တုိက္ေရယာဥ္ ၁၀၃ – အပုိင္း (၈)
စာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ားခင္ဗ်ား
ေဆာင္းပါးရွင္ ေမာင္ေသာ္ကရဲ႕ တိုက္ေရယာဥ္ ၁၀၃ အပိုင္း(၈)ကို ဒီကေန႔ ဆက္လက္ တင္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးရွင္ဟာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ ေရတပ္မွ ဗိုလ္မွဴး တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပုံႀကီးတြင္ ေရွ႕တန္းမွ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါ၀င္ လႈပ္ရွားခဲ့ေသာေၾကာင့္ စစ္အစိုးရ၏ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ခ်မွတ္ျခင္း ခံရကာ ေထာင္တြင္း မွာပင္ က်ဆုံးခဲ့ရေသာ မ်ိဳးခ်စ္ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္သား တစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးရွင္ အား ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ကိုယ္ေတြ႔ႀကဳံခဲ့ရပုံ တိုက္ေရယာဥ္ ၁၀၃ ကို ဂုဏ္ျပဳ တင္ဆက္ ေပးလိုက္ရပါတယ္။
ေဆာင္းပါးရွင္ - ေမာင္ေသာ္က ( ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ (ေရ) မွ ဗိုလ္မွဴးတစ္ဦး )
ကၽြန္ေတာ္ ကုန္းပတ္ထက္ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ေရစုပ္စက္ကို ႏိႈးရန္ ႀကိဳးစားေန ၾကေသာ္လည္း ႏိႈး၍ မရႏိုင္ေသးသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ တပ္ၾကပ္/စက္ ေက်ာ္ညႊန္႔မွာ ခရီးႀကဳံစီး ရဲေဘာ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဓါတ္ဆီသုံး အင္ဂ်င္စက္မ်ားကို အလြန္ ကၽြမ္းက်င္ႏိုင္နင္းသူ ျဖစ္၏။ သူလည္း စက္ႏိႈးရာတြင္ ၀င္ေရာက္ ကူညီေနသည္ကို ေတြ႔ရ သည္။ သို႔ေသာ္ ေရစုပ္စက္က ဖြတ္ခ်က္ ဖြတ္ခ်က္သာ ျမည္ေနသည္။ မႏိႈး။
ထိုစဥ္ ေရွ႕ဆီသို႔ ၾကည့္ေနေသာ ဗိုလ္ႀကီး ေစာဦးက
“ေဟ့… ေရွ႕က အံဖုံးတံခါးကို ဘယ္သူဖြင့္တာလဲ ကြ” ဟု လွမ္းေအာ္ေန၏။
ကၽြန္ေတာ္က ပဲ့စင္ထက္သို႔ အေျပးအလြား တက္လိုက္ကာ….
“က်ဳပ္ ဖြင့္ခိုင္းတာပဲ ဗိုလ္ေစာဦး၊ အဲဒီ အေပါက္က သံပုံးေတြနဲ႔ ခပ္ထုတ္ခိုင္း မလို႔” ဟု ဆိုလိုက္သည္။
“ဟာ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္ စီအို၊ ဟိုမွာ ၾကည့္ပါဦး”
သူေျပာ၍ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ လိႈင္းလုံးတစ္လုံးသည္ က်ဳံး၍တက္လာကာ ဦးပိုင္းကို ဖုံးသြားသည္တြင္ ဖြင့္ထားေသာ အံဖုံး တံခါးမွ ဦးပိုင္းခန္းတြင္းသို႔ ဒလေဟာ၀င္ သြားသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။
“ ဟာ….ဟုတ္တယ္၊ ျဖစ္မယ္ မထင္ဘူး၊ သြားၿပီး ျပန္ပိတ္ခိုင္းလိုက္ဗ်ာ”
ဗိုလ္ေစာဦး ျပန္ဆင္းသြားသည္။ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ ဗိုလ္သန္းလြင္လည္း သူႏွင့္ လိုက္သြား သည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္က ပဲ့စင္ထက္တြင္ ႀကီးၾကပ္မႈ တာ၀န္ကို ဆက္ယူသည္။ တပ္ၾကပ္ႀကီး ကိုကိုႀကီးက တက္မကို ကိုင္လ်က္ ရွိေနသည္။ ထိုအခိုက္ ေနာက္ထပ္ ၀ုန္းဒိုင္းအသံမ်ား ဦးဆီမွ ၾကားရသည္။ သစ္သား က်ိဳးသံမ်ားလည္း ၾကားရသည္။ ေရမ်ားဖုံးေန၍ သဲကြဲစြာ မျမင္ရ၊ ပဲ့စင္အနီးတြင္ တပ္ၾကပ္ စံခိုဆိုသူ ရွိေနသည္။ စံခိုမွာ ကၽြန္ေတာ္ ရဲေဘာ္ဘ၀ကပင္ ရင္းႏွီးသူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူသည္ ခ်င္းအမ်ိဳးသား ရဲေဘာ္ တစ္ဦးျဖစ္၏။
“ေဟ့.. စံခို၊ မင္း ဦးပိုင္းကို ကုန္းပတ္ေပၚက ေလွ်ာက္သြားၿပီး ဘာျဖစ္သလဲ သြားၾကည့္စမ္း၊ ခါးကို ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ခ်ည္သြားေနာ္၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အသက္ကယ္ႀကိဳး (Life Line) ကိုင္ဖို႔ ေျပာထားၿပီး သြား၊ ဟုတ္လား”
“ ဟုတ္ကဲ့ စီအို”
ေရွ႔ပိုင္း ဦးဘက္ဆီသို႔ ကုန္းပတ္ထက္မွ ေလွ်ာက္သြားရန္ ဆိုသည္မွာ ယခု ကဲ့သို႔ေသာ လိႈင္းေလတြင္ ဧရာမ စြန္႔စားခန္းႀကီးတရပ္ ျဖစ္ပါသည္။ လိႈင္းက ကုန္းပတ္ တစ္ခုလုံးေက်ာ္သြားၿပီးမွ ပင္လယ္တြင္း ဆင္းသြားသည္။ လိႈင္းလုံးႏွင့္အတူ လူးလိမ့္က် ပါသြားႏိုင္သည္။ ကိုင္စရာ၊ တြယ္စရာ၊ တစ္ခု မရခဲ့လွ်င္ လူအင္အားခ်ည္း သက္သက္ ႏွင့္ေတာ့ လိႈင္းဒဏ္ကို မခံႏိုင္၊ ပင္လယ္တြင္ ေျခက မျမဲ၊ လက္က ျမဲေစရသည္။
ကိုယ့္အသက္သည္ ကိုယ့္လက္တြင္းမွာပင္ ရွိ၏။ မေတာ္တဆ လိမ့္က်သြားခဲ့ေသာ္ တစ္စုံတစ္ဦးက ဆဲြတင္ယူႏိုင္ေစရန္ အတြက္ မိမိခါးကို ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ျမဲစြာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားၿပီးမွ သြားရသည္။ စံခိုသည္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို ခါးတြင္ ခ်ည္ေႏွာင္ကာ ဦးပိုင္းဆီသို႔ လက္ကိုင္တန္းတေလ်ာက္ ကိုင္တြယ္ခိုၿပီးမွ သြားၾကည့္သည္။ အတန္ၾကာ ေသာ္ ျပန္လာၿပီး -
“ေရွ႕ပိုင္း Gun Pit (အေျမာက္ေအာက္ေျခ သံမဏိျပား၀ိုင္း) ႀကီး ေအာက္ေျခမူလီေတြ ျပတ္သြားၿပီး ယမ္းေနတယ္၊ Ventilor Hatch Cover (အံဖုံးတံခါး) လဲ က်ိဳးသြားၿပီ” ဟု သတင္းပို႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္ အေျခအေနကို နားလည္လိုက္ပါသည္။ ေရွ႔ပိုင္းရွိ ၄၀ မမ ဘိုဖာ အေျမာက္ႀကီးကို “ပ” ပုံသ႑ာန္ရွိ သံျပားျဖင့္ ေအာက္ေျခမွ ၀ိုင္းလည္ကာထားသည့္ သံမဏိျပား၀ိုင္းႀကီး ရွိသည္။ ထိုအ၀ိုင္းႀကီးကို ေအာက္ေျခ ပတ္လည္တြင္ သေဘၤာ ကုန္းပတ္ႏွင့္ မူလီမ်ား အားျဖင့္ စုပ္တြယ္ထားသည္။ ထိုမူလီမ်ားသည္ ေတာ္ရုံ တန္ရုံမွ်ေသာ ဒဏ္ကိုမၿဖဳံ၊ သို႔ေသာ္ ယခု ျပင္းထန္ေသာ လိႈင္းလုံးမ်ားက ဆက္ကာ ဆက္ကာ သံျပား၀ိုင္းကို တိုက္ေသာအခါတြင္မူ ႏွစ္တာရွည္စြာ သံေခ်းစားေသာ မူလီမ်ား ျပတ္ထြက္ကုန္ၾကသည္။ မူလီမ်ား ျပတ္ထြက္သြားသည့္ ပ ပုံသ႑ာန္ သံျပား၀ိုင္းႀကီးသည္ ေရတြင္ က်သြားခဲ့လွ်င္ ေတာ္ေပမည္။ ယခုမူ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် က်မသြားႏိုင္၊ ပ ပုံတြင္ ပြင့္ေနသည့္အပိုင္းမွာ လူႏွစ္ဦးစာ ၀င္သာရုံမွ်သာ ရွိသည္။
အေျမာက္စင္၏ ေအာက္ေျခထုက ထိုအေပါက္ထက္ အဆမတန္ ႀကီးမားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေျမာက္စင္ကာသံျပားသည္ အေျမာက္ႀကီးကို ဗဟိုျပဳလ်က္ လိႈင္းလုံး ေဆာင့္တိုင္း ခ်ာလပတ္လည္ ယမ္းကာ အနီး၀န္းက်င္ ရွိသမွ်ကို စိတ္ရွိ လက္ရွိ ရိုက္ခ်ိဳး ေနသည္ႏွင့္ တူေတာ့သည္။
သူ႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ မဆိုထားႏွင့္၊ အနီး ၀န္းက်င္သို႔ပင္ မသြားရဲၾကေတာ့၊ မေမွ်ာ္ မွန္းႏိုင္သည့္ အခ်ိန္အတြင္း မေမွ်ာ္မွန္းသည့္ လိႈင္းလုံးတစ္လုံး ေျပးေဆာင့္လိုက္ပါက အေျမာက္စင္ သံျပား၀ိုင္းႀကီးသည္ ေျပးေဆာင့္ ၀င္လာမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ၂၅ ဟျႏၵိတ္မွ် မကရွိသည့္ သံျပား၀ိုင္းႀကီးတစ္ခုႏွင့္ တအားေျပးေဆာင့္သည့္ ဒဏ္ကို မည္သည့္ လူသားမွ် ခံႏိုင္ၾကမည္ မဟုတ္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ပဲ့စင္ထက္တြင္ရပ္ကာ ဦးပိုင္းကုန္းပတ္ ထက္တြင္ ႏြားရိုင္းႀကီး တစ္ေကာင္ လြတ္သလို ထင္တိုင္း ေသာင္းက်န္းေနသည့္ သံျပား ၀ိုင္းႀကီးကိုျမင္ရသည္က တစ္ခ်က္၊ မျမင္ရသည္တစ္ခ်က္ႏွင့္ မတတ္သာ၊ မႏိုင္သာ ၾကည့္ေနရေတာ့သည္။ သစ္သားမ်ား သံတိုင္မ်ား တေျဖာင္းေျဖာင္း က်ိဳးသံကိုမူ နားမခ်မ္းသာစြာ ၾကားေနရသည္။
ထိုစဥ္ ဗိုလ္ႀကီးေစာဦးႏွင့္ ဗိုလ္ေလးသန္းလြင္တို႔ ပဲ့အိမ္အတြင္းမွ ေျပးထြက္လာကာ….
“စီအို၊ ေရေတြ ေအာက္ကလဲ၀င္တယ္၊ Hatch Cover လဲ က်ိဳးသြားၿပီ၊ အေပါက္ကလဲ ဒလေဟာ ေရ၀င္ေနတယ္” ဟု သတင္းပို႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္သိတယ္ ဗိုလ္ေစာဦး၊ ေရွ႔ပိုင္းက Hatch Cover (အံဖုံးတံခါး) က်ိဳးသြားၿပီး ေရပုံးနဲ႔ ေရခပ္ထုတ္ဖို႔လဲ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ေရွ႔ပိုင္းက ရဲေဘာ္ေတြ အကုန္ထြက္ခိုင္းၿပီး
Water-Tight Doors (ေရလုံတံခါး) ေတြသာ ပိတ္လိုက္ေပေတာ့”
ဗိုလ္ႀကီးေစာဦး ေရလုံတံခါးမ်ား ပိတ္ရန္ ျပန္္ဆင္းသြားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳးမဲ့ေၾကးနန္း တပ္သားအား အေခၚခိုင္းလိုက္၏။ တပ္သား ခင္ေမာင္လတ္မွာ သူ၏ ႀကိဳးမဲ့ေၾကးနန္း စက္ခန္း ျဖစ္ေသာ ပဲ့အိမ္တြင္းမွာ ရွိေနသည္။
“ေဟ့ ခင္ေမာင္လတ္ ၊ Message Pad (က/န ပုံစံစာရြက္) ယူခဲ့၊ ဒါထက္ မေန႔ညက ပို႔ခိုင္းခဲ့တဲ့ က/န ႏွစ္ေစာင္ ပို႔ၿပီးၿပီ မဟုတ္လား”
“ မပို႔ရေသးဘူး စီအို”
“ ဟင္…”
ကၽြန္ေတာ္သည္ အလြန္အံ့အားသင့္လ်က္ အလြန္လည္း စိတ္ဆိုးသြားပါသည္။
“ ဘာျဖစ္လို႔ မပို႔သလဲကြ၊ မင္းအဲဒါပို႔မၿပီးရင္ မအိပ္နဲ႔လို႔ ငါေသေသခ်ာခ်ာ မွာထားတယ္ မဟုတ္လား”
သူသည္ မည္သို႔မွ် အေျဖမေပး၊ သူလိႈင္းမူးေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သို႔မွ်ပင္ လိႈင္းမူးသည္ ျဖစ္ေစ (ညက လိႈင္းသည္လည္း မျဖစ္စေလာက္ဟု ထင္ပါသည္) တာ၀န္ကိုေတာ့ ေက်ပြန္စြာ ထမ္းသင့္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။ ယခုမူ ကၽြန္ေတာ့္ ထင္ျမင္ခ်က္သည္ ပါစင္ေအာင္ လဲြခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ပါးစပ္မွ ဖရုႆ ၀ါစာေတြ တသီႀကီး ထြက္သြားသည္။
“သြား၊ Message Pad ယူခဲ့၊ စက္ဖြင့္၊ ငါကိုယ္တိုင္ ပို႔မယ္”
ခင္ေမာင္လတ္သည္ သတင္းပို႔ ပုံစံစာရြက္ယူရန္ ပဲ့အိမ္တြင္း ျပန္၀င္သြားသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ေစာဦး ျပန္၀င္လာကာ ေရလုံတံခါးမ်ား ပိတ္ထားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ေရလုံတံခါးမ်ား ေကာင္းစြာ စိတ္ခ်ရမည္ မထင္ေၾကာင္း ေျပာ၏။ ေရွ႔ပိုင္းဦးခန္းတြင္ ေရသည္ ရင္ေခါင္းမွ်ထိ ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ေျပာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေနရာ ပဲ့စင္ ထက္မွ ၾကည့္လိုက္ရာတြင္ သေဘၤာဦးသည္ ယခင္က လႈပ္ရွားမႈမ်ိဳးျဖစ္သည့္ ျမင္း ပတပ္ရပ္သကဲ့သို႔ ဦးေထာင္ျခင္းမ်ိဳးကို လုံး၀ မျပဳေတာ့ဘဲ ဦးစိုက္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရေတာ့၏။
“ကဲ ဗိုလ္ေစာဦး ၊ ပဲ့စင္ေပၚတက္၊ စက္မႀကီးကို ေရွ႔လုံး၀ မေမာင္းနဲ႔ေတာ့၊ Water-Tight Doors ေတြက ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ခံမယ္မသိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ Message ပို႔ လိုက္ဦးမယ္”
ကၽြန္ေတာ္သည္ သေဘၤာ အတိဒုကၡေရာက္ခ်ိန္တြင္ ပို႔ေလ့ရွိသည့္ Distress Signal ေခၚ အက္စ္-အို-အက္စ္ S-O-S သတင္း ပို႔လႊင့္ရန္အတြက္ ပဲ့အိမ္တြင္း စက္ရွိရာသို႔ ၀င္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အရာရွိမျဖစ္မီက ဆက္သြယ္ေရး တပ္တြင္ တပ္ၾကပ္အဆင့္ အထိ အမႈထမ္းခဲ့ဖူးျခင္းေၾကာင့္ အဂၤလိပ္ ႀကိဳးမဲ့ေၾကးနန္း ပို႔သည့္ ေမာ့စ္ သေကၤတကို ေကာင္းစြာ တတ္ပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ခင္ေမာင္လတ္အား မလဲႊေတာ့ဘဲ ကိုယ္တိုင္ ပို႔လႊင့္ရန္အတြက္ စက္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ စက္ဖြင့္လိုက္သည္ ဆိုလွ်င္ဆိုခ်င္းပင္ စက္ အတြင္းမွ မီးပန္းမီးပြား မီးခိုးမ်ား ထြက္လာကာ တစ္စုံတစ္ရာကို ေလာင္ကၽြမ္းသည့္ ေညွာ္န႔ံမ်ားပါ ေပၚလာေတာ့သည္၊ ေၾကးနန္းရိုက္လက္တံ Morse Key ကို ကိုင္ထားသည့္ ကၽြန္ေတာ့္လက္မ်ားကို ဓါတ္လိုက္ကာ ေနာက္သို႔ လန္သြားေတာ့သည္။
ႀကိဳးမဲ့ေၾကးနန္းစက္၏ ပင္မ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားေပးစက္မွာ ၁၁၀ ဒီစီ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ သာလွ်င္ ဓါတ္လိုက္၍ မေသျခင္း ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ စက္မ်ားတြင္ လွ်ပ္စစ္ ဗို႔အား ၁၁၀ ဒီစီကိုသာလွ်င္ သုံးသည္။ သို႔ေသာ္ လွ်ပ္စစ္ ဓါတ္အားလႊတ္တိုင္း ဆက္သြယ္ထား ျခင္းမွာ မူလက အတုိင္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ သေဘၤာ၏ မီးအားေပးလိုင္းတို႔ႏွင့္ ဆက္သြယ္ ထားျခင္း ျဖစ္သည့္အတြက္ သေဘၤာဦးပိုင္း ေရ၀င္သည္ဆိုလွ်င္ပင္ ဓါတ္အားလိုင္း ၀ါယာ ႀကိဳးမ်ား ဓါတ္လိုက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တခ်ီ အသံလႊင့္စက္ကို ထပ္ဖြင့္ရန္ ႀကိဳးစားၾကည့္ရာ ေနာက္ တခ်ီ ဓါတ္လိုက္ကာ မီးခိုးမ်ား အူထြက္လာၿပီး အသံလႊင့္စက္ ရပ္ဆိုင္းပ်က္စီးသြားေတာ့ သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တြင္ ဤစက္မွတပါး အေရးေပၚ အသုံးျပဳရန္အတြက္ ဘက္ထရီျဖင့္ သုံးသည့္ ႀကိဳးမဲ့ေၾကးနန္းစက္ မပါရွိ။ ဤစက္သာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဌာနခ်ဳပ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ရာ ျပင္ပကမၻာႏွင့္ ဆက္သြယ္ရာတြင္ တစ္ခုတည္းေသာ အားကိုးရာ ျဖစ္၏။ ယခုစက္မွာ ပ်က္စီးသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
စက္ေကာင္းစဥ္ကလည္း သတင္းမပို႔ႏိုင္ခဲ့၊ သတင္းပို႔ရန္ ပ်က္ကြက္ခဲ့သည္။ အနည္းဆုံး အားျဖင့္ ည (၈)နာရီ ခရီးစဥ္ သတင္းကို ဌာနခ်ဳပ္မွ ရရွိခဲ့လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘၤာ မည္သည့္အရပ္သို႔ ဦးတည္ ခုတ္ေမာင္းေနသည္၊ မည္သည့္ႏႈန္းႏွင့္ ခုတ္ေမာင္းေနလ်က္ မည္သည့္ေနရာတြင္ ေရာက္ရွိ ေနေလာက္ၿပီကို ခန္႔မွန္္းႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။
ယခုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းမွ ခြာသည္တြင္ ထြက္ခြာသည့္ အေၾကာင္းကိုသာ သိခဲ့ရလ်က္ လမ္းခရီးတြင္ မည္သည့္ သတင္းပို႔ခ်က္မွ မျပဳခဲ့၊ ဤသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ကံၾကမၼာကို အဆိုးဆုံး ျဖစ္ေစသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘက္မွ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ျဖစ္သည္။ ယခု အလြန္အခ်ိန္ေနာက္က်ခါမွ မည္သည့္ဆက္သြယ္မႈကိုမွ် ျပဳ၍ မရေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္သိရေတာ့သည္။
ေဆာင္းပါးရွင္ ေမာင္ေသာ္ကရဲ႕ တိုက္ေရယာဥ္ ၁၀၃ အပိုင္း(၈)ကို ဒီကေန႔ ဆက္လက္ တင္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးရွင္ဟာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ ေရတပ္မွ ဗိုလ္မွဴး တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပုံႀကီးတြင္ ေရွ႕တန္းမွ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါ၀င္ လႈပ္ရွားခဲ့ေသာေၾကာင့္ စစ္အစိုးရ၏ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ခ်မွတ္ျခင္း ခံရကာ ေထာင္တြင္း မွာပင္ က်ဆုံးခဲ့ရေသာ မ်ိဳးခ်စ္ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္သား တစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးရွင္ အား ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ကိုယ္ေတြ႔ႀကဳံခဲ့ရပုံ တိုက္ေရယာဥ္ ၁၀၃ ကို ဂုဏ္ျပဳ တင္ဆက္ ေပးလိုက္ရပါတယ္။
ေဆာင္းပါးရွင္ - ေမာင္ေသာ္က ( ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ (ေရ) မွ ဗိုလ္မွဴးတစ္ဦး )
ကၽြန္ေတာ္ ကုန္းပတ္ထက္ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ေရစုပ္စက္ကို ႏိႈးရန္ ႀကိဳးစားေန ၾကေသာ္လည္း ႏိႈး၍ မရႏိုင္ေသးသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ တပ္ၾကပ္/စက္ ေက်ာ္ညႊန္႔မွာ ခရီးႀကဳံစီး ရဲေဘာ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဓါတ္ဆီသုံး အင္ဂ်င္စက္မ်ားကို အလြန္ ကၽြမ္းက်င္ႏိုင္နင္းသူ ျဖစ္၏။ သူလည္း စက္ႏိႈးရာတြင္ ၀င္ေရာက္ ကူညီေနသည္ကို ေတြ႔ရ သည္။ သို႔ေသာ္ ေရစုပ္စက္က ဖြတ္ခ်က္ ဖြတ္ခ်က္သာ ျမည္ေနသည္။ မႏိႈး။
ထိုစဥ္ ေရွ႕ဆီသို႔ ၾကည့္ေနေသာ ဗိုလ္ႀကီး ေစာဦးက
“ေဟ့… ေရွ႕က အံဖုံးတံခါးကို ဘယ္သူဖြင့္တာလဲ ကြ” ဟု လွမ္းေအာ္ေန၏။
ကၽြန္ေတာ္က ပဲ့စင္ထက္သို႔ အေျပးအလြား တက္လိုက္ကာ….
“က်ဳပ္ ဖြင့္ခိုင္းတာပဲ ဗိုလ္ေစာဦး၊ အဲဒီ အေပါက္က သံပုံးေတြနဲ႔ ခပ္ထုတ္ခိုင္း မလို႔” ဟု ဆိုလိုက္သည္။
“ဟာ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္ စီအို၊ ဟိုမွာ ၾကည့္ပါဦး”
သူေျပာ၍ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ လိႈင္းလုံးတစ္လုံးသည္ က်ဳံး၍တက္လာကာ ဦးပိုင္းကို ဖုံးသြားသည္တြင္ ဖြင့္ထားေသာ အံဖုံး တံခါးမွ ဦးပိုင္းခန္းတြင္းသို႔ ဒလေဟာ၀င္ သြားသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။
“ ဟာ….ဟုတ္တယ္၊ ျဖစ္မယ္ မထင္ဘူး၊ သြားၿပီး ျပန္ပိတ္ခိုင္းလိုက္ဗ်ာ”
ဗိုလ္ေစာဦး ျပန္ဆင္းသြားသည္။ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ ဗိုလ္သန္းလြင္လည္း သူႏွင့္ လိုက္သြား သည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္က ပဲ့စင္ထက္တြင္ ႀကီးၾကပ္မႈ တာ၀န္ကို ဆက္ယူသည္။ တပ္ၾကပ္ႀကီး ကိုကိုႀကီးက တက္မကို ကိုင္လ်က္ ရွိေနသည္။ ထိုအခိုက္ ေနာက္ထပ္ ၀ုန္းဒိုင္းအသံမ်ား ဦးဆီမွ ၾကားရသည္။ သစ္သား က်ိဳးသံမ်ားလည္း ၾကားရသည္။ ေရမ်ားဖုံးေန၍ သဲကြဲစြာ မျမင္ရ၊ ပဲ့စင္အနီးတြင္ တပ္ၾကပ္ စံခိုဆိုသူ ရွိေနသည္။ စံခိုမွာ ကၽြန္ေတာ္ ရဲေဘာ္ဘ၀ကပင္ ရင္းႏွီးသူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူသည္ ခ်င္းအမ်ိဳးသား ရဲေဘာ္ တစ္ဦးျဖစ္၏။
“ေဟ့.. စံခို၊ မင္း ဦးပိုင္းကို ကုန္းပတ္ေပၚက ေလွ်ာက္သြားၿပီး ဘာျဖစ္သလဲ သြားၾကည့္စမ္း၊ ခါးကို ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ခ်ည္သြားေနာ္၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အသက္ကယ္ႀကိဳး (Life Line) ကိုင္ဖို႔ ေျပာထားၿပီး သြား၊ ဟုတ္လား”
“ ဟုတ္ကဲ့ စီအို”
ေရွ႔ပိုင္း ဦးဘက္ဆီသို႔ ကုန္းပတ္ထက္မွ ေလွ်ာက္သြားရန္ ဆိုသည္မွာ ယခု ကဲ့သို႔ေသာ လိႈင္းေလတြင္ ဧရာမ စြန္႔စားခန္းႀကီးတရပ္ ျဖစ္ပါသည္။ လိႈင္းက ကုန္းပတ္ တစ္ခုလုံးေက်ာ္သြားၿပီးမွ ပင္လယ္တြင္း ဆင္းသြားသည္။ လိႈင္းလုံးႏွင့္အတူ လူးလိမ့္က် ပါသြားႏိုင္သည္။ ကိုင္စရာ၊ တြယ္စရာ၊ တစ္ခု မရခဲ့လွ်င္ လူအင္အားခ်ည္း သက္သက္ ႏွင့္ေတာ့ လိႈင္းဒဏ္ကို မခံႏိုင္၊ ပင္လယ္တြင္ ေျခက မျမဲ၊ လက္က ျမဲေစရသည္။
ကိုယ့္အသက္သည္ ကိုယ့္လက္တြင္းမွာပင္ ရွိ၏။ မေတာ္တဆ လိမ့္က်သြားခဲ့ေသာ္ တစ္စုံတစ္ဦးက ဆဲြတင္ယူႏိုင္ေစရန္ အတြက္ မိမိခါးကို ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ျမဲစြာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားၿပီးမွ သြားရသည္။ စံခိုသည္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို ခါးတြင္ ခ်ည္ေႏွာင္ကာ ဦးပိုင္းဆီသို႔ လက္ကိုင္တန္းတေလ်ာက္ ကိုင္တြယ္ခိုၿပီးမွ သြားၾကည့္သည္။ အတန္ၾကာ ေသာ္ ျပန္လာၿပီး -
“ေရွ႕ပိုင္း Gun Pit (အေျမာက္ေအာက္ေျခ သံမဏိျပား၀ိုင္း) ႀကီး ေအာက္ေျခမူလီေတြ ျပတ္သြားၿပီး ယမ္းေနတယ္၊ Ventilor Hatch Cover (အံဖုံးတံခါး) လဲ က်ိဳးသြားၿပီ” ဟု သတင္းပို႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္ အေျခအေနကို နားလည္လိုက္ပါသည္။ ေရွ႔ပိုင္းရွိ ၄၀ မမ ဘိုဖာ အေျမာက္ႀကီးကို “ပ” ပုံသ႑ာန္ရွိ သံျပားျဖင့္ ေအာက္ေျခမွ ၀ိုင္းလည္ကာထားသည့္ သံမဏိျပား၀ိုင္းႀကီး ရွိသည္။ ထိုအ၀ိုင္းႀကီးကို ေအာက္ေျခ ပတ္လည္တြင္ သေဘၤာ ကုန္းပတ္ႏွင့္ မူလီမ်ား အားျဖင့္ စုပ္တြယ္ထားသည္။ ထိုမူလီမ်ားသည္ ေတာ္ရုံ တန္ရုံမွ်ေသာ ဒဏ္ကိုမၿဖဳံ၊ သို႔ေသာ္ ယခု ျပင္းထန္ေသာ လိႈင္းလုံးမ်ားက ဆက္ကာ ဆက္ကာ သံျပား၀ိုင္းကို တိုက္ေသာအခါတြင္မူ ႏွစ္တာရွည္စြာ သံေခ်းစားေသာ မူလီမ်ား ျပတ္ထြက္ကုန္ၾကသည္။ မူလီမ်ား ျပတ္ထြက္သြားသည့္ ပ ပုံသ႑ာန္ သံျပား၀ိုင္းႀကီးသည္ ေရတြင္ က်သြားခဲ့လွ်င္ ေတာ္ေပမည္။ ယခုမူ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် က်မသြားႏိုင္၊ ပ ပုံတြင္ ပြင့္ေနသည့္အပိုင္းမွာ လူႏွစ္ဦးစာ ၀င္သာရုံမွ်သာ ရွိသည္။
အေျမာက္စင္၏ ေအာက္ေျခထုက ထိုအေပါက္ထက္ အဆမတန္ ႀကီးမားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေျမာက္စင္ကာသံျပားသည္ အေျမာက္ႀကီးကို ဗဟိုျပဳလ်က္ လိႈင္းလုံး ေဆာင့္တိုင္း ခ်ာလပတ္လည္ ယမ္းကာ အနီး၀န္းက်င္ ရွိသမွ်ကို စိတ္ရွိ လက္ရွိ ရိုက္ခ်ိဳး ေနသည္ႏွင့္ တူေတာ့သည္။
သူ႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ မဆိုထားႏွင့္၊ အနီး ၀န္းက်င္သို႔ပင္ မသြားရဲၾကေတာ့၊ မေမွ်ာ္ မွန္းႏိုင္သည့္ အခ်ိန္အတြင္း မေမွ်ာ္မွန္းသည့္ လိႈင္းလုံးတစ္လုံး ေျပးေဆာင့္လိုက္ပါက အေျမာက္စင္ သံျပား၀ိုင္းႀကီးသည္ ေျပးေဆာင့္ ၀င္လာမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ၂၅ ဟျႏၵိတ္မွ် မကရွိသည့္ သံျပား၀ိုင္းႀကီးတစ္ခုႏွင့္ တအားေျပးေဆာင့္သည့္ ဒဏ္ကို မည္သည့္ လူသားမွ် ခံႏိုင္ၾကမည္ မဟုတ္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ပဲ့စင္ထက္တြင္ရပ္ကာ ဦးပိုင္းကုန္းပတ္ ထက္တြင္ ႏြားရိုင္းႀကီး တစ္ေကာင္ လြတ္သလို ထင္တိုင္း ေသာင္းက်န္းေနသည့္ သံျပား ၀ိုင္းႀကီးကိုျမင္ရသည္က တစ္ခ်က္၊ မျမင္ရသည္တစ္ခ်က္ႏွင့္ မတတ္သာ၊ မႏိုင္သာ ၾကည့္ေနရေတာ့သည္။ သစ္သားမ်ား သံတိုင္မ်ား တေျဖာင္းေျဖာင္း က်ိဳးသံကိုမူ နားမခ်မ္းသာစြာ ၾကားေနရသည္။
ထိုစဥ္ ဗိုလ္ႀကီးေစာဦးႏွင့္ ဗိုလ္ေလးသန္းလြင္တို႔ ပဲ့အိမ္အတြင္းမွ ေျပးထြက္လာကာ….
“စီအို၊ ေရေတြ ေအာက္ကလဲ၀င္တယ္၊ Hatch Cover လဲ က်ိဳးသြားၿပီ၊ အေပါက္ကလဲ ဒလေဟာ ေရ၀င္ေနတယ္” ဟု သတင္းပို႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္သိတယ္ ဗိုလ္ေစာဦး၊ ေရွ႔ပိုင္းက Hatch Cover (အံဖုံးတံခါး) က်ိဳးသြားၿပီး ေရပုံးနဲ႔ ေရခပ္ထုတ္ဖို႔လဲ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ေရွ႔ပိုင္းက ရဲေဘာ္ေတြ အကုန္ထြက္ခိုင္းၿပီး
Water-Tight Doors (ေရလုံတံခါး) ေတြသာ ပိတ္လိုက္ေပေတာ့”
ဗိုလ္ႀကီးေစာဦး ေရလုံတံခါးမ်ား ပိတ္ရန္ ျပန္္ဆင္းသြားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳးမဲ့ေၾကးနန္း တပ္သားအား အေခၚခိုင္းလိုက္၏။ တပ္သား ခင္ေမာင္လတ္မွာ သူ၏ ႀကိဳးမဲ့ေၾကးနန္း စက္ခန္း ျဖစ္ေသာ ပဲ့အိမ္တြင္းမွာ ရွိေနသည္။
“ေဟ့ ခင္ေမာင္လတ္ ၊ Message Pad (က/န ပုံစံစာရြက္) ယူခဲ့၊ ဒါထက္ မေန႔ညက ပို႔ခိုင္းခဲ့တဲ့ က/န ႏွစ္ေစာင္ ပို႔ၿပီးၿပီ မဟုတ္လား”
“ မပို႔ရေသးဘူး စီအို”
“ ဟင္…”
ကၽြန္ေတာ္သည္ အလြန္အံ့အားသင့္လ်က္ အလြန္လည္း စိတ္ဆိုးသြားပါသည္။
“ ဘာျဖစ္လို႔ မပို႔သလဲကြ၊ မင္းအဲဒါပို႔မၿပီးရင္ မအိပ္နဲ႔လို႔ ငါေသေသခ်ာခ်ာ မွာထားတယ္ မဟုတ္လား”
သူသည္ မည္သို႔မွ် အေျဖမေပး၊ သူလိႈင္းမူးေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သို႔မွ်ပင္ လိႈင္းမူးသည္ ျဖစ္ေစ (ညက လိႈင္းသည္လည္း မျဖစ္စေလာက္ဟု ထင္ပါသည္) တာ၀န္ကိုေတာ့ ေက်ပြန္စြာ ထမ္းသင့္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။ ယခုမူ ကၽြန္ေတာ့္ ထင္ျမင္ခ်က္သည္ ပါစင္ေအာင္ လဲြခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ပါးစပ္မွ ဖရုႆ ၀ါစာေတြ တသီႀကီး ထြက္သြားသည္။
“သြား၊ Message Pad ယူခဲ့၊ စက္ဖြင့္၊ ငါကိုယ္တိုင္ ပို႔မယ္”
ခင္ေမာင္လတ္သည္ သတင္းပို႔ ပုံစံစာရြက္ယူရန္ ပဲ့အိမ္တြင္း ျပန္၀င္သြားသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ေစာဦး ျပန္၀င္လာကာ ေရလုံတံခါးမ်ား ပိတ္ထားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ေရလုံတံခါးမ်ား ေကာင္းစြာ စိတ္ခ်ရမည္ မထင္ေၾကာင္း ေျပာ၏။ ေရွ႔ပိုင္းဦးခန္းတြင္ ေရသည္ ရင္ေခါင္းမွ်ထိ ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ေျပာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေနရာ ပဲ့စင္ ထက္မွ ၾကည့္လိုက္ရာတြင္ သေဘၤာဦးသည္ ယခင္က လႈပ္ရွားမႈမ်ိဳးျဖစ္သည့္ ျမင္း ပတပ္ရပ္သကဲ့သို႔ ဦးေထာင္ျခင္းမ်ိဳးကို လုံး၀ မျပဳေတာ့ဘဲ ဦးစိုက္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရေတာ့၏။
“ကဲ ဗိုလ္ေစာဦး ၊ ပဲ့စင္ေပၚတက္၊ စက္မႀကီးကို ေရွ႔လုံး၀ မေမာင္းနဲ႔ေတာ့၊ Water-Tight Doors ေတြက ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ခံမယ္မသိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ Message ပို႔ လိုက္ဦးမယ္”
ကၽြန္ေတာ္သည္ သေဘၤာ အတိဒုကၡေရာက္ခ်ိန္တြင္ ပို႔ေလ့ရွိသည့္ Distress Signal ေခၚ အက္စ္-အို-အက္စ္ S-O-S သတင္း ပို႔လႊင့္ရန္အတြက္ ပဲ့အိမ္တြင္း စက္ရွိရာသို႔ ၀င္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အရာရွိမျဖစ္မီက ဆက္သြယ္ေရး တပ္တြင္ တပ္ၾကပ္အဆင့္ အထိ အမႈထမ္းခဲ့ဖူးျခင္းေၾကာင့္ အဂၤလိပ္ ႀကိဳးမဲ့ေၾကးနန္း ပို႔သည့္ ေမာ့စ္ သေကၤတကို ေကာင္းစြာ တတ္ပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ခင္ေမာင္လတ္အား မလဲႊေတာ့ဘဲ ကိုယ္တိုင္ ပို႔လႊင့္ရန္အတြက္ စက္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ စက္ဖြင့္လိုက္သည္ ဆိုလွ်င္ဆိုခ်င္းပင္ စက္ အတြင္းမွ မီးပန္းမီးပြား မီးခိုးမ်ား ထြက္လာကာ တစ္စုံတစ္ရာကို ေလာင္ကၽြမ္းသည့္ ေညွာ္န႔ံမ်ားပါ ေပၚလာေတာ့သည္၊ ေၾကးနန္းရိုက္လက္တံ Morse Key ကို ကိုင္ထားသည့္ ကၽြန္ေတာ့္လက္မ်ားကို ဓါတ္လိုက္ကာ ေနာက္သို႔ လန္သြားေတာ့သည္။
ႀကိဳးမဲ့ေၾကးနန္းစက္၏ ပင္မ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားေပးစက္မွာ ၁၁၀ ဒီစီ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ သာလွ်င္ ဓါတ္လိုက္၍ မေသျခင္း ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ စက္မ်ားတြင္ လွ်ပ္စစ္ ဗို႔အား ၁၁၀ ဒီစီကိုသာလွ်င္ သုံးသည္။ သို႔ေသာ္ လွ်ပ္စစ္ ဓါတ္အားလႊတ္တိုင္း ဆက္သြယ္ထား ျခင္းမွာ မူလက အတုိင္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ သေဘၤာ၏ မီးအားေပးလိုင္းတို႔ႏွင့္ ဆက္သြယ္ ထားျခင္း ျဖစ္သည့္အတြက္ သေဘၤာဦးပိုင္း ေရ၀င္သည္ဆိုလွ်င္ပင္ ဓါတ္အားလိုင္း ၀ါယာ ႀကိဳးမ်ား ဓါတ္လိုက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တခ်ီ အသံလႊင့္စက္ကို ထပ္ဖြင့္ရန္ ႀကိဳးစားၾကည့္ရာ ေနာက္ တခ်ီ ဓါတ္လိုက္ကာ မီးခိုးမ်ား အူထြက္လာၿပီး အသံလႊင့္စက္ ရပ္ဆိုင္းပ်က္စီးသြားေတာ့ သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တြင္ ဤစက္မွတပါး အေရးေပၚ အသုံးျပဳရန္အတြက္ ဘက္ထရီျဖင့္ သုံးသည့္ ႀကိဳးမဲ့ေၾကးနန္းစက္ မပါရွိ။ ဤစက္သာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဌာနခ်ဳပ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ရာ ျပင္ပကမၻာႏွင့္ ဆက္သြယ္ရာတြင္ တစ္ခုတည္းေသာ အားကိုးရာ ျဖစ္၏။ ယခုစက္မွာ ပ်က္စီးသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
စက္ေကာင္းစဥ္ကလည္း သတင္းမပို႔ႏိုင္ခဲ့၊ သတင္းပို႔ရန္ ပ်က္ကြက္ခဲ့သည္။ အနည္းဆုံး အားျဖင့္ ည (၈)နာရီ ခရီးစဥ္ သတင္းကို ဌာနခ်ဳပ္မွ ရရွိခဲ့လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘၤာ မည္သည့္အရပ္သို႔ ဦးတည္ ခုတ္ေမာင္းေနသည္၊ မည္သည့္ႏႈန္းႏွင့္ ခုတ္ေမာင္းေနလ်က္ မည္သည့္ေနရာတြင္ ေရာက္ရွိ ေနေလာက္ၿပီကို ခန္႔မွန္္းႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။
ယခုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းမွ ခြာသည္တြင္ ထြက္ခြာသည့္ အေၾကာင္းကိုသာ သိခဲ့ရလ်က္ လမ္းခရီးတြင္ မည္သည့္ သတင္းပို႔ခ်က္မွ မျပဳခဲ့၊ ဤသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ကံၾကမၼာကို အဆိုးဆုံး ျဖစ္ေစသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘက္မွ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ျဖစ္သည္။ ယခု အလြန္အခ်ိန္ေနာက္က်ခါမွ မည္သည့္ဆက္သြယ္မႈကိုမွ် ျပဳ၍ မရေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္သိရေတာ့သည္။
1 comment:
က်န္တဲ့အပိုင္းေလးေတြဆက္တိုက္တင္ေပးပါဗ်ဳိ ့...
အားေပးလွ်က္ပါ..ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္..
Post a Comment