန္မ်ား၏ ေစ်းႏႈန္းမွာ ၂ ဆနီးပါးခန္႔ ျမင့္တက္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ဘုရင့္ေနာင္ဆန္ပြဲ႐ံုပိုင္ရွင္ တဦးက ေျပာျပသည္။ တတင္းဝင္ ေပၚဆန္းေမႊး ဆန္တအိတ္ကို ယခင္က ၂၃၀၀၀ က်ပ္ ရွိခဲ့ရာမွ ယခုအခါ ၃၉၈၀၀ က်ပ္ အထိ ျမင့္တက္ ေရာင္းခ်ေနရၿပီဟု ဆိုသည္။

ရန္ကုန္ေန ျပည္သူမ်ားအေနႏွင့္ ေန႔စဥ္ ဆန္အိတ္ေပါင္း ၆ သိန္း စားသံုးႏႈန္းရွိရာ ထိုဆန္ ပမာဏ၏ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းမွာ ဧရာဝတီတိုင္းမွ တင္သြင္းေသာ ဆန္မ်ားျဖစ္သည္။

“ခုအေျခအေနအရဆိုရင္ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဆန္ေပၚခ်ိန္ ေတာ္သလင္းလေလာက္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အႀကီးအက်ယ္ ဆန္ျပတ္တဲ့ ျပႆနာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရလိမ့္မယ္” ဟု ဦးျမတ္လွက သံုးသပ္သည္။

ေမ ၂၅ ရက္ေန႔က က်င္းပေသာ အစည္းအေဝးတြင္ အမ်ိဳးသားစီမံကိန္းႏွင့္ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးဝန္ႀကီး ဦးစိုးသာက နာဂစ္ဆိုင္ကလံုးေၾကာင့္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂၂၀.၇၈ တန္ဖုိးရွိ ဓာတ္ေျမၾသဇာမ်ား၊ မ်ိဳးစပါးမ်ား အပါအဝင္ လယ္ယာသံုးကုန္ပစၥည္း မ်ား ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံးခဲ့ရသည္ဟု ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စပါးစိုက္ဧက သန္း ၂၀ ရွိသည့္အနက္ ဆိုင္ကလံုးေၾကာင့္ ဧက ၂.၄ သန္းခန္႔ ပ်က္စီးခဲ့ရာ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ခန္႔ရွိေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့သည္။

“ျမန္မာလူမ်ိဳးကေတာ့ မရွိရွိတာနဲ႔ ျဖစ္ေအာင္ထလုပ္မယ္ဆိုတဲ့လူမ်ိဳးဟ။ တျခားလူမ်ိဳး ေတြလို လာမကူညီရင္ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘဲ ငုတ္တုတ္ထုိင္ေအာ္ေနတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သနားစရာ အရမ္း ေကာင္းတယ္ဟာ။ အစိုးရက ဒီေလာက္ ႀကီးေတာ့ လ်စ္လ်ဴ႐ႈ မထားသင့္ဘူး” ဟု ေျပာခဲ့ေသာ က်မ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္၏ စကားသံကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္မိသည္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက ဘိုကေလး ဘက္က ရြာမ်ားသို႔ သြားေရာက္ လွဴဒါန္းသည့္ အဖြဲ႕တဖြဲ႕ႏွင့္ လိုက္ပါသြားသူျဖစ္သည္။

ကိုေအာင္စန္းဝင္းတို႔လို ေရရွည္အတြက္ ကူညီသူေတြ ရွိေနေသာ္လည္း အင္ႏွင့္အားႏွင့္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္သလို ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ စပါးက်ီ ႀကီးကို ျပန္ျဖည့္ဖို႔ ဆိုလ်င္ေတာ့ တာဝန္အရွိဆံုးျဖစ္သည့္ အစိုးရက အင္ႏွင့္အားႏွင့္ ျဖည့္ဆည္းေပးမွ ရလိမ့္မည္။