“ကားပ်က္၍ ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္”
စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားခင္ဗ်ား
ဗိုလ္ခ်ဴပ္ရဲ ႔ ကုိယ္ေရးအရာရွိ (PA) တစ္ဦး ျဖစ္သူ တကၠသိုလ္ ေန၀င္း ေရးသားထားတဲ့ “ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ လြတ္လပ္ေရး ၾကိဳးပမ္းမႈ မွတ္တမ္း” စာအုပ္မွ အတုယူ ေလးစားဖြယ္ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ရဲ ႔ စိတ္ဓါတ္ကို ထုတ္ႏႈတ္ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ ယခုလာမဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၃) ရက္ေန႔ဟာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ ႔ ေမြးေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရး ရေအာင္ စြမ္းစြမ္းတမံ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္ ဖခင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကို ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ဒီေဆာင္းပါးကို ကြ်န္ေတာ္ ကိုဖိုးတရုတ္မွ တင္ျပလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ယေန႔ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေတြနဲ႔ေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနတာကို ေလ့လာသိရွိကာ အခြင့္အေရးကို ရသေလာက္ ရဟန္းသံဃာ ေက်ာင္းသား ျပည္သူေတြရဲ ႔ အသက္နဲ႔ ဖလွယ္ျပီးေတာင္ မတရားရယူထားတဲ့ တပ္မေတာ္ကို ခုတံုးလုပ္သူ စစ္အာဏာရွင္တစ္္စုကို ဖယ္ရွားၾကဖို႔ တုိက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ရင္း တင္ျပ လိုက္ရပါတယ္ခင္ဗ်ား။
၁၉၄၆ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၂၅ ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔မွ ျပန္လည္ စတင္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိေန႔သည္ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး သမုိင္းမွာ အေရးပါေသာ မွတ္တိုင္တစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါသည္။ အေၾကာင္းမူကား လန္ဒန္ၿမိဳ ႔ရိွ ၿဗိတိသွ် အစုိးရ၏ ညႊန္ၾကားခ်က္အရ ရန္ကုန္မွ အဂၤလန္ ဘုရင္ခံက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာ လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့ေသာေန႔ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။
တနည္းအားျဖင့္ ၂၆-၉-၄၆ ေန႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာ ရရွိကာ ၀န္ႀကီးမ်ားအဖြဲ႔ (ကက္ဘိနက္) ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာသည့္ေန႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိေန႔နံနက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔ အလံုလမ္းရွိ အဂၤလိပ္ ဘုရင္ခံ အိမ္ေတာ္ (ယေန႔ ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္တည္ရာ) သို႔ သြား၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အစုိးရ အဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ တာ၀န္ကုိ လက္မွတ္ေရးထုိး ရယူၿပီးေနာက္ ဗဟန္း၊ တာ၀ါလိန္းလမ္းရွိ သူ၏ေနအိမ္ (ယခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ျပတုိက္) သုိ႔ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကြ်န္ေတာ့္အား ေခၚ၍ အေရးႀကီးစကား ေျပာခဲ့ပါသည္။
“ေဟ့ေကာင္ ဒီေန႔ကစၿပီး ငါဟာ အစုိးရအဖြဲ႔ (ကက္ဘိနက္) ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာၿပီ၊ မင္းကလည္း ငါ့ရဲ ႔ ပီေအ (အပါးေတာ္ၿမဲ) အျဖစ္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း တရား၀င္ ျပန္တမ္းထြက္လာလိမ့္မယ္၊ ဒီေတာ့ ငါတုိ႔မွာ အေဆာင္ေယာင္ အခြင့္အေရးေတြ ရလာလိမ့္မယ္၊ အာဏာရလာတယ္ဆုိရင္ပဲ ငါတို႔ကို ခ်ဥ္းကပ္ အကူအညီ ေတာင္းတာေတြ လာလိမ့္မယ္၊ ငါ့ရဲ ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြ၊ ငါ့မိန္းမဘက္က အမ်ိဳးေတြ၊ ၿပီးေတာ့ မင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြ အားလံုး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မတရား အခြင့္အေရး မေပးရဘူး၊ သူတုိ႔ အကူအညီ ေတာင္းတာကုိ လုပ္မေပးရဘူး၊ မင္းတုိ႔ ငါတုိ႔ကလည္း ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ဘာအကူအညီမွ မယူရဘူး၊ အခြင့္အေရး မယူရဘူး။”
ဤသို႔လွ်င္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ ကြ်န္ေတာ့္အား တိက်ျပတ္သားစြာ ေျပာခဲ့ရာ တနည္းအားျဖင့္ သူ၏ သေဘာထား ဆႏၵ ႏွင့္ လမ္းညႊန္ခ်က္ ေပးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိရပါမည္။
“ဘယ္သူ႔ဆီကမွ အကူအညီ မယူရဘူး၊ အခြင့္အေရး မယူရဘူး” ဟူေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စကား၏ အဆုံုးသတ္ပံုကို ကြ်န္ေတာ္သည္ ယေန႔အထိ မေမ့ႏိုင္ပါ။ မေမ့ႏုိင္ေအာင္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သူအမိန္႔ေပး ညႊန္ၾကားသလို သူကုိယ္တုိင္လည္း လိုက္နာ က်င့္သံုးခဲ့ေၾကာင္း ကုိယ္ေတြ႔ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ႀကံဳေတ႔ြခဲ့ရပါသည္။
ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရပံုမွာ ဤသို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က “ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီ” ဟုေခၚေသာ အစိုးရအဖဲြ႔၏ ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၀န္ႀကီးအျဖစ္ စီးခဲ့သည့္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မွာ အဂၤလန္ျပည္လုပ္ “၀ူစလီ” အမ်ိဳးအစား အနက္ေရာင္ ဆလြန္းကား အမွတ္ RA/2874 ျဖစ္ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အိမ္တြင္ ထုိကားတစ္စီးမွ လြဲ၍ အျခား ေမာ္ေတာ္ကား မရွိခဲ့ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွာ အစုိးရ အဖြဲ႔ တာ၀န္ အျပင္ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္း (ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္) ၏ ဥကၠ႒အျဖစ္ တာ၀န္ယူထား၍ အလြန္အလုပ္မ်ားေနရာ သူလႈပ္ရွားသြားလာရာ၌ အထက္ေဖာ္ျပပါ ေမာ္ေတာ္ကား တစ္စီးႏွင့္ပင္ သြားလာရေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ သားသမီးမ်ား အေနျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ကား စီးခြင့္သိပ္မရၾကရွာပါ။ ရံဖန္ရံခါ ရံုးပိတ္ရက္ တနဂၤေႏြေန႔ ညေနဘက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဇနီးႏွင့္ကေလးမ်ားကိုပါ ေခၚၿပီး ကန္ေတာ္ႀကီး တပတ္ ကားေလွ်ာက္စီးသည့္္ အခါေလာက္တြင္သာ စီးခြင့္ရၾကပါသည္။
“ဗိုလ္ႀကီး၊ ကားဘာျဖစ္တယ္ မသိဘူး၊ စက္ႏႈိးလို႔ မရဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားျပင္ၾကည့္တယ္၊ ဘယ္လိုမွ ႏိႈးလို႔ မရျဖစ္ေနတယ္၊”
“ေဟ.. ဟုတ္လား၊ မင္း ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ၾကည့္ၿပီးၿပီလား” ကြ်န္ေတာ္က ဤသို႔ ျပန္ေမးရျခင္းမွာ ရဲေဘာ္ ေက်ာ္စိန္သည္ ကားေမာင္းတတ္ရံုမက စက္ျပင္ပညာပါ အသင့္အတင့္ တတ္ထားသူ ျဖစ္၍ ေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
“ဟုတ္ကဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားၾကည့္ၿပီးပါၿပီ၊ လံုး၀ စက္ႏႈိးလို႔ မရပါဘူး၊”
ရဲေဘာ္ေက်ာ္စိန္ ျပန္ေျပာခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္ရာ မနက္ (၉) နာရီခြဲ ေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရသျဖင့္ မ်က္လံုး ျပဴးသြားမိပါသည္။ ထိုေန႔ မနက္ (၁၀)နာရီတြင္ အတြင္း၀န္ ရံုး၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔ အေရးေပၚ အစည္းအေ၀း ေခၚထားသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရံုးကုိ (၁၀) နာရီ အေရာက္သြားရန္ အေရးႀကီးေသာေၾကာင့္ စုိးရိမ္သြားမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား အက်ိဳးအေၾကာင္း သတင္းပို႔မွ ျဖစ္ေခ်ေတာ့မည္ဟု ဆုံုးျဖတ္ကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွိရာ အိမ္ေအာက္ထပ္ ဧည့္ခန္းသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ သြားလိုက္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကြ်န္ေတာ့္အား ျမင္လွ်င္ သူ႔အား ရံုးသြားရန္ လာေခၚၿပီဟု ယူဆဟန္ျဖင့္ “ဘာလဲေဟ့.. ငါတုိ႔ သြားၾကေတာ့မလား” ဟု ေမးၿပီး ထုိင္ေနရာမွ “ထ” လိုက္ပါသည္။ ဒီေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္က ေမာ္ေတာ္ကား အေျခအေနကို ေျပာျပလိုက္ ရပါသည္။
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရံုးသြားလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး၊ ဒီေန႔ ေမာ္ေတာ္ကား ပ်က္ေနတယ္၊ ရဲေဘာ္ ေက်ာ္စိန္ အမ်ိဳးမိ်ဳး ႀကိဳးစားၿပီး ႏိႈ္းၾကည့္တာဘဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုမွ စက္ႏႈိးလို႔ မရဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကားေတြ ျပဳျပင္ဖုိ႔ တာ၀န္ယူတဲ့ ကုန္းလမ္း ပို႔ေဆာင္ေရး ဌာန ၀ပ္ေရွာ့ကုိ ပို႔ၿပီး ျပင္မွ ျဖစ္မယ္။”
“ဟုတ္လား. ကားက လံုး၀ ေမာင္းလို႔ မရေတာ့ဘူးလားကြ”
“ဟုတ္ကဲ့ လံုး၀ စက္ႏႈိးလို႔ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္၊ ရံုးမွာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေခၚထားတဲ့ အစည္းအေ၀းက (၁၀) နာရီ စဖုိ႔ ရွိေနတယ္၊ အခု (၉) နာရီခြဲ ေက်ာ္ေနၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရံုးကုိ အခ်ိန္မွီ သြားႏိုင္ေအာင္ တေယာက္ေယာက္စီက ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီး ဖုန္းဆက္ေတာင္းလိုက္မယ္။” ေျပာေျပာဆုိဆုိ ကြ်န္ေတာ္သည္ အိမ္ေပၚထပ္ တက္သည့္ ေလွကားရင္းရွိ တယ္လီဖုန္းဆီကို ေလွ်ာက္သြားစဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လွမ္းေခၚလိုက္ပါသည္။
“ေဟ့ေကာင္.. မင္းက တယ္လီဖုန္းဆက္ၿပီး ေမာ္ေတာ္ကား ေတာင္းမလို႔ မဟုတ္လား” ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေလသံက တင္းမာေနသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆက္မေလွ်ာက္ေတာ့ဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရိွရာသို႔ ျပန္လွည့္လာခဲ့ပါသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ ဒါမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရံုးကုိ ျမန္ျမန္သြားႏိုင္မွာ မဟုတ္လား” ကြ်န္ေတာ္က အမွန္အတိုင္း ျပန္ေျပာလိုက္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ပို၍ ေလသံျပင္းစြာျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္အား အျပစ္တင္ပါေလေတာ့သည္။
“မင္းက ေတာ္ေတာ္ ညံ့ေသးတာဘဲ၊ တယ္လီဖုန္း ဆက္ၿပီး ေမာ္ေတာ္ကားေတာင္းဖို႔ တခုတည္းဘဲ မင္း ေတြးမိတာကိုး၊ မင္းတုိ႔ ငါတို႔ အေနနဲ႔ အခုေနအခါ ေမာ္ေတာ္ကား လွမ္းေတာင္းလိုက္ရင္ တစ္စီးမဟုတ္ဘဲ (၁၀) စီးလည္း ရႏိုင္တယ္၊ အဲဒါ ဆက္စပ္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္မွာေပ့ါ၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြဟာ ငါတု႔ိကို ေမာ္ေတာ္ကားေပး ကူညီတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သူတို႔က ငါတို႔ဆီက မတရား အခြင့္အေရးေတြ ေတာင္းလာမွာ ကုိေတာ့ မင္း မေတြးမိဘူး မဟုတ္လား၊ မင္းကို ငါ အေစာႀကီးကတည္းက ႀကိဳေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊ မင္းတုိ႔ ငါတို႔ အေနနဲ႔ ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ဘာ အကူအညီမွ မယူရဘူး၊ အခု မင္းက ေမာ္ေတာ္ကား လွမ္းေတာင္းတာ ဟာလည္း အခြင့္အေရး ယူတာဘဲ၊ ဒါေၾကာင့္ မင္း ေစာေစာက စိတ္ကူးသလို တယ္လီဖုန္း ဆက္ၿပီး ေမာ္ေတာ္ကား မေတာင္းရဘူး။”
“ဒါျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တု႔ိ ဘာလုပ္ရမလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္”
“ဘာမွ လုပ္မေနနဲ႔ ငါတို႔ ကားပ်က္ေနတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီေတာ့ မင္းနဲ႔ငါ ရံုးကို လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကမယ္၊ ရံုးေရာက္ေတာ့မွ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး ဌာနကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ငါတုိ႔ကားကို စက္ျပင္သမားေတြ လာဆြဲယူဖို႔နဲ႔ ျပင္ေပးဖို႔ ေျပာေပါ့၊ ကဲ ေျပာေနတာ ၾကာတယ္ကြာ သြားၾကစုိ႔”
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ စိတ္ျမန္သူ ပီပီ သူကုိင္ေနက် မုိးကာ အက်ၤီကို လက္ေမာင္းတြင္ ေခါက္တင္လွ်က္ အိမ္ေရွ ႔ေလွကားမွာ ဆင္း ေလွ်ာက္သြားပါေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မည္သုိ႔မွ မတတ္ႏုိင္ဘဲ သူ၏ ေနာက္မွ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးလိုက္သြားရပါသည္။
သူ အစိုးရ အဖြဲ႔ အာဏာရယူသည့္ ေန႔က ေျပာခဲ့ေသာ “ဘယ္သူ႔ဆီကမွ အကူအညီ မယူရဘူး၊ အခြင့္အေရး မယူရဘူး” ဟူေသာ စကားအတုိင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အယူသည္းစြာ ကိုယ္တုိင္ လုိက္နာ က်င့္သံုးေနပါသည္ တကား ဟုသာ စိတ္ထဲမွ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မိပါသည္။
သုိ႔ႏွင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးသည္ တာ၀ါလိန္းလမ္းမွ ထြက္၍ နတ္ေမာက္လမ္း၊ ဗဟန္းလမ္း အတုိင္း ေလွ်ာက္ၿပီး ဗဟန္း အ၀ိုင္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ တိရစာၦန္ရံု ေဘးရွိ ပလက္ေဖာင္းသို႔ပင္ ေရာက္သြားၾကပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေရွ ႔မွ ေျခလွမ္းသြက္စြာျဖင့္ ေလွ်ာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္က ေနာက္မွ လုိက္သြားရာ ေအာ္စတင္ အမ်ိဳးအစား ေမာ္ေတာ္ကားငယ္ တစ္စီး ကြ်န္ေတာ့္အနီးတြင္ ထုိးစိုက္လာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း အံ့အားသင့္စြာ လွမ္းၾကည့္မိပါသည္။
ုထိုကားကေလးကို ေမာင္းလာသူမွာ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ကို စတင္တီထြင္သူ ရုပ္ရွင္ဖခင္ႀကီး လန္ဒန္အတ္ ဦးအံုးေမာင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က သူသည္ ဗဟန္း ၀ကၤပါလမ္းတြင္ ေခတၱေနထိုင္ၿပီး ဆူးေလ ဘုရားလမ္းရွိ သူ၏ ဓာတ္ပံုတိုက္ႏွင့္ ရုပ္ရွင္ ကုမၸဏီ ရွိရာသုိ႔ ကိုယ္တုိင္ ကားေမာင္းသြားျခင္းျဖစ္ဟန္ တူပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းသားဘ၀က ရုပ္ရွင္၀ါသနာ ပါသျဖင့္ ရုပ္ရွင္ စတူဒီယုိမ်ားသို႔ ရံဖန္ရံခါ သြားေရာက္ေလ့လာရင္း ဦးအံုးေမာင္ႏွင့္ သိကြ်မ္းေနပါသည္။
“ေဟ့ ေမာင္ရင္.. ခဏလာပါဦးကြယ့္” ဦးအံုးေမာင္က ကားရပ္ၿပီး လွမ္းေခၚသျဖင့္ သူေခၚရာသို႔ ခ်ဥ္းကပ္သြား ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လံုး၀ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ဆက္ေလွ်ာက္သြားပါသည္။
“ေနစမ္းပါဦး၊ ေမာင္တို႔ ဆရာတပည့္ ဘယ္လို ျဖစ္လာတာလဲ၊ လမ္းမေပၚ ေျခက်င္ ေလွ်ာက္ရသလား၊ ေမာ္ေတာ္ကား ေကာကြယ့္” ဦးအံုးေမာင္က ေမးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ ႔ကား ပ်က္ေနလို႔ စက္ႏႈိးမရတာနဲ႔ အိမ္မွာဘဲ ထားပစ္ခဲ့ရပါတယ္” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါသည္။
“ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ေမာင္ရင္ရယ္၊ ကားပ်က္ရင္လည္း တစ္ေယာက္ေယာက္စီက ကားတစ္စီး ခဏေတာင္းၿပီး စီးသြားေရာေပ့ါ၊ ေမာင္ရင့္ဆရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို ပုဂၢိဳလ္က လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းမွာ ေျခလွ်င္ ေလွ်ာက္ေနရတာ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။”
“ကြ်န္ေတာ္လည္း ဦးေလး ေျပာသလိုဘဲ ေမာ္ေတာ္ကား တစ္စီး ဖုန္းဆက္ေတာင္းမလို႔ဘဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မေတာင္းရဘူးတဲ့၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စီးဖို႔ ေမာ္ေတာ္ကား ကူညီရတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ မတရား အခြင့္အေရးေတြ ေတာင္းလာလိမ့္မယ္၊ စီးပြားေရးသမားေတြဟာ အဲဒီလို လုပ္တတ္တယ္လို႔ ဆိုၿပီး အတြင္း၀န္ ရံုး ေရာက္ေအာင္ ေျခလွ်င္ ေလွ်ာက္ၾကမယ္ လို႔ ေျပာပါတယ္။”
ကြ်န္ေတာ္က ရွင္းျပသည္ကို လန္ဒန္အတ္ ဦးအံုးေမာင္သည္ နားလည္သေဘာေပါက္ဟန္ျဖင့္ ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္ လုိက္ပါသည္။
“ေအးပါ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာတာကို ဦးလည္း သေဘာေပါက္ပါတယ္၊ ကိုင္း.. ေမာင္ရင့္ ဆရာဆီ ခပ္ျမန္ျမန္ ေျပးလိုက္ၿပီး ေျပာစမ္းပါ။ လန္ဒန္အတ္ ဦးအံုးေမာင္က ၿမိဳ ႔ထဲက အလုပ္တုိက္သြားရင္း လမ္းႀကံဳလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အတြင္း၀န္ရံုး ပို႔ေပးပါရေစလို႔ က်ဳပ္က ရုပ္ရွင္သမားမို႔ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ ကုန္သည္ေတြလို ဘာအခြင့္အေရးမွ မေတာင္းပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး လမ္းမေပၚ ေျခလွ်င္ ေလွ်ာက္ေန တာလည္း ၾကည့္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ကားကေလးနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ရံုးအေရာက္ ပို႔ေပးပါရေစလို႔ သြားေျပာစမ္းပါကြယ္”
ဦးအံုးေမာင္၏ စကားအဆံုးတြင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကပ်ာကယာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆီ ေျပးလိုက္ၿပီး သူ႔၏ လက္ေမာင္း တဖက္ကို အသာဆြဲလိုက္ပါသည္။
“ေဟ့ေကာင္. ဘာလုပ္တာလဲကြ” ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စိတ္တုိဟန္ျဖင့္ ေငါက္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဦးအံုးေမာင္၏ ေမာ္ေတာ္ကား ရပ္ထားရာကို ညႊန္ျပရင္း ရွင္းျပလိုက္ရပါသည္။
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဟုိကားေပၚက ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကို သိတယ္မဟုတ္လား၊ ဆရာဒီးဒုတ္ ဦးဘခ်ိဳရဲ ႔ မိတ္ေဆြရင္း လန္ဒန္အတ္ ဦးအံုးေမာင္ပါ၊ သူက ဆူးေလဘုရားလမ္း သူ႔ရဲ ႔ အလုပ္တုိက္ကို သြားရင္း လမ္းႀကံဳလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အတြင္း၀န္ရံုး ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးပါရေစလို႔ ေျပာပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူဟာ ရုပ္ရွင္သမားမို႔ စီးပြားေရးသမား ကုန္သည္ႀကီး ေတြလို ဘာအခြင့္အေရးေတြမွ မေတာင္းပါဘူးလို႔လည္း ေျပာပါတယ္၊ ေနာက္တခုက စစ္ႀကိဳေခတ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ရဲ ႔ ဒုိ႔ဗမာ အစည္းအရံုးကို လွ်ိဳ ႔၀ွက္ကူညီ ေထာက္ပံ့ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္၊ သူက ကားရပ္ၿပီး ေခၚတာကို ျငင္းရင္ အားနာစရာ ေကာင္းပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္” ကြ်န္ေတာ္၏ စကားအဆံုးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ လန္ဒန္အတ္ ဦးအံုးေမာင္ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါသည္။
ဦးအံုးေမာင္သည္ ဆရာ ဦးဘခ်ိဳ ႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနေသာ မိတ္ေဆြ ျဖစ္သည့္အျပင္ ဦးဘခ်ိဳ ကဲ့သုိ႔ပင္ ဆံပင္ရွည္ ေသွ်ာင္ထံုးႏွင့္ တဘက္ေခါင္းေပါင္း ေပါင္းထားသျဖင့္ ျမန္မာလူႀကီး တစ္ဦး ပီသစြာ ခန္႔ညားကာ ဥပဓိရုပ္ အလြန္ေကာင္းသူလည္း ျဖစ္ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဦးအံုးေမာင္ကို ၾကည့္ၿပီး အားနာသြားဟန္ျဖင့္ ႀကိမ္းေမာင္းဆူပူျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ ေအာ္စတင္ ကားေလး ရပ္ထားရာသို႔ ေလွ်ာက္သြားကာ ဦးအံုးေမာင္အား ၿပံဳး၍ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။
သို႔ႏွင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးသည္ လန္ဒန္အတ္ ဦးအံုးေမာင္၏ ကားႀကံဳ စီး၍ အတြင္း၀န္ရံုးသုိ႔ လုိက္ပါသြားခဲ့ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဦးအံုးေမာင္အား မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီး တစ္ဦးအျဖစ္ ေလးစား၍ တစ္ေၾကာင္း၊ ၀ိသမ ေလာဘသား စီးပြားေရးသမား မဟုတ္သျဖင့္ အခြင့္အေရး မေတာင္းပါဟု ဆုိျခင္းကို ယံုၾကည္၍ တစ္ေၾကာင္း၊ ကားႀကံဳ လိုက္စီး ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသတည္း။
တနည္းအားျဖင့္ ၂၆-၉-၄၆ ေန႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာ ရရွိကာ ၀န္ႀကီးမ်ားအဖြဲ႔ (ကက္ဘိနက္) ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာသည့္ေန႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိေန႔နံနက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ ႔ အလံုလမ္းရွိ အဂၤလိပ္ ဘုရင္ခံ အိမ္ေတာ္ (ယေန႔ ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္တည္ရာ) သို႔ သြား၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အစုိးရ အဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ တာ၀န္ကုိ လက္မွတ္ေရးထုိး ရယူၿပီးေနာက္ ဗဟန္း၊ တာ၀ါလိန္းလမ္းရွိ သူ၏ေနအိမ္ (ယခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ျပတုိက္) သုိ႔ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကြ်န္ေတာ့္အား ေခၚ၍ အေရးႀကီးစကား ေျပာခဲ့ပါသည္။
“ေဟ့ေကာင္ ဒီေန႔ကစၿပီး ငါဟာ အစုိးရအဖြဲ႔ (ကက္ဘိနက္) ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာၿပီ၊ မင္းကလည္း ငါ့ရဲ ႔ ပီေအ (အပါးေတာ္ၿမဲ) အျဖစ္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း တရား၀င္ ျပန္တမ္းထြက္လာလိမ့္မယ္၊ ဒီေတာ့ ငါတုိ႔မွာ အေဆာင္ေယာင္ အခြင့္အေရးေတြ ရလာလိမ့္မယ္၊ အာဏာရလာတယ္ဆုိရင္ပဲ ငါတို႔ကို ခ်ဥ္းကပ္ အကူအညီ ေတာင္းတာေတြ လာလိမ့္မယ္၊ ငါ့ရဲ ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြ၊ ငါ့မိန္းမဘက္က အမ်ိဳးေတြ၊ ၿပီးေတာ့ မင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြ အားလံုး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မတရား အခြင့္အေရး မေပးရဘူး၊ သူတုိ႔ အကူအညီ ေတာင္းတာကုိ လုပ္မေပးရဘူး၊ မင္းတုိ႔ ငါတုိ႔ကလည္း ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ဘာအကူအညီမွ မယူရဘူး၊ အခြင့္အေရး မယူရဘူး။”
ဤသို႔လွ်င္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ ကြ်န္ေတာ့္အား တိက်ျပတ္သားစြာ ေျပာခဲ့ရာ တနည္းအားျဖင့္ သူ၏ သေဘာထား ဆႏၵ ႏွင့္ လမ္းညႊန္ခ်က္ ေပးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိရပါမည္။
“ဘယ္သူ႔ဆီကမွ အကူအညီ မယူရဘူး၊ အခြင့္အေရး မယူရဘူး” ဟူေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စကား၏ အဆုံုးသတ္ပံုကို ကြ်န္ေတာ္သည္ ယေန႔အထိ မေမ့ႏိုင္ပါ။ မေမ့ႏုိင္ေအာင္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သူအမိန္႔ေပး ညႊန္ၾကားသလို သူကုိယ္တုိင္လည္း လိုက္နာ က်င့္သံုးခဲ့ေၾကာင္း ကုိယ္ေတြ႔ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ႀကံဳေတ႔ြခဲ့ရပါသည္။
ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရပံုမွာ ဤသို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က “ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီ” ဟုေခၚေသာ အစိုးရအဖဲြ႔၏ ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၀န္ႀကီးအျဖစ္ စီးခဲ့သည့္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မွာ အဂၤလန္ျပည္လုပ္ “၀ူစလီ” အမ်ိဳးအစား အနက္ေရာင္ ဆလြန္းကား အမွတ္ RA/2874 ျဖစ္ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အိမ္တြင္ ထုိကားတစ္စီးမွ လြဲ၍ အျခား ေမာ္ေတာ္ကား မရွိခဲ့ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွာ အစုိးရ အဖြဲ႔ တာ၀န္ အျပင္ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္း (ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္) ၏ ဥကၠ႒အျဖစ္ တာ၀န္ယူထား၍ အလြန္အလုပ္မ်ားေနရာ သူလႈပ္ရွားသြားလာရာ၌ အထက္ေဖာ္ျပပါ ေမာ္ေတာ္ကား တစ္စီးႏွင့္ပင္ သြားလာရေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ သားသမီးမ်ား အေနျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ကား စီးခြင့္သိပ္မရၾကရွာပါ။ ရံဖန္ရံခါ ရံုးပိတ္ရက္ တနဂၤေႏြေန႔ ညေနဘက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဇနီးႏွင့္ကေလးမ်ားကိုပါ ေခၚၿပီး ကန္ေတာ္ႀကီး တပတ္ ကားေလွ်ာက္စီးသည့္္ အခါေလာက္တြင္သာ စီးခြင့္ရၾကပါသည္။
“ဗိုလ္ႀကီး၊ ကားဘာျဖစ္တယ္ မသိဘူး၊ စက္ႏႈိးလို႔ မရဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားျပင္ၾကည့္တယ္၊ ဘယ္လိုမွ ႏိႈးလို႔ မရျဖစ္ေနတယ္၊”
“ေဟ.. ဟုတ္လား၊ မင္း ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ၾကည့္ၿပီးၿပီလား” ကြ်န္ေတာ္က ဤသို႔ ျပန္ေမးရျခင္းမွာ ရဲေဘာ္ ေက်ာ္စိန္သည္ ကားေမာင္းတတ္ရံုမက စက္ျပင္ပညာပါ အသင့္အတင့္ တတ္ထားသူ ျဖစ္၍ ေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
“ဟုတ္ကဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားၾကည့္ၿပီးပါၿပီ၊ လံုး၀ စက္ႏႈိးလို႔ မရပါဘူး၊”
ရဲေဘာ္ေက်ာ္စိန္ ျပန္ေျပာခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္ရာ မနက္ (၉) နာရီခြဲ ေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရသျဖင့္ မ်က္လံုး ျပဴးသြားမိပါသည္။ ထိုေန႔ မနက္ (၁၀)နာရီတြင္ အတြင္း၀န္ ရံုး၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔ အေရးေပၚ အစည္းအေ၀း ေခၚထားသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရံုးကုိ (၁၀) နာရီ အေရာက္သြားရန္ အေရးႀကီးေသာေၾကာင့္ စုိးရိမ္သြားမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား အက်ိဳးအေၾကာင္း သတင္းပို႔မွ ျဖစ္ေခ်ေတာ့မည္ဟု ဆုံုးျဖတ္ကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွိရာ အိမ္ေအာက္ထပ္ ဧည့္ခန္းသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ သြားလိုက္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကြ်န္ေတာ့္အား ျမင္လွ်င္ သူ႔အား ရံုးသြားရန္ လာေခၚၿပီဟု ယူဆဟန္ျဖင့္ “ဘာလဲေဟ့.. ငါတုိ႔ သြားၾကေတာ့မလား” ဟု ေမးၿပီး ထုိင္ေနရာမွ “ထ” လိုက္ပါသည္။ ဒီေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္က ေမာ္ေတာ္ကား အေျခအေနကို ေျပာျပလိုက္ ရပါသည္။
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရံုးသြားလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး၊ ဒီေန႔ ေမာ္ေတာ္ကား ပ်က္ေနတယ္၊ ရဲေဘာ္ ေက်ာ္စိန္ အမ်ိဳးမိ်ဳး ႀကိဳးစားၿပီး ႏိႈ္းၾကည့္တာဘဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုမွ စက္ႏႈိးလို႔ မရဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကားေတြ ျပဳျပင္ဖုိ႔ တာ၀န္ယူတဲ့ ကုန္းလမ္း ပို႔ေဆာင္ေရး ဌာန ၀ပ္ေရွာ့ကုိ ပို႔ၿပီး ျပင္မွ ျဖစ္မယ္။”
“ဟုတ္လား. ကားက လံုး၀ ေမာင္းလို႔ မရေတာ့ဘူးလားကြ”
“ဟုတ္ကဲ့ လံုး၀ စက္ႏႈိးလို႔ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္၊ ရံုးမွာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေခၚထားတဲ့ အစည္းအေ၀းက (၁၀) နာရီ စဖုိ႔ ရွိေနတယ္၊ အခု (၉) နာရီခြဲ ေက်ာ္ေနၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရံုးကုိ အခ်ိန္မွီ သြားႏိုင္ေအာင္ တေယာက္ေယာက္စီက ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီး ဖုန္းဆက္ေတာင္းလိုက္မယ္။” ေျပာေျပာဆုိဆုိ ကြ်န္ေတာ္သည္ အိမ္ေပၚထပ္ တက္သည့္ ေလွကားရင္းရွိ တယ္လီဖုန္းဆီကို ေလွ်ာက္သြားစဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လွမ္းေခၚလိုက္ပါသည္။
“ေဟ့ေကာင္.. မင္းက တယ္လီဖုန္းဆက္ၿပီး ေမာ္ေတာ္ကား ေတာင္းမလို႔ မဟုတ္လား” ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေလသံက တင္းမာေနသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆက္မေလွ်ာက္ေတာ့ဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရိွရာသို႔ ျပန္လွည့္လာခဲ့ပါသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ ဒါမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရံုးကုိ ျမန္ျမန္သြားႏိုင္မွာ မဟုတ္လား” ကြ်န္ေတာ္က အမွန္အတိုင္း ျပန္ေျပာလိုက္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ပို၍ ေလသံျပင္းစြာျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္အား အျပစ္တင္ပါေလေတာ့သည္။
“မင္းက ေတာ္ေတာ္ ညံ့ေသးတာဘဲ၊ တယ္လီဖုန္း ဆက္ၿပီး ေမာ္ေတာ္ကားေတာင္းဖို႔ တခုတည္းဘဲ မင္း ေတြးမိတာကိုး၊ မင္းတုိ႔ ငါတို႔ အေနနဲ႔ အခုေနအခါ ေမာ္ေတာ္ကား လွမ္းေတာင္းလိုက္ရင္ တစ္စီးမဟုတ္ဘဲ (၁၀) စီးလည္း ရႏိုင္တယ္၊ အဲဒါ ဆက္စပ္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္မွာေပ့ါ၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြဟာ ငါတု႔ိကို ေမာ္ေတာ္ကားေပး ကူညီတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သူတို႔က ငါတို႔ဆီက မတရား အခြင့္အေရးေတြ ေတာင္းလာမွာ ကုိေတာ့ မင္း မေတြးမိဘူး မဟုတ္လား၊ မင္းကို ငါ အေစာႀကီးကတည္းက ႀကိဳေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊ မင္းတုိ႔ ငါတို႔ အေနနဲ႔ ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ဘာ အကူအညီမွ မယူရဘူး၊ အခု မင္းက ေမာ္ေတာ္ကား လွမ္းေတာင္းတာ ဟာလည္း အခြင့္အေရး ယူတာဘဲ၊ ဒါေၾကာင့္ မင္း ေစာေစာက စိတ္ကူးသလို တယ္လီဖုန္း ဆက္ၿပီး ေမာ္ေတာ္ကား မေတာင္းရဘူး။”
“ဒါျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တု႔ိ ဘာလုပ္ရမလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္”
“ဘာမွ လုပ္မေနနဲ႔ ငါတို႔ ကားပ်က္ေနတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီေတာ့ မင္းနဲ႔ငါ ရံုးကို လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကမယ္၊ ရံုးေရာက္ေတာ့မွ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး ဌာနကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ငါတုိ႔ကားကို စက္ျပင္သမားေတြ လာဆြဲယူဖို႔နဲ႔ ျပင္ေပးဖို႔ ေျပာေပါ့၊ ကဲ ေျပာေနတာ ၾကာတယ္ကြာ သြားၾကစုိ႔”
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ စိတ္ျမန္သူ ပီပီ သူကုိင္ေနက် မုိးကာ အက်ၤီကို လက္ေမာင္းတြင္ ေခါက္တင္လွ်က္ အိမ္ေရွ ႔ေလွကားမွာ ဆင္း ေလွ်ာက္သြားပါေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မည္သုိ႔မွ မတတ္ႏုိင္ဘဲ သူ၏ ေနာက္မွ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးလိုက္သြားရပါသည္။
သူ အစိုးရ အဖြဲ႔ အာဏာရယူသည့္ ေန႔က ေျပာခဲ့ေသာ “ဘယ္သူ႔ဆီကမွ အကူအညီ မယူရဘူး၊ အခြင့္အေရး မယူရဘူး” ဟူေသာ စကားအတုိင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အယူသည္းစြာ ကိုယ္တုိင္ လုိက္နာ က်င့္သံုးေနပါသည္ တကား ဟုသာ စိတ္ထဲမွ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မိပါသည္။
သုိ႔ႏွင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးသည္ တာ၀ါလိန္းလမ္းမွ ထြက္၍ နတ္ေမာက္လမ္း၊ ဗဟန္းလမ္း အတုိင္း ေလွ်ာက္ၿပီး ဗဟန္း အ၀ိုင္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ တိရစာၦန္ရံု ေဘးရွိ ပလက္ေဖာင္းသို႔ပင္ ေရာက္သြားၾကပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေရွ ႔မွ ေျခလွမ္းသြက္စြာျဖင့္ ေလွ်ာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္က ေနာက္မွ လုိက္သြားရာ ေအာ္စတင္ အမ်ိဳးအစား ေမာ္ေတာ္ကားငယ္ တစ္စီး ကြ်န္ေတာ့္အနီးတြင္ ထုိးစိုက္လာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း အံ့အားသင့္စြာ လွမ္းၾကည့္မိပါသည္။
ုထိုကားကေလးကို ေမာင္းလာသူမွာ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ကို စတင္တီထြင္သူ ရုပ္ရွင္ဖခင္ႀကီး လန္ဒန္အတ္ ဦးအံုးေမာင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က သူသည္ ဗဟန္း ၀ကၤပါလမ္းတြင္ ေခတၱေနထိုင္ၿပီး ဆူးေလ ဘုရားလမ္းရွိ သူ၏ ဓာတ္ပံုတိုက္ႏွင့္ ရုပ္ရွင္ ကုမၸဏီ ရွိရာသုိ႔ ကိုယ္တုိင္ ကားေမာင္းသြားျခင္းျဖစ္ဟန္ တူပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းသားဘ၀က ရုပ္ရွင္၀ါသနာ ပါသျဖင့္ ရုပ္ရွင္ စတူဒီယုိမ်ားသို႔ ရံဖန္ရံခါ သြားေရာက္ေလ့လာရင္း ဦးအံုးေမာင္ႏွင့္ သိကြ်မ္းေနပါသည္။
“ေဟ့ ေမာင္ရင္.. ခဏလာပါဦးကြယ့္” ဦးအံုးေမာင္က ကားရပ္ၿပီး လွမ္းေခၚသျဖင့္ သူေခၚရာသို႔ ခ်ဥ္းကပ္သြား ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လံုး၀ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ဆက္ေလွ်ာက္သြားပါသည္။
“ေနစမ္းပါဦး၊ ေမာင္တို႔ ဆရာတပည့္ ဘယ္လို ျဖစ္လာတာလဲ၊ လမ္းမေပၚ ေျခက်င္ ေလွ်ာက္ရသလား၊ ေမာ္ေတာ္ကား ေကာကြယ့္” ဦးအံုးေမာင္က ေမးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ ႔ကား ပ်က္ေနလို႔ စက္ႏႈိးမရတာနဲ႔ အိမ္မွာဘဲ ထားပစ္ခဲ့ရပါတယ္” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါသည္။
“ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ေမာင္ရင္ရယ္၊ ကားပ်က္ရင္လည္း တစ္ေယာက္ေယာက္စီက ကားတစ္စီး ခဏေတာင္းၿပီး စီးသြားေရာေပ့ါ၊ ေမာင္ရင့္ဆရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို ပုဂၢိဳလ္က လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းမွာ ေျခလွ်င္ ေလွ်ာက္ေနရတာ မသင့္ေတာ္ပါဘူး။”
“ကြ်န္ေတာ္လည္း ဦးေလး ေျပာသလိုဘဲ ေမာ္ေတာ္ကား တစ္စီး ဖုန္းဆက္ေတာင္းမလို႔ဘဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မေတာင္းရဘူးတဲ့၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စီးဖို႔ ေမာ္ေတာ္ကား ကူညီရတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ မတရား အခြင့္အေရးေတြ ေတာင္းလာလိမ့္မယ္၊ စီးပြားေရးသမားေတြဟာ အဲဒီလို လုပ္တတ္တယ္လို႔ ဆိုၿပီး အတြင္း၀န္ ရံုး ေရာက္ေအာင္ ေျခလွ်င္ ေလွ်ာက္ၾကမယ္ လို႔ ေျပာပါတယ္။”
ကြ်န္ေတာ္က ရွင္းျပသည္ကို လန္ဒန္အတ္ ဦးအံုးေမာင္သည္ နားလည္သေဘာေပါက္ဟန္ျဖင့္ ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္ လုိက္ပါသည္။
“ေအးပါ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာတာကို ဦးလည္း သေဘာေပါက္ပါတယ္၊ ကိုင္း.. ေမာင္ရင့္ ဆရာဆီ ခပ္ျမန္ျမန္ ေျပးလိုက္ၿပီး ေျပာစမ္းပါ။ လန္ဒန္အတ္ ဦးအံုးေမာင္က ၿမိဳ ႔ထဲက အလုပ္တုိက္သြားရင္း လမ္းႀကံဳလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အတြင္း၀န္ရံုး ပို႔ေပးပါရေစလို႔ က်ဳပ္က ရုပ္ရွင္သမားမို႔ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ ကုန္သည္ေတြလို ဘာအခြင့္အေရးမွ မေတာင္းပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး လမ္းမေပၚ ေျခလွ်င္ ေလွ်ာက္ေန တာလည္း ၾကည့္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ကားကေလးနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ရံုးအေရာက္ ပို႔ေပးပါရေစလို႔ သြားေျပာစမ္းပါကြယ္”
ဦးအံုးေမာင္၏ စကားအဆံုးတြင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကပ်ာကယာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆီ ေျပးလိုက္ၿပီး သူ႔၏ လက္ေမာင္း တဖက္ကို အသာဆြဲလိုက္ပါသည္။
“ေဟ့ေကာင္. ဘာလုပ္တာလဲကြ” ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စိတ္တုိဟန္ျဖင့္ ေငါက္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဦးအံုးေမာင္၏ ေမာ္ေတာ္ကား ရပ္ထားရာကို ညႊန္ျပရင္း ရွင္းျပလိုက္ရပါသည္။
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဟုိကားေပၚက ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကို သိတယ္မဟုတ္လား၊ ဆရာဒီးဒုတ္ ဦးဘခ်ိဳရဲ ႔ မိတ္ေဆြရင္း လန္ဒန္အတ္ ဦးအံုးေမာင္ပါ၊ သူက ဆူးေလဘုရားလမ္း သူ႔ရဲ ႔ အလုပ္တုိက္ကို သြားရင္း လမ္းႀကံဳလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အတြင္း၀န္ရံုး ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးပါရေစလို႔ ေျပာပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူဟာ ရုပ္ရွင္သမားမို႔ စီးပြားေရးသမား ကုန္သည္ႀကီး ေတြလို ဘာအခြင့္အေရးေတြမွ မေတာင္းပါဘူးလို႔လည္း ေျပာပါတယ္၊ ေနာက္တခုက စစ္ႀကိဳေခတ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ရဲ ႔ ဒုိ႔ဗမာ အစည္းအရံုးကို လွ်ိဳ ႔၀ွက္ကူညီ ေထာက္ပံ့ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္၊ သူက ကားရပ္ၿပီး ေခၚတာကို ျငင္းရင္ အားနာစရာ ေကာင္းပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္” ကြ်န္ေတာ္၏ စကားအဆံုးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ လန္ဒန္အတ္ ဦးအံုးေမာင္ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါသည္။
ဦးအံုးေမာင္သည္ ဆရာ ဦးဘခ်ိဳ ႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးေနေသာ မိတ္ေဆြ ျဖစ္သည့္အျပင္ ဦးဘခ်ိဳ ကဲ့သုိ႔ပင္ ဆံပင္ရွည္ ေသွ်ာင္ထံုးႏွင့္ တဘက္ေခါင္းေပါင္း ေပါင္းထားသျဖင့္ ျမန္မာလူႀကီး တစ္ဦး ပီသစြာ ခန္႔ညားကာ ဥပဓိရုပ္ အလြန္ေကာင္းသူလည္း ျဖစ္ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဦးအံုးေမာင္ကို ၾကည့္ၿပီး အားနာသြားဟန္ျဖင့္ ႀကိမ္းေမာင္းဆူပူျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ ေအာ္စတင္ ကားေလး ရပ္ထားရာသို႔ ေလွ်ာက္သြားကာ ဦးအံုးေမာင္အား ၿပံဳး၍ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။
သို႔ႏွင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးသည္ လန္ဒန္အတ္ ဦးအံုးေမာင္၏ ကားႀကံဳ စီး၍ အတြင္း၀န္ရံုးသုိ႔ လုိက္ပါသြားခဲ့ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဦးအံုးေမာင္အား မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီး တစ္ဦးအျဖစ္ ေလးစား၍ တစ္ေၾကာင္း၊ ၀ိသမ ေလာဘသား စီးပြားေရးသမား မဟုတ္သျဖင့္ အခြင့္အေရး မေတာင္းပါဟု ဆုိျခင္းကို ယံုၾကည္၍ တစ္ေၾကာင္း၊ ကားႀကံဳ လိုက္စီး ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသတည္း။
4 comments:
ကိုဖိုးတရုတ္ေရေကာင္းေနမွျဖတ္လိုက္တယ္..ျပီးျပီလား
ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေႀကာင္းေလးတင္ပါအံုး..ကၽြန္ေတာ္မသိတာ
ေတြအခုမွသိမလိုလုပ္တုန္းျပီးသြားတယ္..
ေက်းဇူးကိုဖိုးတရုတ္ေရ
ဖက္ေကာင္းတုန္းရိွေသးျပီးသြားျပီလားကိုဖိုးတရုတ္ေရ
ရိွေသးရင္ထပ္တင္ပါအံုး.ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေႀကာင္းဖက္ရတာအားမရဘူုးဗ်ာ..
ထပ္တင္ပါအံုးလို႕..ေတာင္းဆိုပါတယ္ခင္ဗ်ာ
dammnn it! why did our general passed away so early. T_T. How many decades do we need to wait for another Man like him. dmannnnnnnnnn it.
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ၂က်ပ္တန္းက ရုပ္ရွင္ထိုင္ႀကည္႔ေနခဲ႔ဘူးတဲ႔ အေႀကာင္းေလးလဲ ဖတ္ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဒီအသက္ရြယ္ထိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ နိုင္ငံေရး၊စစ္ေရး နဲ႔ပတ္သက္တဲ႔အေႀကာင္းေတြကလြဲလို႔..ပုဂၢလိကေရးရာအေႀကာင္း၊ ယခုလိုအၿဖစ္ပ်က္မ်ိဳးမွ ေလးစားဖြယ္ စိတ္ထားမ်ားအေႀကာင္း သိပ္မသိရိွခဲ႔ႀကပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေႀကာင္းေရးသားသည္႔စာအုပ္အမ်ားၿပားရိွေသာ္လည္း..အေႀကာင္းရာမ်ားၿပန္႔က်ဲေနပါ၍..ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕စစ္ေရးနိုင္ငံေရးခံယူခ်က္မ်ားနဲ႔ သမိုင္းမ်ားက တက႑။ သူ႔ရဲ႕ personal life အေႀကာင္းမ်ားက တက႑၊ အတုယူေလးစားဖြယ္ စိတ္ထားမ်ား..အားသာခ်က္၊ အားနဲခ်က္မ်ား ကိုအသားေပးေရးသားေသာ က႑ စသည္ၿဖင္႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေရးသားမွတ္တမ္းတင္မႈမ်ိဳးရိွလွ်င္ အလြန္သင္႔ေတာ္ေကာင္းၿမတ္ေပမည္ဟုထင္မိပါသည္။
Post a Comment